We kregen logees. En niet zomaar logees, Nick en Lizzy kwamen mèt de teckels.
Ivy en Olaf. Olaf is de zoon van onze Zoë en Teus èn de broer van onze Charly. Een soort dubbele gezinshereniging dus, want ik had ook heel erg veel zin om mijn kinderen weer te zien.
Het is altijd al een feestje als ze komen maar nu was het echt genieten.
Ik was een beetje bang dat het niet zou klikken tussen de hondjes, maar dat was een onterechte zorg.
Wat een lol hadden ze met zijn zevenen.
En wij natuurlijk ook😁
Ja ik weet het, ik heb jullie vreselijk verwaarloosd. Veel te lang niets laten horen.
Mijn smoes/excuus ( doorhalen wat niet van toepassing is) is dat ik geen inspiratie meer heb. Geen echte aanleiding om te schrijven. Het voelt altijd alsof ik in herhaling val, alles is al verteld over onze avonturen hier in Hongarije.
Alweer meer dan tien jaar geleden besloten we dat we niet meer terug gingen naar Nederland.
Inmiddels helemaal ingeburgerd in ons heerlijke dorp.
De reden van dit nieuwe verhaal is de aanleiding van de blog.
Ik wilde namelijk iets nalaten voor het nageslacht. Ik zou het zelf heel leuk vinden als mijn oma iets van een dagboek nagelaten had. Dus ik dacht altijd als ik iets schreef: leuk voor mijn eventuele kleinkinderen later. Een verslag van hun oma en opa die de stap namen om te verhuizen naar een vreemd land waar ze hun hart verloren hadden.
En nu is het binnenkort zover: wij worden oma en opa!
Zo vreselijk leuk en spannend. We zijn in de wolken.
Ik ga mijn best doen om vaker te schrijven zodat mijn kleinkind in spee later kan lezen over oma en opa.
En…ik heb weer nieuwe stof tot schrijven. Cadeautje van onze vrienden:
