Beschuit met muisjes

Toen Bram bij onze dames kwam, hoopten we uiteraard op lammetjes in het voorjaar. Maar Bram bekeek onze meiden niet eens, even dachten we nog dat we een homo-ram hadden aangeschaft. Zou wel wat voor ons zijn, zo dachten we.
 In augustus zag ik ineens dat Bram wat avances maakte, naar de dames. Beppie vond het wel leuk, die aandacht, maar Willie liep steeds weg. Geen interesse. Op internet gekeken en toen zag ik dat schapen een behoorlijk lange draagtijd hebben, van bijna vijf maanden. Ik berekende dat eind januari, begin februari het wel eens zover zou kunnen zijn, mocht het Bram lukken Beppie geheel voor zich te winnen.

En ja hoor, op een gegeven moment dijde Beppie uit, haar uiers zwollen op, maar nog steeds wisten we niet precies wanneer het zou gaan gebeuren. Kon alleen maar hopen dat het niet zou gebeuren als Jan in Nederland was. Maar gelukkig, Jan was weer terug en Beppie stond op klappen. Ze waggelde rond en iedere morgen hoopte ik dat er gewoon een lammetje in de stal stond, zodat ik niet hoefde te overnachten bij haar, want dat had ik wel gedaan als het zover was.

En vanochtend, jawel hoor, ik keek de schapenstal in en zag....een klein lammetje, zó schattig. En nóg eentje. Geweldig.

Nu hopen dat het goed gaat, moeders moet een beetje wennen, die vindt dat gelurk aan haar uiers nog niks, dus ieder uur ga ik even helpen.

Wordt vervolgd.....

Pepsi kijkt vanuit de hooiberg of het allemaal wel goed gaat.

Winter

En in één klap is het dan zover, zaten we vorige week nog in de zon en werd  het zomaar smiddags ruim zestien graden, gisteren was het dan eindelijk zover: sneeuw! Het is nou niet dat ik er op zat te wachten, als het voorjaar ingezet had, had ik het ook leuk gevonden, maar eigenlijk hoort het er gewoon bij hier, een winter zonder sneeuw, is toch geen echte winter.

Omdat het nog helemaal niet koud geweest was, hing mijn winterjas chagrijnig in de kast, al denkende dat ie dit jaar als overbodig zou worden bestempeld. Zo ook mijn sneeuwlaarzen. Dus maar even onder het stof uitgehaald, afgeklopt, opgepoetst en toen smiddags de frisse kou in, want ja, dat hoort er dan ook bij, sneeuwruimen. In Hongarije is het verplicht je stoep in de winter sneeuwvrij te houden, in de zomer moet het gras kortgemaaid zijn, de bomen moeten gesnoeid zijn zodat ze niet in de electriciteitsdraden groeien en de geulen waardoor het regenwater afgevoerd wordt, moeten schoon zijn.

Ben ik helemaal voor, als iedereen dat stukje voor de deur bijhoudt, kan iedereen gewoon lopen zonder zijn nek te breken. 

Omdat Jan in Nederland is, ging ik op zoek naar de sneeuwschuiver. We hadden er zowaar twee. Het was een moeilijke keus, een brede, waarmee je in één schepbeweging een flink stuk sneeuw wegschoof, maar met een korte steel of dan een kleinere met een langere steel. Nadat mijn rug protesteerde bij de brede schep, die blijkbaar gemaakt is voor Hongaarse kabouters, ging ik over op de kleinere schep.

Het zijn heel wat metertjes, want wij hebben niet van die lullige tuintjes natuurlijk, dus moe, maar voldaan en koud en met een pijnlijke rug kwam ik een uur later weer binnen.

 

Vanochtend de tweede ronde, al om half zeven gedaan, want nu was het sneeuwen gestopt en nu kunnen we er een paar dagen van genieten. Heerlijk, ik hoef gelukkig nergens heen dus zitten we lekker bij de warme kachel, de honden en ik. 'Gezellig', zeggen we tegen elkaar, tenminste ik zeg het en zij denken het, dat weet ik zeker.

En als de sneeuw weg is, mag het van mij voorjaar worden. Want dat is natuurlijk nóg leuker als er sneeuw gelegen heeft.

