woensdag 19 februari 2014

Plattelandsvrouwen naar de grote stad

Plattelandsvrouwen naar de stad


Mijn Nederlandse/Hongaarse vriendinnetje Jacqueline is vijftig jaar geworden en dat moest gevierd worden. De vereniging van plattelandsvrouwen, die bestaat uit twee stuks, vond dat het gevierd moest worden met een bezoek aan de grote stad.
En om er wat extra sjeu aan te geven, moest dat met de trein gaan gebeuren en het was ten strengste verboden om boodschappen mee te nemen naar huis.
Dat waren de regels en gisteren was het zover.

Helemaal giechelig, alsof we op schoolreisje gingen, stonden we een half uur te vroeg op het station, voor de zekerheid, want de laatste trein richting de stad vertrok om vijf voor negen en als we die zouden missen, ging het feest niet door, dus wij waren op tijd. Kletsend op een bankje waren we volgens mij een bezienswaardigheid voor de mensen uit mijn dorp. Ik weet zeker dat ze dachten: waarom gaan die Nederlandse mutsen, die toch allebei een auto hebben, met die boemeltrein mee?

Maar wij vonden het helemaal leuk. Alleen het station is al een stap terug in de tijd.

Het station in mijn dorp


En dan dat treintje...het werkte op onze lachspieren.
De deur moet je zelf opendoen en de conducteur moest tussendoor uitstappen uit de trein om in het andere wagonnetje een kaartje te kunnen verkopen. Je kaartje koop je dus gewoon in de trein, zwartrijden is uitgesloten.
Gewichtig, met een wel heel modern computerding, waar de conducteur hevig op stond te typen, kregen we na vijf minuten een soort bonnetje. Of we ook weer terug wilden? Nou,graag! Want hoe leuk de stad ook is voor een dagje, na een dag hebben deze boerinnen het wel voorlopig weer bekeken.


De trein!


Onze ogen uitkijkend onderweg, een heel ander zicht dan wanneer je met de auto gaat. Bewonderend tegen elkaar zeggen wat een prachtige gekapte houtjes er langs de route lagen, de hertjes die er lopen, de katjes aan de bomen. We hebben duidelijk heel andere interesses tegenwoordig dan vroeger, toen we in Nederland woonden.

Genietend van koffie met een soort tom pouche, daarna uitgebreid geluncht met de nodige bellen wijn ( we waren immers met de trein!) en als toetje nog een pannenkoek en een broodje gyros, namen we de trein weer terug naar het dorp.
In onze tasjes onze schatten, bloembolletjes en zaadjes voor de tuin, een tuinharkje en een tuinschepje en een Hongaars honingpotje. Naar kleding hebben we niet eens gekeken, we hebben immers genoeg hier aan een joggingbroek en een overall. Terug naar de rust van het platteland. Allebei verzuchtend dat zo'n dagje heel leuk is, maar dat we blij zijn dat we zo rustig en landelijk wonen. Uitstapje geslaagd!

Hongaars honingpotje

donderdag 13 februari 2014

Voorjaar?

Ik weet het, ik weet het, er kan zomaar nog een meter sneeuw vallen, maar voorlopig: dit pikken we mooi mee.

Het gaat heel erg goed met de lammetjes en ook met moeders, alles verloopt soepel en met zo'n mooie dag kun je ze gewoon niet binnenhouden, dus lekker even naar buiten.





Andere mama met dochter is ook lekker aan het genieten van het prachtige weer en wij...wij genieten van de dartele springkunsten van het meisjeslammetje.


woensdag 12 februari 2014

Alweer beschuit met muisjes

De boodschappen moesten gedaan worden. Dat is altijd een heel tijdrovende bezigheid, want de winkels zitten hier niet om de hoek. De dag voordat we gaan ben ik al in de weer met pen en papier, want over het algemeen hebben we het hier over een halve auto volgeladen met vitaminen en calorieën, lekkere hapjes, maar zeker ook lekkere groentes en fruit, zinnige dingen en onzinnige dingen. Deze trip maken we eens in de veertien dagen, dus er wordt goed over nagedacht.

