Het was zover. Na bijna drie maanden niet van ons erf afgeweest te zijn geweest, dit overigens geheel corona-vrijwillig, werd ik weer losgelaten in de grote boze corona-wereld.
De versoepelingen zijn hier al wat verder dan in Nederland, de restaurants en cafés al lang weer open, weliswaar alleen buiten, maar het kon weer.
De versoepelingen zijn hier al wat verder dan in Nederland, de restaurants en cafés al lang weer open, weliswaar alleen buiten, maar het kon weer.
Eigenlijk is hier buiten alles weer ‘gewoon’, alleen overal waar je naar binnen gaat is dat met een corona-mondmasker.
Dus Dora en ik gingen, in het kader van het plattelandsvrouwendagje uit, gewapend met maskers op stap.
Het was toch wel weer even leuk, hoezeer ik ook geniet van thuis zijn in mijn kluizenaarsbestaan.
Het was wel een aparte gewaarwording, boodschappen doen tussen de gemaskerde mensen, maar het was goed te doen,
Heerlijk in de zon op een terrasje gezeten, hapje gegeten en aan het einde van de dag weer tevreden naar huis, de auto vol met boodschappen en ook een paar onzinnige, maar leuke aankopen.
En het afgelopen weekend werden we getrakteerd door onze vrienden op een corona-etentje aan huis, ook erg geslaagd.
Ildiko, het restaurant waar we altijd zo graag gaan eten, had in verband met de corona maatregelen een service aan huis. Toen de restaurants weer open mochten, bleef ze dat doen, dus dat moest ook even uitgeprobeerd worden.
Alles keurig in mooie bakjes op de juiste tijd afgeleverd, had ook wel wat.
Ook zeer goed bevallen, echte aanrader.
We leven in een bijzondere tijd, maar het zijn toch mooie corona-herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten