maandag 5 mei 2014

Moederdag

De leukste moederdagen waren toen de kinderen nog klein waren. Want dan is het allemaal nog leuk. Ze leerden een gedichtje op school, wat ze op zondagochtend met stralende gezichten opzegden, vergezeld van een in elkaar geknutseld cadeau.
En als ik jullie vertel dat alledrie mijn zonen de fijne motoriek van hun vader geërfd hebben, dan snappen jullie dat knutselen geen favoriete bezigheid was bij ons. Dus zo'n prachtig cadeau was heel bijzonder.
Een zelfgemaakte ketting herinner ik me nog, die ik uiteraard de hele dag moest dragen, maar die vreselijk irritant zat omdat je vel tussen de geknutselde bloemen ging zitten. Ook weet ik nog een soort van broche, geknutseld door één van mijn schatten, die continu van de speld afviel, zodat ie drie keer opnieuw gelijmd moest worden.    
Natuurlijk hoorde daar een ontbijtje bij en dat werd uitgebreid geprezen door deze moeder, het was allemaal heel gezellig.

Hier in Hongarije gaan ze nog een paar stapjes verder. Hier wordt moederdag een week eerder gevierd. Geen idee waarom eigenlijk, maar Ieder jaar is er voor moederdag een feest in het dorpshuis, bestemd alleen voor moeders en oma's.
Vorig jaar werd ik voor het eerst uitgenodigd, maar toen ben ik niet gegaan, zag het niet zo zitten.
Dit keer vroeg de burgemeester persoonlijk of ik ook wilde komen, tja, ik bedoel maar, hoe vaak word je nou uitgenodigd door de burgemeester? 
Ik haakde Dini, een Nederlandse moeder die hier ook een huis heeft, over om mee te gaan, gelukkig hoefde ik niet alleen.

Geen idee wat we ervan moesten verwachten, maar we gingen keurig op tijd richting dorpshuis en we zagen alle moeders en oma's al dezelfde richting opgaan en de schrik sloeg ons om het hart.
Iedereen was keurig gekleed in het zwart. 
Wij vielen natuurlijk vreselijk uit de toom, ik in mijn spijkerbroek en Dini in een witte broek.
De burgemeester stond buiten iedereen te verwelkomen, ook in een zwart gewaad en ik vroeg haar meteen waarom ze dat niet even gezegd had. Maar ze stelde me gerust, dat was bedoeld voor de kerkdienst die na het feest in het dorpshuis was, aansluitend was er een mis voor alle overleden moeders. Vandaar de zwarte kleding!
Opgelucht gingen we naar binnen, een zaaltje met een podium en we kozen de veilige plaatsen helemaal achterin.
We konden iedereen binnen zien komen en toen de zaal vol was, betraden een paar kinderen, maar ook een aantal volwassen het podium. Het was allemaal heel plechtig, eerst zong een meisje heel vals een liedje, daarna kwam er een jongetje met een toeter, die nog niet zo heel erg lang les had gehad, maar dat was erg aandoenlijk.
Maar daarna sloeg de saaiheid genadeloos toe. We werden getrakteerd op zo'n twintig langdradige gedichten van volwassen mannen en vrouwen en het is best gek om de buurman, die in het dagelijks leven een beetje een botte boer is, nu in een driedelig pak een gedicht voor staat te lezen dat begon met 'lieve mama'.
Tussendoor werden er dia's vertoond en de oubolligheid straalde eraf. We hebben ons aan één stuk door zitten verbazen, dat dít nog kon in deze tijd, het was een traagheid die ik me niet eens kan herinneren van vroeger, ik stel me voor dat zoiets honderd jaar geleden in Nederland nog mogelijk was, maar het was echt uit het jaar nul.
We werden er een beetje giechelig van en waren blij dat het afgelopen was.
Toch was het ook wel iets moois, het gevoel van saamhorigheid in zo'n gemeenschap, uiteindleijk is dat natuurlijk wel waardoor we zo dol zijn op ons leven hier, het ouderwetse gevoel van 'wij helpen elkaar, we horen bij elkaar', wat in Nederland ver te zoeken is.
We kregen nog een zakje met twee hartjes erin en de kerk hebben we overgeslagen en even lekker een wijntje gedronken om alles even te verwerken.
Toch mooi en bijzonder om mee te maken.