maandag 24 november 2014

Plattelandsvrouwen op vakantie

We hadden er lang naar uitgekeken, eindelijk was het zover, de reis van de plattelandsvrouwenvereniging naar Nederland, onze vakantie.
Ons vliegtuig vertrok om tien voor drie in de middag, om half zeven kwamen jacqueline en ik bij de bushalte aan, we moesten om 7 uur de bus naar Budapest hebben.
'Wen er maar vast aan als je met 'haar' ( dat was ik) op vakantie gaat', waarschuwde Jan Jacqueline. 'Dan moet je altijd uren van tevoren aanwezig zijn'.
Het is helemaal waar, ik ben echt een paniekzaaier, kan er niks aan doen, maar ben altijd als de dood dat ik mijn vliegtuig mis. In mijn gedachten spelen tientallen scenario's over hoe dat allemaal mis kan gaan.
We moesten even puzzelen, maar toen hadden we de juiste halte gevonden. 

We stapten opgelucht in de bus, nog nooit eerder gedaan, dus dit was al een hele overwinning.
De bus was al bijna vol, terwijl we langs iedereen heen probeerden te wurmen in het smalle buspad met onze rugzakken, begroetten de Hongaren ons vriendelijk, zoals Hongaren dat altijd doen.
De reis kon beginnen. We kwetterden erop los, wij hebben elkaar altijd veel te vertellen en niemand verstaat ons, we hoeven dus niet op onze woorden te letten.

Na zo'n drie kwartier stopte de bus aan de kant van de weg.
Verwonderd keken we elkaar aan. Wat nu?
De buschauffeur stapte met een zorgelijke blik in zijn ogen, uit de bus, liep er drie rondjes om, pakte zijn mobiel en stond in een heftige discussie en wat we vermoedden bleek waar: gevalletje pech, we konden niet verder en moesten wachten tot er een vervangende bus kwam. Geen idee hoe lang dat zou gaan duren en kijk, nu was in één klap duidelijk waarom je altijd ruim de tijd moet nemen als je je vliegtuig moet halen.
Gelukkig was er binnen een uur een bus en kon de hele meute overstappen.
De bus reed weer verder, onderweg is er een plaspauze ingelast en een uur later dan gepland stapten we uit op het busstation in Budapest.
Fase 1 was geslaagd, we zochten eerst uit hoe we fase 2 moesten bereiken, de taxi.
Op de hoek stonden een aantal taxi's met was lugubere mannetjes die wel weggelopen leken uit een maffiafilm, zwarte leren jekkies aan, sigaretje, zonnebrilletje, nonchalant tegen de taxi aanleunend,je kent het type wel.
'Moeten we daarbij in?' , vroeg Jacqueline, 'gatver, wat een ongure types'.
Tja, als we naar het vliegveld wilden, was er weinig andere keus. Jacqueline onderhandelde nog even over de prijs van de rit en we stapten bij het minst ongure type in.
Niks aan het handje, bleek een gewone, beetje macho -Hongaar, hij bracht ons keurig voor de ingang van het vliegveld.
Fase 2 ook goed afgerond.

Wij door de beveiliging heen, er bleek een scherpe controle, want iedereen moest bijna in zijn ondergoed door de poortjes, schoenen moesten allemaal uit, riemen af, haarknippen uit je haar, sieraden af, als je een trui over een blouse aanhad, trui ook uit, ze waren heel streng.
Zal wel een reden hebben, denk ik dan maar, dus gelaten ondergingen we de controle.

En toen zaten we zomaar helemaal op tijd in het vliegtuig, het was een zeer relaxte reis zo met de bus naar Budapest.

Vliegveld-selfie

In Eindhoven op de trein gestapt en meteen merkten dat we in Nederland waren, niemand kijkt op of om, geen goedenavond kan eraf en iedereen is met zichzelf bezig. 
Bleken we ook nog in een stiltecoupé te zitten, ik zag het ineens op het raam staan, maar tegenover ons zat een luidruchtig stel te praten, waarvan even iets gezegd werd door een geïrriteerde passagier die een boek zat te lezen.
Wij besloten te verkassen, zodat we niet hoefden te fluisteren, maar de niet-stilte-coupé waar we toen in gingen zitten, was doodstil, daar zat werkelijk iedereen met laptop en oordopjes in.
Het was een aparte gewaarwording. Die man met boek had beter hier kunnen gaan zitten.

Ik heb leuke dagen gehad, lekker gegeten, eindelijk het huisje van mijn middelste zoon bewonderd, die inmiddels samen was gaan wonen met een splinternieuwe schoondochter die ik alleen maar op facebook en skype had gezien en gesproken, mijn vroegere collegaatjes weer gezien, mijn ouders en schoonmoeder, mijn broer, een vriendin, allemaal zo leuk en gezellig.
Natuurlijk naar Ikea geweest, naar de Action, een hele grote doos met overbodige, maar oh zo leuke spulletjes hierheen gestuurd, kortom, helemaal leuk.

Ook de terugweg liep gesmeerd, Jacqueline had kerstverlichting gekocht en alles uit de verpakking gehaald en in haar tas gepropt om maar zoveel mogelijk mee te kunnen nemen, haar kleding achtergelaten in Nederland.
Toen de tas door het controleapparaat ging werden er ineens allemaal mensen bijeenroepen, nog eens kijken en uiteindelijk mocht de tas door, we lagen helemaal in een deuk, want die snoertjes met die lampjes leken net een bom op dat apparaat, maar gelukkig konden de controleurs er ook om lachen, het was in ieder geval niet iets wat doorgaans meegenomen wordt in de handbagage.

Al met al, we hebben een supergoede reis gehad, ik weet dat er een aantal mensen heel geïnteresseerd zijn in het verloop met de bus, ik heb het hele verhaal meteen opgeschreven met de prijzen erbij, ik kan het zo mailen en dan kan het uitgeprint worden, bij interesse even een mailtje, het gaat om de regio Tab-Igal-kaposvár.