Fazant

 De bel gaat. Ik kijk om de hoek van de keukendeur en zie de jager uit het dorp. Van hem hadden we ook het wilde zwijn gekocht.

Hij zwaait en met zijn andere hand houdt hij trots iets omhoog,maar ik kan het zo snel niet zien wat het is (en dat ligt níet aan mijn slechte ogen en dat ik mijn bril weer eens niet op heb) , maar wel dat het een dier is en dat het dood is.

Brrr, kan er nog steeds niet aan wennen.

Jan wel. 'Dat is mijn fazant', roept ie, blijkbaar had hij aan de jager gevraagd of hij er een keer eentje kon schieten voor m. Hmmm, ik vind het eigenlijk niks en ga snel weer naar binnen.

Even later, onder grote belangstelling van onze honden, hebben we dus een dode fazant in huis. 

Dan komt de vraag...hoe gaan we die van zijn prachtige verenpak ontdoen?

Internet is een geweldige uitvinding, dus we gaan druk zoeken op youtube, waat allerlei filmpjes te vinden zijn met de uitleg erbij, hoe je zo gemakkelijk mogelijk een fazant plukt.

Verschillende methodes gaan aan ons voorbij, we kiezen voor de snelste, een jager die in het bos meteen de fazanten hun jasje uitdoet. Letterlijk.

Dus Jan heeft zijn eerste fazant geplukt. Nu nog op zoek naar recepten. Ook op internet.

Baco's eerste kerstfeest.

Heerlijke eerste kerstdag gehad. Precies zoals ie gepland was, makkelijke kleding, alles relaxed, tikje chaotisch, dat hoort er ook altijd bij en mét de honden. Baco mocht mee, want ik wilde hem niet thuis in de bench laten zo lang, dus hij had mazzel.

Heerlijk buiten op het terras,zo gezellig.

De foto's spreken voor zich...

Drie Vizsla's uitgehongerd aan de kersttafel

Kijk eens wat een lekker dik buikje ik heb:

Wij hebben genoten!

Kerststress

Met verbazing en ook een beetje leedvermaak kijken wij naar het Nederlandse journaal, de dag voor kerst. Het onderwerp is de kerststress. Rijen mensen die wachten tot de supermarkt om 7 uur smorgens open gaat. Boodschappenlijstjes en - tassen in de aanslag. De mevrouw van het journaal vraagt aan een meneer wat hij nog moet hebben, op de valreep. 'Platte peterselie',zegt ie, zonder te lachen. Wij lachen wel. Een andere klant moet aardappeltjes hebben. Das op zich niks om te lachen, maar dan komt het probleem: aardappeltjes zijn er meer dan genoeg. Gewone, met schil, een groot aanbod in de diepvries, een groot aanbod vers geschild, krieltjes, geschilde aardappels, klein, groot, rond, partjes, vierkante blokjes,maar... Deze klant moest aardappeltjes hebben in de vorm van een kerstboompje! Dat zijn nog eens problemen, of niet?

Een overdaad aan voedsel komt voorbij, een schril contrast met ons winkeltje aan de overkant,waar we alleen gewone aardappels mét schil kunnen kopen en peterselie is er helemaal niet,om over plátte peterselie maar te zwijgen. Dat is een luxeartikel,daarvoor moet je 45 km rijden naar de stad en daar heb je dan wel gewone peterselie en gewone aardappels, maar zelfs dan is er niet zo'n overdaad aan allerlei luxe dingen zoals in nederland. En stress...stress kennen ze hier niet, alles gaat rustig aan, ook met kerst.

Oh wij deden er ook aan mee hoor. In Nederland. Ik zie mezelf heus ook nog wel transpirerend in de drukke rijen staan, hopend dat je niks vergeet, want ook als je alleen maar een brood en melk nodig had, moest je anderhalf uur in de rij staan. Ik haatte dat echt en ik heb nooit begrepen waarom iedereen zo lang wacht met zijn boodschappen tot net voor de kerst. De meeste dingen kun je allang van tevoren inslaan.

We hadden dit jaar dus ook helemaal nog geen kerstgevoel. De boodschappen hebben we al anderhalve week geleden in huis gehaald en wij gaan maar twee keer per maand hooguit naar de stad. Kerstliedjes hoor je niet in ons buurtwinkeltje, er is ook geen versiering die je eraan doet denken, ja er hangt een tak boven de broodstelling wat voor kerstversiering door zou kunnen gaan, maar die hangt er het hele jaar.

