zondag 9 maart 2014

Te oud!

Ik was vroeger gek op pretparken en dan vooral op achtbanen. Het kon niet hoog en hard genoeg gaan. Ik kreeg mijn eerste zoon toen ik net 21 was en die had de liefde voor hoog en hard echt van zijn moeder geërfd. Stampvoetend en in tranen van drift en kwaadheid stond hij in de Efteling bij een heftige achtbaan bij zo'n meetding waarop stond dat je een bepaalde lengte moest hebben om jezelf heen en weer te laten gooien in die achtbaan. Uiteraard was hij te klein. Ontroostbaar was hij.
Een paar jaar later mocht het eindelijk wel en eindeloos ging ik met hem in de engste attracties, puur genieten.

Maar nog een paar jaar later bespeurde ik bij mezelf enige terughoudendheid bij het betreden van zo'n spectaculair apparaat. Tot mijn eigen stomme verbazing. Ik zag er het nut niet meer zo van in en was mezelf meer bewust van het gevaar.

Ik realiseerde het me nog niet echt, maar hier traden de eerste sporen van het ouder worden in. Ik was blij dat ik in het bezit was van drie zoons die gewoon samen, zonder pa of ma, naar hartelust konden ronddraaien, genietend van door de lucht vliegen en gelanceerd worden.

Inmiddels loop ik tegen de vijftig en mijn wilde haren zijn verdwenen, in ruil daarvoor zijn grijze haren gekomen. Prima, kan ik goed mee leven.

Jan besloot een terreinwagen te kopen. 'Leuk, kunnen we lekker mee door het bos crossen', zo was de verklaring voor de aankoop. Er waren ook nog wat nuttige redenen, zoals hout halen in het bos voor de kachel en mais uit het land halen. Oké, het leek wel een verantwoorde aankoop.

En van de week werd hij afgeleverd door Jan zijn broer, die kwam m uit Nederland brengen. Een wens ging in vervulling, een 4x4 waar Jan lekker mee het bos in kon, de berg op, het liefst in de modder.



Ik moest persé mee om een ritje te maken,  naar boven toe, al hortend en stotend en in mijn hoofd verschenen flashbacks van die keren in de achtbaan, ik zag werkelijk groen van ellende, tot grote hilariteit van de broertjes.

Ik heb de rit overleefd, maar ik trek de conclusie: hier ben ik te oud voor! Geen pretparken meer en geen ritjes in die wiebelbak! Das aan mij niet besteed.....


woensdag 5 maart 2014

Dag Truus

Toen we ons huisje hier in Hongarije kochten, vier jaar geleden, kwam ik in contact via internet met een aantal Nederlandse vrouwen, die ook een (vakantie) huis hadden in Hongarije. Misschien klinkt het vreemd voor buitenstaanders, maar het schept absoluut een band. Een huis hebben in het buitenland, maar vooral Hongarije een warm hart toedragen. Elkaar bijstaan met adviezen, hoe dit aan te pakken, hoe dat te doen.
We kregen een soort van clubje van Hongaarse Nederlandse vrouwen, 'het Kippenhok', noemden we ons clubje.
Truus hoorde daar ook bij.
Ik leerde haar kennen, eerst op Hyves, later op facebook en de club.
We stuurden elkaar privé berichten, het klikte, ook al had ze bijna de leeftijd van mijn moeder.
We spraken af elkaar te ontmoeten, later nog een keer, samen met Cor, haar man.
Twee weken geleden spraken we af dat ze volgende maand samen met Cor, bij ons zouden komen om lekker Hongaarse pörkölt te eten en bij te kakelen.
Gezellig!
En dan blijft het even stil. Dat is vreemd, want Truus doet de naam van kip eer aan, het kakelt maar door. Op facebook, maar ook op mijn blog hier was ze een trouwe lezeres en reageerde altijd.

Ik kijk op haar tijdlijn op Facebook. En dan slaat de schrik me om mijn hart, want daar lees ik berichten als: 'sterkte Truus, we denken aan je.'
Ik weet dan nog niet wat er aan de hand is, maar al snel wordt duidelijk dat het vreselijk mis is. Truus is op haar electrische fiets, wat ze altijd zo graag en vaak deed, in Nederland, tegen een openstaand portier van een auto geknald en ongelukkig terecht gekomen op haar hoofd. Met als gevolg een schedelbasisfractuur en ernstig hersenletsel.

Ongelooflijk geschrokken zijn wij en ze is niet meer uit mijn gedachten. Hoe een ongeluk in een klein hoekje zit, hoeveel pech kun je hebben?

Gisteren het bericht dat ze het niet gehaald heeft, ze is er niet meer. Truus, net 65 geworden, volop in het leven, fit, lief, hartelijk, altijd klaarstaan voor iedereen, wat zal ze gemist worden.
Nooit meet haar gezellige berichtjes, reakties op mijn blog, op facebook. Geen pörkölt eten samen en kletsen over ons heerlijke leven hier in Hongarije, waar ze zo graag was, in haar prachtige gele huis.

Onze gedachten gaan uiteraard uit naar Cor, we vinden het zó erg. En natuurlijk naar haar kinderen en kleinkinderen waar ze ook zo graag over vertelde, haar trots.

Dag lieve Truus, het leven is soms zo oneerlijk, maar ik hoop dat je op een wolkje naar beneden kijkt en denkt: 'mijn leven was te kort, maar wat hèb ik genoten'. 

Liefs van alle kippenmeisjes ( en hun hanen). We gaan je missen.


dinsdag 4 maart 2014

Bambi

Of we ook eens een hert wilden proberen?
Nog nooit gegeten, dus ja, dat wilden we wel. Dus zo gebeurde het dat er een hert afgeleverd werd van de week, gelukkig zonder hoofd, want eerlijk gezegd was ik niet meer zo stoer toen ik hoorde dat de jager onderweg was met zijn vangst. Een wild zwijn, daar ben ik nou wel een beetje aan gewend, maar zo'n lief hertje is weer een ander verhaal. Ik zeg dus tegen mezelf dat er teveel herten zijn en dat dat het nodig is er een bepaald aantal te schieten, omdat anders de herten de oogst van de boeren vernietigen. Waaronder ons maisveld. En dat ie een mooi leven heeft gehad, zo vrij in het bos, beter dan een zielige kip die ik in Nederland at, blablabla, maar echt fijn voelt het niet.

Het was een hele klus, de mannen doen het grove werk en ik mag alles kleinsnijden, in zakjes doen en invriezen, zo zijn de rollen verdeeld.

De kippen staan om ons heen, slachten is feest voor ze en ook de honden vieren mee.

Gisteren pörkölt (hongaarse stoofpot) gemaakt van hert en eerlijk is eerlijk. De lekkerste pörkölt die ik ooit gegeten heb.
Sorry Bambi. Maar ik ben er nog niet aan toe om vegetariër te worden.