De tweekoppige plattelandsvrouwenvereniging ( Dora en ik) waren weer toe aan een nieuwe ervaring.
We gingen met de trein naar de grote stad.
Uitgelaten, gewapend met mondmasker en boodschappentas op wielen, truttiger kan het bijna niet, liepen we richting station. We waren benieuwd hoe dit zou gaan.
Nou lag het in de lijn der verwachting dat het heel stil zou zijn in de trein, want in de ‘normale’ tijd voor corona was het altijd al rustig in de trein en het feit dat je nu met masker op erin moet leek ons niet een reden voor extreme drukte.
Er stond nog een handje vol mensen te wachten, dus niks aan de hand.
Conducteur riep wel meteen dat we de maskers opmoesten, maar Dora en ik zaten al braaf gemaskerd in de trein.
Eerst maar eens even koffie op het terras, lekker in het zonnetje, wat een geluksvogels zijn we toch, zo zeiden we tegen elkaar.
Nu waardeer je het toch nóg meer dan anders.
Toen op schoenenjacht, want om een voor mij onverklaarbare reden heb ik ineens tijdens onze sportieve wandelsessies (drie keer per week anderhalf uur wandelen) last van blaren. En dat terwijl ik dezelfde schoenen heb als vorig jaar en er toen helemaal geen last van had.
In een sportzaak de charmante collectie wandelschoenen bekeken (niet dus) en aan het passen geslagen, om erachter te komen dat mijn voeten een maat gegroeid zijn.
Als pedicure riep ik altijd al tegen mijn klanten dat ze bij het ouder worden in de gaten moesten houden dat voeten op den duur wat uitzakken en je een maat grotere schoenen moest kopen, maar er dan niet aan denken dat dat uiteraard ook voor mijzelf geldt.
Dus met nieuwe schoenen in the pocket op weg naar de eurowinkel.
Nog mopperend in mezelf dat ik nu toch echt ouder word met mijn uitgezakte voeten, word ik teruggeroepen als ik de winkel binnenstap.
Helemaal vergeten, hier mag je onder de 65 tussen 9 en12 uur niet in winkels waar ze levensmiddelen verkopen! De ouderen worden in coronatijd van de jongeren gescheiden.
Nou ja, schrale troost, blijkbaar oog ik dan toch nog steeds jonger dan 65, das nog een gelukje.
Nog steeds chagrijnig over mijn uitgezakte voeten ploffen we dan maar weer neer op het terras, we moeten wachten tot 12 uur en er zit niks anders op dan de tijd en onszelf vol te gieten met witte wijn, heel naar.
Ik hoef jullie niet te uit te leggen dat daarna de dag heel vrolijk verder is verlopen.
Was het toch nog een zeer geslaagde dag, voor herhaling vatbaar
