De tuindouche is klaar.
Het had nog wat voeten in de aarde, of in dit geval: in de klei.
Gepaard met behoorlijk wat Hongaarse én Nederlandse vloekjes, is het uiteindelijk toch gelukt.
Het is altijd meer werk dan je denkt.
Aan de ene kant de broodnodige afkoeling en aan de andere kant een kraan voor het vullen van de gieters en aansluiting voor de tuinslang.
Heel blij mee….
Toen we veertien jaar geleden ons huisje in Hongarije kochten , wilden we graag een zwembad in de tuin.
Gewoon, omdat het kon.
En gezien de zomerse temperaturen wel natuurlijk een luxe, maar zeker niet overbodig.
Het was een heel project, het zwembad tweedehands gekocht in Nederland en mee hierheen genomen en hier een graafmachine met een mannetje gehuurd en een enorm gat laten graven.
We hebben er van genoten, eerlijk is eerlijk.
Maar vorig jaar was het zwembad lek.
We hebben meerdere keren geprobeerd het te repareren, maar dat lukte niet.
Toen we een nieuwe liner wilden kopen, bleek dat we een soort van onmogelijke maat hadden, we konden maar niet slagen, tot we er eentje vonden die wel heel prijzig was.
Toen nog eens de kosten berekend en besloten te stoppen met het zwembad.
Het is een dure hobby en ook een bewerkelijke.
Janos is al niet zo’n zwemmer en ik ging er alleen nog maar even in afkoelen in hoog-zomertijd.
De kosten wogen eigenlijk niet op tegen het gebruik.
En dan heb ik het nog niet eens over het werk wat je er aan hebt.
Dus dit voorjaar sloopten we het bad en toen zaten we met dat enorme gat.
Een zwembad bouwen is één ding, maar eentje dichtgooien is ook wat hoor.
Uiteindelijk is het gelukt, gras gezaaid en bomen geplant en nu komt het volgende project.
We maken een buitendouche, zodat we als het warm is toch even lekker af kunnen koelen.
Ach ja, we vervelen ons nooit hier….
Na jaren geen moestuin te hebben gehad, had ik er nu wel weer zin in.
De laatste keer was alweer een aantal jaren geleden.
Tot wanhoop gedreven door enorme droogte, mollen, luizen, woelmuizen, slakken en ik weet het allemaal niet meer, was ik er helemaal klaar mee.
Maar het begon toch weer te kriebelen en dus sloeg ik weer aan het zaaien. Weliswaar een klein moestuintje maar hee, je moet toch ergens beginnen nietwaar?
En kijk, hoewel het toch nog steeds meer werk is dan ik dacht, is het toch de moeite waard.
Al twee keer peultjes gegeten en ook al andijvie en dat is toch echt de moeite waard.
Kan niet wachten tot de bietjes goed zijn en ik verse tomatensoep kan maken van mijn eigen tomaatjes.