In Nederland deed ik minimaal twee keer per week zo'n halve auto vol  en dan dagelijks (soms zelfs twee keer per dag)   aanvullende boodschappen, maar toen waren we natuurlijk ook met zijn vijven.

Voordat we vertrokken om 7 uur, gaf ik nog even de kippen water en eten en de schapen ook, vlug de staldeur weer dicht, want we willen de dieren liever niet buiten hebben lopen als we zo lang weg zijn. We gaan ook expres heel vroeg weg, zodat we niet al te laat weer terug zijn en de dieren de rest van de dag weer lekker buiten kunnen lopen.

Ik controleerde Willie, onze zwangere ooi nog even of de bevalling nog niet in aantocht was, maar niets wees erop.

We hadden aardig ingeslagen en zoals altijd waren we ongeveer vier uur uit en thuis kwijt en bij thuiskomst ging ik meteen de honden naar buiten laten en de stal opendoen.  Daarna gaan we de boodschappen uit de auto halen en meteen opruimen, invriezen, ook een klus van minimaal een uur.

Toen ik het bovendeurtje van de stal opende zag ik het meteen...een lammetje! Ik gilde naar jan dat er een lammetje was, de boodschappen uitladen moest even op het tweede plan gezet worden.
En terwijl ik de deuren openmaak zie ik er nóg eentje. 'Twéé lammetjes', roep ik helemaal blij! Dat is bijzonder, want Pista, de schaapherder uit het dorp, had ons verteld dat een tweeling bij een eerst worp van deze schapen, heel uitzonderlijk was. En nu had Willie dus ook een tweeling!

De troep van de bevalling moest opgeruimd worden, lekker nieuw stro in de kraamkamer en Beppie en haar schapendochter kregen gezelschap van Willie en twee zonen. Want helaas, het zijn twee jongetjes. Helaas omdat die over een maand of vijf moeten vertrekken omdat alleen de meisjes kunnen blijven ivm inteelt.

Het is een gezellige boel in de kraamkamer, de nieuwe lammetjes moeten even wennen natuurlijk, ze zijn nog helemaal nat, net als bij Beppie hebben we de bevalling nèt gemist, maar ik ben er niet rouwig om. Het is een geweldig gezicht, ook om te zien hoe de moeders zoeken naar 'hun' lammetjeskind, door te snuffelen en dan met haar neus weg te duwen als het de 'verkeerde' blijkt te zijn. Mooi om te zien.

Gisteren om het uur de lammetjes aangelegd bij Willie en Jan is vannacht nog even wezen kijken, alles was oké.

En nu maar hopen dat het deze keer helemaal goed gaat.
Wordt zeker weten vervolgd.....


zondag 9 februari 2014

Lente?

De sneeuw bleef maar liggen, het bleef toch steeds vriezen, dus we glibberden nog steeds van het huis naar de stal.
Maar gisteren begon het te regenen in de avond en als je dan smorgens opstaat en na weken van een witte wereld, is ineens alles groen, dat is een heerlijke gewaarwording. Want hoewel ik het leuk vond dat er sneeuw kwam, ben ik dat na een paar dagen alweer zat, vooral omdat de dieren de hele dag binnen zitten, want kippen zijn ook niet gek, die koude witte troep aan hun pootjes, dat vinden ze maar niks.