Geen luxe artikelen,niks bijzonders, de mensen hier bakken zelf van alles en kerst begint hier pas op de dag voor kerst. Je zet ook niet je kerstboom al begin december, zoals in Nederland, maar gewoon op 24 december. 

Wij kregen onze boom keurig thuisbezorgd, de dag voor kerst. Dus die hebben we opgetuigd en toen kwam er een klein beetje een kerstgevoeletje kriebelen.

Wij vieren de kerst zoals het hier gebruikelijk is. Gewoon eenvoudig, we gaan lekker naar onze vrienden in het andere dorp om net als vorig jaar in onze gewone kleding ( lees jogginbroek, want dat is de dresscode) lekker samen wat eten en drinken en het wordt zeker gezellig,want we hebben het altijd gezellig samen. Geen aardappeltjes in kerstboomvormpjes, jan maakt saucijzenbroodjes, want die heb je hier niet dus dat is leuk. En jacqueline gaat aan het koken en bakken, samen met de meiden, ongetwijfeld, want dat kunnen ze heel goed en het gaat zeker weten heel lekker smaken.

Wij gaan genieten en ik hoop dat jullie dat ook allemaal doen, gezelligheid met mensen om je heen die gezellig zijn,  wat lekkers te eten, of dat nou luxe is of niet,als het maar smaakt en als je maar schik hebt. Dat wens ik iedereen voor de kerstdagen. Fijn kerstfeest.

Dag Bram

Het was zo'n leuk idee, twee schaapjes, daar moet een rammetje bijkomen, dan hebben we vokgend jaar misschien wel lammetjes?

Dus Bram kwam erbij en Bram deed wat ie doen moest. Bram was lief, hij at uit mijn hand. Maar ineens was Bram niet lief meer. Het ging geleidelijk aan, een klein kopstootje, daar konden we nog wel om lachen. 'Hij probeert stoer te doen', zeiden wij.

Maar Bram werd steeds 'stoerder'.

Tot ie echt ging aanvallen, ik ben een paar keer gelanceerd en dat was niet leuk. Bovendien werd ik bang voor Bram, ik durfde de tuin niet meer in.

De aanval die als resultaat had dat onze Baco zijn pootje brak, was de druppel, Bram moest weg.

Het kon me werkelijk niks meer schelen toen, ik had hem zomaar eigenhandig kunnen slachten.

Maar Bram had mazzel, in plaats van de slacht, mocht hij terug in de kudde en met zijn harem op stap. Die Bram! In ruil voor Bram, kregen wij twee lammetjes uit de kudde. Dus wij helemaal blij, rust terug in de schapenwei. En nu maar wachten of Bram zijn werk goed gedaan heeft, we hopen in januari,fevruari zelf lammetjes te hebben.

Dag Bram!

Mooie ruil!

Pupstory deel 3, 1 december

Ze zijn weg. Met Jan naar nederland. Twee stuks, ja jullie horen het goed. Eén van de 'serieuze'  nieuwe baasjes in spee, haakte op het laatste moment af. 'Toch maar niet'.......toen bleek dat het pupje zijn pootje gebroken had, heb ik dus de mevrouw een mail gestuurd. Dat ik begreep dat ze geen zin had in een pup met zoveel startproblemen en bovendien de extra kosten die het met zich mee zou gaan brengen. Maar dat ik nu wel, ipv een reu een teefje over had, waarvan de baas afgezegd had, de mevrouw was helemaal blij,geen probleem. Dus nu hadden we één probleempje minder. Maar we hoefden er niet lang over na te denken, het zou wel zo hebben moeten zijn, de pup met het gebroken pootje blijft bij ons. Het lot heeft beslist.

En je bent heel snel gehecht aan zo'n beestje, helemaal als ie zo zielig is. Want het valt niet mee om een pup te hebben met een gebroken pootje. Bovendien eet hij weinig en zit ver onder het normale gewicht voor zijn leeftijd. Maar we gaan de strijd aan.

Dus afscheid genomen van Luna en Django.

En wij hebben dus weer gezinsuitbreiding,geheel onverwacht.....

Pupstory, deel 2, 27 november

Heerlijk weer, tijd om de pups in de tuin kennis te laten maken met onze veestapel, goed voor de socialisatie.

Er ging een heel nieuwe wereld voor ze open. Natuurlijk maakte ik foto's met mijn ipad, die kon ik dan leuk doormailen naar de nieuwe baasjes, die bijna niet kmden wachten tot het zover was dat ze hun nieuwe huisgenoot op konden halen.

Eventjes was ik vergeten dat Bram, onze ram, er plezier in schepte om, als hij de kans kreeg, mij aan te vallen en een kopstoot te geven, waardoor ik door de lucht vloog en al een aantal keren flinke rugpijn aan zijn aktie over had gehouden. Heel even maar en datw as lang genoeg,want terwijl ik een foto maakte voelde ik ineens een klap in mijn rug en vloog ik met ipad en al door de lucht.

Ik hoor een gepiep, in een reflex pak ik de pup op die er loopt, maar meteen weer een kopstoot en ook de pup vliegt door de lucht en ik voor de tweede keer. Terwijl ik op de grond lig, zie ik Bram op me afkomen, gelukkig kon ik snel opstaan, want ik dacht echt dat mijn laatste uur geslagen had.

Inmiddles was Jan ook gealarmeerd en met de jankende pup in mijn arm en in mijn andere mijn ipad, ging ik bibberend achter het hek en eigenlijk drong toen pas door wat er gebeurd was.

Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd, zoals een pörkölt (Hongaarse stoofpot) van schapenvlees bijvoorbeeld. Maar eerst bekeken we de schade aan de pup. Twijfelachtig, hij hield zijn pootje in de lucht,maar jankte niet meer. Even aankijken dan maar.

De volgende dag naar de dierenarts, ik vertroiwde het toch niet. En ja hoor, gebroken.

Met een paars verbandje kwamen we weer thuis. Probleem! Want wie wil er nou een pup met een gebroken poot?

Wordt vervolgd.

Pupstory deel 1, 23 november

Ik blijf nog even bij het pup-verhaal. De Hongaarse buren hadden nog steeds een aantal pups, waarvoor geen nieuwe eigenaar werd gevonden.

Het idee dat we misschien in Nederland mensen blij konden maken met een Hongaarse Vizslapup, begon vormen aan te nemen.

Een advertentie op marktplaats gezet en daar kwamen reacties.

Drie mensen waren serieus en wilden graag een pup. 

Wij kochten dus drie pups van de buren, die we een week in ons huis zouden houden om ze te observeren en te socialiseren, want daar wordt hier niet veel aan gedaan. Als je bedenkt dat de pups gewoon buiten in een hok zitten, hoef je geen professor te zijn om te bedenken dat ze daarvan weinig leren, afgezien van het feit dat het nu toch wel heel erg koud werd in zo'n hok.

Voor ons gevoel hebben we er gewoon drie echt gered, van het koude buitenhok en van hun toekomstige verblijf, mogelijk a an een ketting in een tuin, want helaas is dat de harde realiteit hier.

Castreren doen ze hier ook niet dus je kunt bedenken dat een teefje het hier niet gemakkelijk heeft. En hoe graag ik het ook zou willen, je kunt gewoon niet al die hondjes redden, over een paar maanden hebben ze weer een nest.

Maar zo gezegd, zo gedaan, we namen drie puppy's mee naar ons warme huis en deden ze eerst eens lekker in bad, waarna ze kennis konden maken met onze teckels en vizla Pepsi.

Ze waren verdeeld enthousiast, om het maar zo te zeggen. 

Amstel vond ze leuk, maar als hij ligt te slapen, wil hij niet gestoord worden en helemaal niet door een paar van die piranjaatjes die aan zijn oren/staart/poten hangen.

Pien vond ze heel leuk en deed ook heel lief. Buckler, de kleine zwarte teckel vond het helemaal niks, ik zal het niet mooier maken dan het is. Hij snapt niet waarom alles niet zo kon blijven als het was, dat ze na een week weer weg zouden gaan, wist hij natuurlijk ook niet.

Maar Pepsi vond ze helemaal leuk, Pepsi houdt van alle dieren, kuikentjes,lammetjes,eendjes, het maakt allemaal niet uit, ze heeft een zorgend karakter en wil ze allemaal het liefst beschermen.

Ons huis veranderde dus in een puppy-speelzaal.....