donderdag 17 december 2015

De boom.

Het was weer zover, tijd om de kerstspulletjes tevoorschijn te halen. 
Vorig jaar had ik geen zin in een kerstboom, te weinig ruimte ervoor.

Dit jaar krijgen we hoog bezoek met kerst, de tweekoppige plattelandsvrouwenvereniging viert de kerst net als ieder jaar samen, alleen dit keer is het feest bij ons, kan nu ook want we wonen wat ruimer, want met zeven personen opgehokt zitten met kerst in een klein kamertje, was niet zo handig.

Jan sprak de kerstbomenkweker van het dorp, we wilden graag twee kerstbomen dit jaar, jawel. En we wilden ze niet pas met kerstavond zoals hier in Hongarije gebruikelijk is, maar gewoon een anderhalve week daarvoor. 'Rare Nederlanders', moppert de kerstbomenman, ' en waarom moet je er nou twee? Vorig jaar geen eentje en nu twee?' Hoofdschuddend en iets mompelend over Linda die blijkbaar altijd wat bijzonders heeft, stemde hij toe.
De volgende ochtend stond hij voor de deur en Jan ging samen met hem twee bomen omzagen. Vers van de pers dus, mooie bomen en nu kon het kerstgevoel langzaam opkomen. Onder het genot van wat vloekjes in het Nederlands èn Hongaars, werden er planken onder de stam geslagen, zodat de boom kon staan. Eentje in de keuken en eentje in de kamer. 
De doos met kerstspulletjes kwam tevoorschijn en daarmee de nachtmerrie van de kluwes lampjes die uit de knoop gehaald moeten worden, ook ieder jaar hetzelfde liedje, wat een terugkerend drama is dat.

Maar...ze staan hoor, onze kerstbomen in vol ornaat.  En het is de moeite waard, want het geeft toch een boel gezelligheid.
Ook de buitenlampjes langs de dakgoot en langs het hek gehangen, we leven in een zee van lichtjes, heerlijk. De Hongaren lopen hoofdschuddend langs, rare Nederlanders.....ik heb geen idee hoe het in de stad is, maar hier op het dorp zijn we de enigen die dat doen en ze kunnen zich niet voorstellen dat dit in Nederland niks bijzonders is en iedereen dat in meerdere of mindere mate doet.

Nee, dan onze overbuurman, die heeft aan de straatkant zijn kerstboom voor het raam staan, het hele jaar door met versiering en al. Het luik zit altijd dicht, maar op kerstavond gaat het luik open, stekker in het stopcontact en voila.....de dag na kerst gaat de stekker er weer uit en het luik weer naar beneden, de boom heeft zijn werk gedaan en staat alweer startklaar voor het volgende kerstfeest. Hoe makkelijk is dat?

Wij laten 'm nog even staan, de kerstboom tot ie uit gaat vallen en de lampjes buiten tot we ze zat zijn, zo eind februari. Gezellig! Ik wens hierbij iedereen een gezellige kerst.

maandag 14 december 2015

Hoe is het nu met....?

....de binnenkant van je huis', die vraag heb ik al een paar keer gekregen.
Ik dacht steeds:' als het af is, plaats ik wat foto's'.
Maar het is nog steeds niet af en volgens mij gaat dat ook nog wel even duren, want we hebben nog steeds lege plekken waar 'iets' moet komen. En wat dat 'iets' is, is een vaag begrip want dat weten we zelf dan eigenlijk ook niet.
Dus laat ik nu de foto's zien voor zover we nu zijn.
Het is ons gelukt, al zeg ik het zelf, om toch ietsje meer luxe te hebben en om toch de sfeer van een Hongaars huis vast te houden. En met luxe bedoel ik niet de luxe die we in nederland bijna allemaal wel hebben. Ik heb en wil nog steeds geen vaatwasser of wasdroger, geen stofzuiger en strijkbout, geen centrale verwarming,geen oven of magnetron. Ik kook op houtvuur en voor uitzonderingen heb ik een tweepits campinggasstelletje met een gasfles staan. Voor een Hongaar behoorlijk luxe allemaal, maar voor de gemiddelde Nederlander nog steeds vrij eenvoudig. Maar ik ben er heel blij mee. Ik heb helemaal niet hoeven wennen. Dat was wel anders voor de honden, die natuurlijk geen flauw idee hadden wat er ging gebeuren.
Steeds meer dingen werden op de dag van de verhuizing opgetild en meegenomen, tot er alleen nog één grote stoel was, die niet mee zou verhuizen en waar ze met zijn vijven in konden liggen blijkbaar, van angst tegen elkaar gedrukt, het was een zielig en tegelijk komisch gezicht, nooit geweten dat vijf honden in één stoel pasten.
Amstel is bijna veertien en een beetje dement aan het worden en inmiddels stokdoof. Die begreep er helemaal niks van, ik heb hem drie keer snachts met de zaklamp moeten halen omdat hij braaf voor de verkeerde deur van het verkeerde huis stond te wachten en ons ook niet hoorde roepen.
Maar inmiddels zijn ook zij gewend en genieten we van wat meer ruimte, dit is wel een echt huis!

