De rijdende rechter

 Leuk programma, ik kijk er regelmatig naar.

Wat opvalt is dat het onderwerp ‘Boom’, heel vaak voorkomt.

Ik vraag me altijd af waarom mensen met zo’n ieniemienie postzegeltuintje zoals ze in Nederland nou eenmaal vaak hebben, er dan zo’n enorme boom in planten. Je kunt op je vingers natellen dat dat problemen gaat geven.

Óf je moet hem goed onderhouden en steeds snoeien zodat je hem in toom kunt houden.

En je zult het geloven of niet, maar hier in het dorp hadden we óók zo’n akkefietje. Dus ook mensen met 4000 m2 grond hebben gezeur met een boom.

Aan de overkant stond een enorme coniveer-achtige boom, waarvan wij al eens tegen elkaar zeiden dat die wel erg uit de kluiten gewassen was. Bovendien houd ik niet van zulke bomen, ik vond het een oud lelijk ding, maar das persoonlijk natuurlijk. Maar we hadden er geen last van , het was puur een cosmetische ergernis.

Maar het huis ernaast werd verkocht en nieuwe bezems vegen schoon, de nieuwe buurman had wel degelijk last van de boom, want het ding drukte tegen zijn huis aan en zijn dakgoot lag vol met rotzooi uit die boom.

Dus hij moest weg, tot grote ergernis van de eigenares van de boom.

Maar gisteren ging het dan toch gebeuren en terecht, want wat een ding zeg.

Het ging met grof geschut en gaf een boel bekijks in ons dorp, waar doorgaans nooit iets gebeurt.

En kijk, achter de grote boom kwam nog zo’n lelijke half dooie boom tevoorschijn, dus ons uitzicht is er niet zozeer mooier op geworden, wel hebben we ineens veel meer licht.

Toch lekker opgeknapt en zonder tussenkomst van de rijdende rechter, gelukkig. 

Voor en na:

Logees....

 Eindelijk was het dan zover. Onze jongste zoon en schoondochter kwamen logeren.

Eigenlijk zouden ze in het voorjaar komen, tickets waren al geboekt maar toen....corona.

Dat was balen.

Natuurlijk is het maar klein leed, vergeleken bij de corona-ellende verder in de wereld, maar het was wel míjn klein leed natuurlijk.

Dus we hadden hielden angstvallig het nieuws in de gaten, zowel in Nederland als hier in Hongarije, bang dat de grenzen weer zouden sluiten. Maar gelukkig, dat gebeurde niet dus daar kwamen ze aan hoor.

En het was zoooo gezellig.

Lekker uren bijpraten, samen eten en drinken, spelletjes doen, zwemmen, knuffelen met de honden, vuurtje stoken, pizza’s bakken.

We hadden ook een dagje avonturenpark Kallandpark in Zamardi gepland, want het is nogal een sportief stel.

We waren er al vaak langsgereden, in de veronderstelling dat het voor kleine kinderen was. Wat ook wel zo was, maar het is ook voor volwassenen.

We bekeken de website en het filmpje op YouTube.

Gelukkig mocht je ook gewoon het park in en meelopen zónder in die touwen te moeten klimmen en over het water te hoeven slingeren.

‘Jullie doen toch ook wel mee?’, vraagt Lizzy nog.

Maar nee, daar trapten we niet in.

Ook de opmerking dat háár moeder dat wel zou doen, trok me niet over de streep.

We kwamen aan in het park en dan merk je ook echt dat je in een park in Hongarije bent. Parkeren gratis en lekker vooraan, het was helemaal niet idioot druk. Honden mogen gewoon mee en er heerst een gemoedelijke sfeer.

Nadat ze in de gordels gehesen waren en gewapend met helm en handschoenen naar de training liepen, was ik al heeeel blij dat ik niet hoefde.

‘Wij maken wel foto’s’.......

Wat trouwens al een uitdaging op zich was, want wij moesten dus ook naar boven klimmen, zónder bescherming he, maar daar hoor je me niet over.

Het was superleuk en absoluut niks kinderachtigs aan en Lizzy moest ook toegeven dat haar moeder dit ook niet gedaan zou hebben.

Met gevaar voor eigen leven hebben we dus foto’s en video’s gemaakt en een hele leuke dag gehad.

Aanrader voor iedereen met sportief ingestelde kinderen vanaf 3 jaar.

Ze zijn weer vertrokken, wat hebben we van ze genoten.....het is stil in huis......

Lizzy maakt een focaccia:

Even maskers op tijdens de uitleg in het Kalandpark:

Daarna aan het werk:

Lekker zwemmen met de honden:

Vuurtje stoken: