vrijdag 5 mei 2017

Hormonen

Midden in de winter lag onze haan ineens smorgens dood in het hok. Het was een schok. Meestal zie ik het namelijk wel aankomen. Een kip, meestal op leeftijd, loopt een beetje raar, of zit al een paar dagen een beetje in een hoekje, dan verwacht je het. Maar deze haan liep de dag ervoor nog stevig in het rond. Hartaanvalletje misschien? We zullen het nooit weten. Wat we wel wisten, was dat onze 12 hennetjes, nu haanloos waren. Dus zochten we het internet af, op zoek naar een mooie jonge Brahmahaan. We kregen contact (hoera voor facebook) met een paar Nederhongaren die er drie te koop hadden. We kochten ze alledrie en schonken er eentje aan een Hongaarse vriend die heel graag zo'n mooie Brahma haan wilde hebben.

De twee overgebleven hanen waren echte macho's. En naarmate het voorjaar vorderde,gierden de hormonen in het rond. Bazig stapten ze door de tuin, iedereen werd opgejaagd. Als je het in je hoofd haalde om zomaar onze tuin in te stappen, werd je aangevallen. We vonden het wel grappig. 
In het vroege voorjaar houden we de kippen op een omheind stuk, onze tuin kan dan in alle rust ontspruiten, als alles goed boven de grond is mogen de kippen de vrije loop. Een paar weken geleden was het zover. Trots stapten de hanen met hun harem in het rond en oh wee als er een hennetje het in haar hoofdje haalde om te dicht bij de omheining (vosalarm) te komen, want met veel kabaal vlogen ze er dan met zijn tweeën op af om ze terug te jagen. Wij amuseerden ons kostelijk bij het aanschouwen van dit lieve tafereeltje. 
Maar naarmate de tijd vorderde werden ze steeds haniger. De hormonen begonnen meer en meer op te spelen en onze hennen vonden het niet leuk meer. Als we op het terras zaten, kwamen ze snel bij ons zitten, zodat ze niet meteen besprongen werden door haan nummer één en meteen daarna door nummer twee. Het ging ook met grof geweld en ik vond het niet leuk meer, ik had medelijden met de hennen. 'Het lijkt wel het 'blijf-van-mijn-lijf-terras', zei mijn mannetje.

Het besluit was gevallen, er moest één haan weg, een bordje 'te koop' aan de muur en binnen een paar uur was het probleem opgelost.
De stoerste machohaan moest vertrekken, inmiddels hebben we zo'n twintig kuikentjes lopen en hij heeft zijn ding gedaan, hij mag nu een ander stel hennen blij maken.

Nu loopt de overgebleven haan verslagen en verlaten in het rond,helemaal van de leg. Dat klinkt raar maar het is wel zo. Zijn grote mond is verdwenen, de hormonen gieren niet meer in het rond, hij schrikt van onze Felix ( jonge kater) als hij eraan komt rennen en is helemaal vergeten dat hij de hennen moet beschermen.
Hij maakt overuren, want ineens moet hij twee keer zoveel werk leveren. 
En ik kan het me verbeelden, maar de hennen kijken me dankbaar aan als ze langs het terras lopen.
We hebben weer landelijke rust....