Truttig

Vroeger was ik een hippe, jonge moeder. Ik was op mijn twintigste zwanger van de oudste en op mijn zesentwintigste was ik klaar met werpen. Drie stuks, met drie jaar ertussen, dat was een prima score.
Dat heeft natuurlijk als voordeel, dat je ook weer jong UIT de kleine kinderen bent. En ook dat ik daarom gemakkelijk hier kan zijn, wetende dat mijn drie jongens zich prima zelf redden, zonder hun moeder vlakbij zich, maar wel op oproep beschikbaar via skype.

'Mam, ik wil bami maken, wat moet ik ook alweer precies halen om erin te doen?'
'Mam,  wat vind jij, hoe zal ik dit of dat doen?'
Uiteenlopende vragen, waarin ik hen soms kan helpen, soms niet, net als wanneer je ernaast zou wonen.
En wetende dat, als het echt nodig is, we ook dezelfde avond nog er kunnen zijn, omdat Hongarije nou ook weer niet het einde van de wereld is.

Hele gesprekken hebben we via skype. Wat een geweldige uitvinding is dat, zonder skype zou ik niet hier kunnen zijn. Bellen is veel te duur en brieven schrijven.....dat zie ik niet zo gebeuren. Skype is gratis, dus we maken er veel gebruik van.

Gisteren verteld ik tegen mijn middelste zoon dat ik bezig was de wol van de schapen, die we vorig jaar in het voorjaar hadden laten scheren, aan het verwerken was.
'Ik ben het aan het wassen, drogen,kammen en spinnen',vertel ik enthousiast.
Het blijft eventjes stil...diepe zucht...'mam, je moet jezelf eens horen......dat had je een paar jaar geleden echt niet kunnen verzinnen hoor'.....

Hij heeft helemaal gelijk, mijn leven is gewoon totaal veranderd. Maar alleen maar heel leuk en ik geniet ervan.
En of het nou ooit iets wordt of niet, ik ben druk aan het spoelen, kammen, spinnen en misschien, als het er ooit van komt, brei of haak wel een warme lange onderbroek voor Jan. Zal ie blij mee zijn.

Eerst wassen met koud water en zout

Als het droog is, moet het gekamd worden

Dan is het klaar om te gaan spinnen

Het is monnikenwerk, maar zó leuk om te doen.

Au!

Honden hebben zo allemaal hun eigen gewoontes. Ik kan het weten,want we hebben er vijf om met elkaar te vergelijken.

Buckler, ons kleine zwarte teckeltje maakt altijd knorrende geluidjes als hij het naar zijn zin heeft. En hij heeft het naar zijn zin als hij het lekker warm heeft. Hij ligt rustig in een temperatuurtje van veertig graden in de volle zon, te knorren.

Of naast de kachel, helemaal ingerold in een dekentje, want hij is een koning in het inrollen. Op een heel handige manier doet hij dat. Dat doet geen van de andere honden hem na.

Maar sinds afgelopen zondag knort Buckler niet meer. Hij heeft pijn. Al op heel jonge leeftijd had hij rugklachten, een echte teckelkwaal. Beginnende hernia was de conclusie van de dierenarts. Later had hij het nog een keer, dus we herkenden nu onmiddellijk de symptomen.

Gelukkig had ik de pijnstillers uit Nederland hier. Meteen gegeven en naar de dierenarts hier gegaan om een zakje erbij te kopen, wat Jan onmiddellijk meekreeg. Dat kun je in Nederland wel vergeten, dan moet je echt langskomen met een hond.

Gelukkig knapte Buckler op, vrijdagochtend dachten we dat we er doorheen waren, maar een verkeerde move van hem zorgde ervoor dat we vrijdagavond weer tien stappen achteruit gingen. Het was nog erger, de pijnstillers hielpen niet meer voldoende. Zaterdagochtend in de auto gestapt en naar de dierenkliniek gereden. Voor de zoveelste keer, want in een paar maanden tijd hebben we heel wat bezoekjes afgelegd, twee teven gecastreerd, gebitsreiniging, pupentingen en controles, gebroken poot en nu dit weer. Ze kennen ons daar dus al, een twijfelachtig genoegen.

