Jaarlijkse reisje naar Nederland van de plattelandsvrouwenvereniging (deel 1)

Het was weer zover, het jaarlijkse reisje naar Nederland van de plattelandsvrouwen vereniging van twee boerinnen.

Al kwetterend stapten we om 7 uur smorgens in de bus naar Budapest, wat ons een boze blik opleverde van een Hongaarse mevrouw op leeftijd die het zelf blijkbaar niet zo leuk had met de man die naast haar zat en waar ze de hele weg geen woord mee gewisseld heeft. Nadat we even beduusd waren ( zijn wij zo luidruchtig dan?) besloten we ons er niks van aan te trekken, je mag toch zeker in een bus wel praten?

Busreis ging prima, taxi ook gesmeerd, vliegen niks aan het handje en we arriveerden in Eindhoven waar tot onze verrassing de zus van Jacqueline ons op stond te wachten om ons de busrit naar station Eindhoven te besparen en we stapten luxe in de auto met chauffeuse.

Tot zover, niks aan het handje, appeltje/eitje.

Tot er iemand besloot ( misschien die chagrijnige Hongaarse mevrouw uit de bus?) zijn of haar leven te beëindigen en voor de trein te gaan liggen op een spoor waar wij overheen moesten.  Kinkje in het kabeltje. Paniek op het station, bussen werden ingezet en we moesten verder met de bus.

Ik had de mobiel van Jan meegekregen, ik zet m aan om mijn jongens te bellen dat het allemaal wat later ging worden dan gepland. Helemaal blij dat ik de pincode nog wist en ik bestudeerde de knopjes en de mogelijkheden, die eindeloos waren voor een boerin die al jaren geen mobiel meer in handen had gehad.

Maar het lukte, ik belde mijn kind en ik was best trots op mezelf, dat had ik maar weer mooi gedaan.

Mobieltje in de tas, Jacqueline en ik kletsten weer verder en er schalde een hele irritante ouderwetse telefoonbel door de bus.

Iedereen keek om zich heen, wij ook. Tot Jacq zegt....'Lin, komt dat niet uit je tasje?' 

Ja hoor, het was de mobiel van Jan die zo'n lawaai maakte, proestend van het lachen probeerde ik het telefoontje te beantwoorden, maar het duurde even voordat ik in de gaten had dat je niet moest drukken op het knopje, maar moest schuiven. 

De reis van eindhoven naar amersfoort was een hel, we moesten als haringen in een ton in de trein de hele weg staan en helemaal gesloopt kwamen we op station Amersfoort aan. 15 en half uur over gedaan van deur tot deur, je moet er wat voor overhebben he. De vakantie was begonnen.

Wordt vervolgd......