Foto's van de woonkamer:




Het mooie balkenplafond wat tevoorschijn kwam toen de de plafondplaten eruit haalden:



De keuken:



De gang( let op de mooie hongaarse plavuizen)



Het was een goede beslissing, heel blij mee.

zondag 13 december 2015

Zoals alleen oma dat kan

Oma's kunnen altijd heerlijk koken. Nou ja, niet allemaal natuurlijk, ik ken ook vrouwen die de omaleeftijd allang bereikt hebben, maar er nog steeds niks van bakken. Ik ben ook nou niet meteen swerelds beste kokkin, maar ik kan toch redelijk koken, ik krijg tenminste weinig klachten, wat trouwens ook heel verstandig is ;-)
Ik at altijd graag bij mijn oma's, het eten was lekker en het was ook altijd zo gezellig.

Sinds kort zijn we verslaafd aan het kookprogramma '24 kitchen'. Wel eens gezien? Niet aan beginnen. Want behalve dat je geneigd bent de halve dag voor de tv te hangen, heb je ook de hele dag trek en loopt het water je in en uit de mond. Al kwijlend kijken we naar hoe ze de lekkerste taarten en gerechten in elkaar flansen, maar het allerleukste is de rubriek: 'zoals alleen oma dat kan'. Een Indische kok samen met iedere keer een andere Indische oma laten zien hoe je de heerlijkste Indische gerechten maakt.
Het leukste is om te zien hoe de oma's alle nieuwe adviezen van het voedingscentrum volledig in de wind slaan en gewoon heerlijk in een sausje een kilo ( ja het is geen typefoutje) suiker toevoegen en als de kok erbij staat te roepen: 'ho ho, veel teveel', haar wenkbrauwen optrekt en als hij even niet kijkt gewoon nog een scheut suiker erbij gooit. Ook sambal wordt niet kinderachtig gebruikt, enorme hoeveelheden gaan erin, tot verbazing van de toch ook Indisch uitziende kok.
Ik krijg meteen weer zin in Indisch eten, maar in Hongarije heb ik dat nog niet gezien en natuurlijk kan ik zelf ook wel wat prutsen, maar zodra ik voet op Hollandse bodem heb gezet is het eerste als ik thuiskom: Indisch afhaal-eten, wat mijn jongens dan voor me gehaald hebben, dat is inmiddels traditie.
Heerlijke sambalkipjes en sambaleitjes, sambalboontjes en zoete brocolli tesamen met mie en zoete komkommertjes. 
De volgende dag allemaal aan de race natuurlijk, want we zijn het niet meer gewend zo pittig te eten, maar wat is het toch heerlijk.
We hebben het er graag voor over.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik met een schuin oog naar weer een oma die heerlijk Indisch kookt. Het is pas zes uur in de ochtend, maar mijn honger groeit. Ik kiep een paar kippenpoten in de pan en ik denk dat ik die eens lekker samballig ga braden vandaag.
Dus als jullie me missen op facebook vanavond.....ik zit op het toilet.....

donderdag 10 december 2015

Plattelandsvrouwen op reis (deel 2)



Mijn persoonlijke OV-kaart was jarig, vijf jaar oud en als nieuw natuurlijk, want in Hongarije kan ik die niet gebruiken en in Nederland kom ik maar zelden. Een jubileum, dus een feestje zou je denken. Maar nee, integendeel, ik kreeg een brief dat de kaart aan vervanging toe was. Niet omdat ie versleten of kapot was, nee, gewoon over datum. Kosten voor mij: 7,50 voor een nieuwe. Het zal allemaal wel aan mij liggen, maar begrijpen doe ik het niet, behalve dat ik wel begrijp dat dit een leuk financieel voordeeltje voor de NS is. Omdat ik niet van plan was daar in te trappen, toog ik nu ik toch in Nederland was, met mijn OV naar het info loket op het station. Ik wilde het tegoed van mijn persoonlijke OV over laten zetten op  de anonieme OV die we ook hebben, veel makkelijker want die kunnen we allebei gebruiken. De meneer achter de balie tikt op de computer. 'Er staat nog 8 euro op mevrouw'.
'Mooi, dan wil ik die op deze kaart overzetten'.
'Haha, nee mevrouwtje, zo simpel gaat dat niet. Hier heeft u een formulier, dat moet u invullen en opsturen'.
Ik kijk ongelovig naar het formulier, een A4tje wat aan twee kanten geheel ingevuld moet worden. Belachelijk, toen ik de kaart vijf jaar geleden aan ging schaffen, was dat zo gepiept via internet, maar het ongedaan maken kan niet online.
Mopperend vertrek ik met het formulier. Stom gedoe.
Na het bezoek aan onze families, vliegen we terug naar Budapest en om het spannend te maken gaan we nu eens terug met de trein ipv met de bus. Nieuwe uitdaging voor de plattelandsvrouwen. We stappen in de taxi, vertellen dat we naar het treinstation moeten en de man, die meteen zegt dat hij helaas geen Engels spreekt, vertelt in rap Hongaars dat er twee routes zijn, welke de dames wilden? 'Nou, de snelle maar', zegt Jacqueline in haar onschuld, 'want we moeten de trein van 11.30 halen'. 
En dan gebeurt het....de chauffeur trapt op het gaspedaal en als een raket vliegen we over de snelweg, van links naar rechts, over doorgetrokken strepen, rechts inhalend, niks is hem teveel. Mijn hart zit in mijn keel. In de stad halen we adem, hier moet ie wel rustiger rijden met al die auto's en de max snelheid van vijftig km per uur. Denken we.....ben je mal, met een snelheid van 80 waar je maar 50 mag en kan, sjeest ie tussen de auto's door, we hebben het gevoel of we in een race-computerspelletje zitten, ik voel mezelf groen wegtrekken en als we toch wel wat angstige geluiden maken, keert ie zich om en zegt: ja, jullie moeten toch de trein van 11.30 halen?
Ja, maar wel in levende staat graag.
Na deze dodemansrit komen we op het station, helemaal op tijd dankzij de snelle taxichauffeur, we kopen een kaartje aan het loket en wat een verademing: een gewoon, ouderwets papieren kaartje. Helemaal blij werden we ervan. De mevrouw wijst ons waar we in moeten stappen, we lopen naar de trein, twee conducteurs pakken onze rugzakken aan en helpen ons in de trein.
We ploffen neer, gewoon plek zat, heel relaxed.
De conducteur komt de kaartjes controleren en met een pen zet hij een ouderwetse krul op ons papieren kaartje. Heerlijk! Geen zenuwen: 'hebben we wel goed ingecheckt en denk eraan dat we straks niet vergeten uit te checken....'
 