Voor de zekerheid maar foto's laten maken, bevestigd werd wat we eigenlijk al wisten en Buckler moest een muilkorf om. Het was echt een belachelijk gezicht, dat kleine lieve, oude hondje die geen vlieg kwaad doet met een   muilkorfje. Helaas had ik geen fototoestel bij me, anders had ik ondanks de ellende even een fotootje gemaakt.
Tot onze stomme verbazing onderging Buckler, die normaal al alles bij elkaar schreeuwt als hij een wesp in zijn buurt ziet vliegen, alle spuiten(4stuks) gelaten, alsof hij wist dat het een goed doel diende. Geen kik!
Met zwaardere pijnstillers, maagbeschermers en nog wat tabletjes voor de zenuwen, gingen we weer op huis aan.

Hij knapte meteen op.

En nu ligt hij weer te knorren, naast de kachel op zijn kleedje, de pijn is onderdrukt en nu moet het met rust overgaan.
Kunnen we geen abonnement krijgen op de dierenarts? Of op de dierenapotheek?

De aanhouder wint.

We geven het zomaar niet op hoor, als jullie dat soms dachten. Uiteindelijk hadden we toch mooie worsten, ook al waren ze niet te eten. Ik kreeg een aantal keren de vraag wat we met de worsten gedaan hadden. Het zal de meesten van jullie niet verbazen, de honden hebben ervan genoten, die begrepen werkelijk niet wat er mankeerde aan de kummel-kruiden. 

Maar goed, we hadden een nieuw plan van aanpak gemaakt, Jan toog naar de stad om kruiden en szalami vel te gaan halen, want dat wilden we ook proberen, dus dit keer geen gemengde kruiden, maar gewoon zelf een mengsel gemaakt van paprika (uiteraard), hete paprika, zout en peper en natuurlijk knoflook. Even getest toen het mengsel klaar was en het was goed.

De szalami vellen

Worst machine

Het hele zootje in de machine en kijk, we merkten wel dat we wat handiger met alles waren nu, het ging wat sneller dan de vorige keer, zo zie je maar weer, oefening baart kunst.

De slager in aktie

Het ziet er goed uit, al zeg ik het zelf, we moeten nog even geduld hebben, want de salami moet gerookt worden, ze hangen dus in ons rookhuisje, waar jan zijn favoriete bezigheid uit kan voeren, lekker vuurtje stoken in zijn hok, heb ik geen kind meer aan.

Hoe ze smaken blijft dus vooralsnog een verrassing, maar ik laat het jullie zeker weten.

Het resultaat.

Of je worst lust

Ik woon alweer twee jaar in Hongarije! Echt ongelooflijk snel is de tijd gegaan en wat ís het een goede stap geweest. 

De dingen die we hier meemaken en doen, dat had ik vijf jaar geleden niet voor mogelijk gehouden.

We krijgen ook een steeds beter contact met de Hongaarse buren. Dat heeft echt even tijd nodig, de Hongaren zijn hartelijk en vriendelijk, maar het gevoel dat we er echt bijhoren, dat heeft best even geduurd. Ze hebben echt de kat uit de boom gekeken. 

De reden dat we erbij horen is ook, denk ik, dat we er niet speciaal veel moeite voor doen. Eigenlijk vóelen we ons gewoon Hongaren. Het gaat vanzelf, op een natuurlijke manier.

We doen mee aan de Hongaarse gewoontes en dat wordt gewaardeerd.

Zoals het zelf slachten bijvoorbeeld.

En nu ook zelf worst maken.

Alles moet je leren natuurlijk, dus de eerste ronde worst maken was gedeeltelijk gelukt.

De worsten waren mooi, de braadworst barstte niet uit elkaar tijdens het bakken, de rookworsten zagen er prachtig uit, alleen....ze waren niet te vreten. Kleinigheidje.

Oorzaak: de kruiden. 

Op aanraden van een Hongaar, hadden we een compleet mengsel bij de slager gekocht. 

En helaas zit daar iets in wat we echt niet lusten. De zaden van de dille, die gebruiken de Hongaren heel veel, maar het is een hele overheersende smaak en hoewel ik veel dingen heb leren eten hier, dit vind ik nog steeds heel, heel erg smerig.

Wat ik alleen niet begrijp: alle zelfgemaakte Hongaarse worsten die we tot nu toe proefden waren heerlijk,  maar daarin zit nergens dat smaakje. Dus waarom dat nou in dat zakje kruiden zit...geen idee.

Maar vandaag gaan we voor de tweede ronde. Dit keer ga ik zelf het kruidenmengsel maken.

