Pepsi, onze Vizsla van alweer bijna zes jaar oud, heeft een streepje voor op de andere honden. We zeggen ook altijd tegen elkaar: Pepsi is geen hond.....en dan bedoelen we dat ze dicht tegen een mens aanzit. Ze luistert, ze kijkt, ze begrijpt. Ik merk duidelijk verschil tussen Pepsi en onze andere honden. Als we iets tegen elkaar zeggen, dan kijkt ze op en ik zíe gewoon aan haar ogen dat ze wéét waar we het over hebben.
Ze slaapt ook tussen ons in, als enige, de andere honden liggen in de woonkamer.
Maar ze heeft ook de irritante gewoonte om in de gaten te hebben wanneer ik wakker word smorgens. Ik ga er altijd als eerste uit, maar soms wil ik gewoon nog even lekker op mijn gemak wakker worden. Maar mevrouw gaat dan naast het bed staan en duwt, weliswaar zachtjes maar dwingend, met haar neus tegen me aan. ‘Opstaan!’
Ik ga dan altijd maar zuchtend uit bed, maar vanochtend was ik het helemaal zat.
Ik deed de deur van de slaapkamer open, zodat ze bij het suffe hondenvolk kon gaan liggen, maar deed m weer dicht en kroop lekker terug in bed. Overigens was het pas drie uur, dus zelfs voor mij behoorlijk vroeg nog.
Gniffelend in mezelf, dat ik haar nu mooi te pakken had, dummelde ik nog eventjes weg.
Om vier uur sta ik dan op en nietsvermoedend loop ik de woonkamer in. Ik moest even met mijn ogen knipperen, maar toen drong langzaam tot me door.....ze heeft wraak genomen......mijn tijdschrift dat nog splinternieuw op me lag te wachten om gelezen te worden, aan honderdduizend stukjes gescheurd. En ik twijfel geen moment aan wie de dader is. Heeft ze echt nog nooit gedaan.....
Terwijl ik de ravage opruim bedenk ik dat dit mijn laatste waarschuwing is. Morgen vroeg op!