Dus gisteren leek het ineens van winter, richting lente te gaan. En om het lentegevoel sterker te maken, mocht Beppie met haar lammetjesmeisje naar buiten. En zeg nou zelf, das toch meer lentegevoel dan een bosje tulpen of narcisjes op de tafel, of niet?







zondag 2 februari 2014

Op zijn Hongaars

Het is een naar gezicht, als je de stal inkomt en zo'n schattig lammetje ligt er levenloos bij. Ik kan jullie vertellen dat ik inmiddels best wat gewend ben, een dood kuikentje dat calculeer je in als je een zooitje eitjes uit ziet komen. Je weet bij voorbaat al dat je dat kunt verwachten. Een dode kip, dat gebeurt ook af en toe. Soms is er eentje ziek en zie je het aankomen. Soms ligt er, geheel onverwacht eentje dood in de stal en kun je alleen maar gissen wat de reden is. Soms is het gewoon ouderdom. Soms weet je het gewoon niet.  Maar een dood lammetje is hele andere koek, dat kan dit boerinnetje jullie wel vertellen. Omdat we de moeder ook een beetje apatisch vonden, ging Jan de schaapsherder uit het dorp halen. Die kwam de boel eens even op zijn Hongaars bekijken. Prachtige stal, vond hij, mooi groot schoon hok, dat zie je hier wel anders natuurlijk. Niks mis mee. Maar die rode warmtelamp. Overdreven, weg ermee. Wij kijken verbaast. Het is hartstikke koud! Nergens voor nodig, onzin, worden ze hard van, van kou. Dat zegt dus een Hongaar, waarvan  je weet dat ze in september,,als wij nog in korte broek lopen, al de mutsen en sjaals dragen, gewoon omdat het september is, kinderen dik ingepakt en altijd met snottebellen omdat ze totaal geen weerstand opbouwen.

Hij bekijkt ons nog levende lam. Prachtig beestje,niks mis mee. Moeder ook niet, hup, Jan moet even helpen, niks liggen,in de benen. Samen heisen ze Beppie omhoog. Ze zakt weer even door haar benen. Hij geeft een tablet aan haar en opnieuw wordt ze gedwongen te gaan staan. Ze moet drinken en dat krachtvoer wat we geven, ook onzin, hooi en water is goed.  Daar gaan onze Nederlandse theorieën. Maar Beppie knapt inderdaad op. Hij zal het wel weten, hij zit zijn hele leven al tussen honderden schapen, we hebben er wel vertrouwen in. Hij bekijkt ook de andere schapen. Mooie beesten. Het dode lammetje wordt ook bekeken. Hij blijkt gestikt in zijn eigen braaksel. Daar konden we dus niks aan voorkomen. Jammer, zegt hij, maar het was toch maar een mannetje, heb je niks aan. Das ook echt een Hongaarse theorie. 
Hij kijkt nog even bij Beppie en het levende lam. Hij pakt zijn zakmes en voordat ik iets kon zeggen snijd hij het staartje eraf. Ik voel braakneigingen opkomen en ren naar de keuken, waar ik even een paar tranen laat. Van de ontlading dat het toch waarschijnlijk goedkomt met Beppie, dat het gewoon stomme pech is dat het lammetje dood is en dat er zomaar een staart afgesneden wordt van mijn levende lammetje. Het was even teveel. Ik weet dat het beter is om de staarten te couperen, vanwege de poep en pies die erlangs loopt. Maar al onze schapen hebben lange staarten, ik vind het zo zielig. 
Oh ja, of we het dode lammetje als hondenvoer wilden gebruiken? Nee? Dan nam hij hem mee voor de honden. We gunnen het hem. Hij wil niks hebben voor zijn werk. Hij krijgt een borrel en een dood lam.
En als hij weg is hangen we de rode lamp weer op. Een paar nachtjes, tot het minder koud is. We zijn en blijven tenslotte Nederlanders.


zaterdag 1 februari 2014

Update lammetjes

Beppie leek weinig interesse in haar kinders te hebben. Dus ieder uur gingen we even kijken bij onze nieuwe aanwinsten. Ik maakte me wel wat zorgen, Beppie liep iedere keer weg wanneer de lammetjes wilden drinken.
Maar gelukkig, snachts ging Jan nog een keer kijken en toen lagen ze lekker te slapen onder de rode lamp en vanochtend lagen ze lekker tegen mama aan gekropen onder de lamp. Zoals je hoopt dat het zal zijn. 
Vooralsnog lijkt het goed te gaan dus. Oh ja, het is een jongetje en een meisje.....