En hoe het smaakt...dat horen jullie nog.

Het begint natuurlijk met het vlees, dat wordt eerst in de gehaktmolen gedaan.

Daarna gaan we het gehakt kruiden

Dit is de darm, die leggen we eerst een half uurtje in water, daarna gaat het gehakt er, met behulp van een worstenmachine, erin

Klaar!

Druk!

Wat dóe je daar de hele dag dan?

 Dat wordt regelmatig aan mij gevraagd. 

Met name door mensen die hier nog nooit geweest zijn. Ik kan me voorstellen dat, als je in het drukke Nederland woont en je volop in het leven staat van werk, gezin en sociale contacten die onderhouden moeten worden, je je afvraagt of je op het platteland in Hongarije niet dood gaat van verveling.

Als ik mijn leven van nu vergelijk met dat van zo'n tien jaar geleden......tja, dan klinkt het misschien ook wel heel saai.

Maar ons vervélen, nee, dat doen wij nooit.

De dag begint hier vroeg. Ik sta om vijf uur op, maar vaker nog om vier uur. 

Alles duurt hier veel langer, omdat je veel minder apparaten hebt. 

Koffie zetten, doe ik op de ouderwetse manier, ik ga hout halen om de kachel op te stoken, dat duurt soms eventjes voordat ie lekker brandt. Das wel heel wat anders dan even aan de thermostaat van je verwarming draaien.

De honden gaan even voor een eerste plasronde, daarna slapen ze lekker verder en kruipen we gezellig samen op de bank, tv aan, ipad erbij, dat dan weer wel, we zijn niet helemáál middeleeuws natuurlijk.

Dan geniet ik lekker van de rust.

Om zeven uur, als de hele koffiepot leeg is, ga ik de kippen voeren en naar buiten laten, de waterbakken schoonmaken en vullen, de schapen voeren, broodjes halen in het winkeltje aan de overkant en poep ruimen in de tuin. Tweede rondje voor de honden. Dan krijgen die ook eten en dan ga ik de tafel dekken en eten jan en ik samen lekker op ons gemakje een broodje.

Dit gaat allemaal in een heel traag, echt origineel Hongaars tempo. Want het tempo ligt hier aanzienlijk lager. Niemand heeft haast, niemand maakt zich druk.

En dan krijg je het gewone, dagelijkse gedoe. Opruimen, schoonmaken, wassen. Jan doet de buitenklusjes en tot een uur of twee zijn we daarmee bezig. De middagen zijn vrij relaxed, we bakken wat in de houtoven, ik kook ook op de houtoven, zoals gezegd, alles kost veel meer tijd en de dagen vliegen voorbij.

Bovendien doen we hier hele andere dingen. Zo kochten we het afgelopen weekend twee wild zwijnen, daar zijn we twee dagen mee bezig geweest om die te slachten en in de vriezer te krijgen.

 De dag erna heb ik reuzel gemaakt. Dat wordt hier heel veel gebruikt, in plaats van boter en margarine. 

En we hebben een gehaktmolen en een worstenmachine gekocht en druk geweest met rookworst en braadworst maken.

Ook de boerenkool komt uit de tuin, niet een zakje uit de supermarkt, gewassen en gesneden, klaar voor gebruik, maar gewoon grote groene stronken, die gestroopt moeten worden en dan gesneden en gewassen.

Snappen jullie het een beetje? We zijn eigenlijk druk met niks, maar het is allemaal leuk en we genieten volop.

Een beetje net als vroeger, maar dan met een ipad en internet erbij. Hoe heerlijk is dat!

Voornemens

Wat is jouw goede voornemen voor het nieuwe jaar? Dat is een vraag die je overal hoort. 

Ik doe het maar niet meer. Goede voornemens maken bedoel ik. 

Jarenlang was iedere keer begin januari vaste prik: kilo's kwijtraken.

Want die heb ik al jaren teveel. Noem een dieet en ik heb het geprobeerd. Met wisselend tijdelijk succes, met de nadruk op tijdelijk. Want het afvallen lukte meestal wel, gewoon minder eten en meer bewegen, dat is de sleutel en welke naam je eraan geeft doet er eigenlijk niet toe. Sonja Bakker, dokter Frank, Southbeach, 1000 calorieendieet, brooddieet. Allemaal gedaan en alle kilo's kwamen er altijd weer bij.

