Als je ons nu hier zou zien zitten en mij hier zou zien staan om iets te vertellen, dan weet ik zeker dat je zou zeggen: ‘sjongejonge, wat een poppenkast allemaal. Wat een flauwekul’.
Maar ik doe het lekker toch.
De afgelopen dagen hebben pa, André en ik veel herinneringen opgehaald, samen met Danny, Dave en Nick.
Hoe jij en ik vroeger, samen iedere dag de hort op gingen, eerst met zijn tweeën, later met de kinderen erbij.
Lekker op de fiets, later met de snorfiets. Overal gingen we naartoe..
Maar ook gingen we samen op vakantie. Naar Spanje met de bus en daarna met het vliegtuig naar Turkije. We hadden veel lol.
Ook nog zonder de kinderen met zijn tweeën naar London, geweldig was dat ook.
Ook met pa maakte je mooie reizen. Naar Indonesië, naar Afrika. Tussendoor regelmatig naar Spanje of wandelen in Zwitserland. Volop genieten.
En toen werd je ziek. Eerst viel het nog mee, je kon niet goed meer lopen, maar fietsen ging prima, dus gingen jullie lekker toeren samen, op de elektrische fietsen.
Maar het werd steeds minder. En toen werd wel duidelijk dat je niet meer beter zou worden. Dat was wel een schok.
Je ging steeds verder achteruit.
Maar je kon nog genieten van kleine dingen. En de geboorte van je achterkleinzoon Lucas heb je gelukkig ook nog meegemaakt. Zo waren er toch altijd weer dingen om naar uit te kijken.
Vorig jaar kwam pa in het ziekenhuis te liggen en kwam ik twee weken bij je in huis. En wat hebben toen een heerlijke tijd gehad, ondanks alle ellende. Daar heb ik heel erg van genoten en ik weet : jij ook. Ik wou goed voor je zorgen, kookte lekker gezond , veel groenten, waar je eigenlijk niet zo van hield. Jij wilde eigenlijk alleen maar tom poezen eten, maar ik wou dat je eerst je bord leeg at. Dat deed je dan maar om mij een plezier te doen.
Toen ik wegging, naar de bushalte liep om terug te gaan naar Hongarije wilde je persé mee naar de poort lopen. En je bleef maar staan zwaaien tot ik helemaal aan het eind van de straat de hoek om ging. Nog nooit vond ik het zó moeilijk om weg te gaan.
Daarna ging het snel bergafwaarts. De longembolie heeft je de das omgedaan, je zat op de bank aan de zuurstof en kon niet meer weg. Je hebt het toch nog een jaar volgehouden, maar je was helemaal op.
En toen het telefoontje, waarvan ik wist dat het eraan zat te komen.
Lieve ma, je hebt nu eindelijk de rust en geen pijn meer. En dat gunnen we je.
Maar wat zal ik je missen.
Dag ma,Rust maar lekker uit, daarboven. En ik hoop dat ze daar ook tom poezen hebben.