Als we bijna op het punt zijn dat we uit moeten stappen, komt de conducteur tegenover ons zitten. 
' ik zeg wel wanneer jullie eruit moeten',zegt hij. 
Hij helpt ons weer met de tassen, we bedanken hem voor zijn vriendelijkheid en hulp en we voelen ons helemaal gelukkig, weer met onze voeten op de Hongaarse kleibodem, waar ze misschien vergeleken bij Nederland behoorlijk achterlopen, maar waar mensen nog tijd hebben voor elkaar en behulpzaam zijn.....waar we horen.....

woensdag 9 december 2015

Jaarlijkse reisje naar Nederland van de plattelandsvrouwenvereniging (deel 1)



Het was weer zover, het jaarlijkse reisje naar Nederland van de plattelandsvrouwen vereniging van twee boerinnen.
Al kwetterend stapten we om 7 uur smorgens in de bus naar Budapest, wat ons een boze blik opleverde van een Hongaarse mevrouw op leeftijd die het zelf blijkbaar niet zo leuk had met de man die naast haar zat en waar ze de hele weg geen woord mee gewisseld heeft. Nadat we even beduusd waren ( zijn wij zo luidruchtig dan?) besloten we ons er niks van aan te trekken, je mag toch zeker in een bus wel praten?

Busreis ging prima, taxi ook gesmeerd, vliegen niks aan het handje en we arriveerden in Eindhoven waar tot onze verrassing de zus van Jacqueline ons op stond te wachten om ons de busrit naar station Eindhoven te besparen en we stapten luxe in de auto met chauffeuse.
Tot zover, niks aan het handje, appeltje/eitje.
Tot er iemand besloot ( misschien die chagrijnige Hongaarse mevrouw uit de bus?) zijn of haar leven te beëindigen en voor de trein te gaan liggen op een spoor waar wij overheen moesten.  Kinkje in het kabeltje. Paniek op het station, bussen werden ingezet en we moesten verder met de bus.

Ik had de mobiel van Jan meegekregen, ik zet m aan om mijn jongens te bellen dat het allemaal wat later ging worden dan gepland. Helemaal blij dat ik de pincode nog wist en ik bestudeerde de knopjes en de mogelijkheden, die eindeloos waren voor een boerin die al jaren geen mobiel meer in handen had gehad.
Maar het lukte, ik belde mijn kind en ik was best trots op mezelf, dat had ik maar weer mooi gedaan.
Mobieltje in de tas, Jacqueline en ik kletsten weer verder en er schalde een hele irritante ouderwetse telefoonbel door de bus.
Iedereen keek om zich heen, wij ook. Tot Jacq zegt....'Lin, komt dat niet uit je tasje?' 
Ja hoor, het was de mobiel van Jan die zo'n lawaai maakte, proestend van het lachen probeerde ik het telefoontje te beantwoorden, maar het duurde even voordat ik in de gaten had dat je niet moest drukken op het knopje, maar moest schuiven. 

De reis van eindhoven naar amersfoort was een hel, we moesten als haringen in een ton in de trein de hele weg staan en helemaal gesloopt kwamen we op station Amersfoort aan. 15 en half uur over gedaan van deur tot deur, je moet er wat voor overhebben he. De vakantie was begonnen.
Wordt vervolgd......