Valt me op dat ik niet de enige ben, de meeste vrouwen en mannen ook trouwens, van mijn leeftijd hebben moeite met de kilo's. Degenen die dat niet hebben, dat zijn vaak de rokers, die hebben zo hun eigen problemen. Die zijn dan misschien niet te zwaar, maar die vervangen hun maaltijden door sigaretten, dat is ook een optie natuurlijk.

Sinds we in Hongarije wonen, heb ik geen enkele poging meer gewaagd. De leuke kleding is toch niet aan mij besteed, welke maat ik heb maakt dus niks uit. Als je de hele dag tussen vijf honden, vier schapen en tachtig kippen bivakkeert, dan is een leuk topje of een leuke strakke broek niet alleen heel onpraktisch, maar ook heel erg ondergewaardeerd. Er is letterlijk geen kip die daar op let, hoe mijn haar zit, wat voor kleding ik aan heb en of mijn makeup wel goed zit. Daar doe ik dus niet meer aan.

Ik voel me echt supergoed, ik geniet iedere dag van al het moois om me heen, stress krijg je hier sowieso nooit en ik voel me een bevoorrecht mens. 

Volgens mij is dat beter dan met een wortel en een schaaltje sla plus glas water of in het kader van 'we doen eens gek': een heerlijke vruchtenshake, jezelf af loopt te matten in de sportschool in het nieuwste Nike-pakje met bijpassende zweetband de calorieen loopt te tellen. Hou toch op! Ik ga vanmiddag lekker een pan heerlijke Hongaarse pörkölt maken en terwijl ik het maak, neem ik er vast een lekker rood wijntje bij, in mijn makkelijke joggingbroek met t-shirt met vlekken. De enige beweging die ik krijg is misschien als ik de stal schoonmaak, mijn kippen tel in plaats van calorieen en met de honden wandel.

Mijn goede voornemen is....vooral doorgaan met deze manier van leven. Ik kan het iedereen aanraden!

Achteruit- en vooruitkijkend

Het nieuwe jaar is begonnen. 2014 staat gloedjenieuw voor de deur.

Altijd een momentje om even acheruit te kijken.

Triest dieptepunt was voor ons natuurlijk het totaal onverwachte overlijden van de vader van Jan. Het was een complete schok, waar ik nog steeds niet aan kan wennen. Vooral omdat hij toch wel degene was die het zó leuk vond hier, zo enthousiast was en waarmee ik het meeste skypte om te vertellen over alle dingen die we hier meemaakten. 

Gelukkig gebeurden er ook hele leuke dingen. Het bezoek van mijn ouders hier, die nog niet eerder geweest waren, daar heb ik lang naar uitgekeken en was heel gezellig.

De bezoekjes natuuuurlijk van onze zonen, die ik toch erg mis hier, altijd een hoogtepunt als ze hier zijn.

Mijn broer die eens een kijkje kwam nemen hoe die rare zus van hem nou leefde hier. 

Mijn vriendin met haar man die hun vakantie dit keer in Hongarije vierden en dat combineerden met een paar dagen bij ons.

Dan de dieren. Heel belangrijk voor ons. De tragische gebeurtenis van de kleine schaapjes, die we móesten laten slachten om veel leed te voorkomen. De ganzen die vermoord werden in hun nachthok door een nerts of marter, we weten het nog steeds niet, maar de koppen waren meegenomen, echt afschuwelijk,ik heb er nachtmerries van gehad.

Bram die wegmoest omdat hij agressief werd, maar waarvoor we een leuk nieuw leven in een schaapskudde konden regelen, die heeft nu de tijd van zijn leven.

En natuurlijk de komst, totaal niet gepland, van onze Baco, de Vizslapup die eigenlijk bedoeld was voor iemand in Nederland, maar zo onfortuinlijk zijn pootje brak hier en daardoor hier mocht blijven en helemaal ingeburgerd is in onze beestenboel.

We hebben dus een nieuw jaar voor de boeg, we gaan ons derde jaar in in ons Hongaarse avontuur en hopen op veel leuke dingen, maar vooral op gezondheid voor ons en iedereen om ons heen. Want dát is toch wel het belangrijkste in het leven. Ik wens iedereen dus vooral een gezond 2014 !