woensdag 26 augustus 2015

De lange weg naar een lakcímkártya (deel 3, slot)

Om acht uur zitten we in de auto, op weg naar Andocs. Beschrijving van de burgemeester: tegenover de kerk, een gebouw met een vlag. Is al snel gevonden en we vragen weer aan de baliemiep of het mogelijk is om hier een lakcimkartya aan te vragen. 'Nee, jullie zijn in het verkeerde gebouw', behulpzaam loopt  ze mee naar buiten om ons te wijzen waar we dan moeten zijn. Oke, nog een gebouw met een vlag. Weer een baliemiep en weer stellen we 'DE' vraag': 'ja hoor, neem maar plaats' en we gaan weer braaf zitten wachten. 
Maar ook deze keer worden we teleurgesteld. Hoewel ik het al verwachtte, baal ik toch. Je verwacht toch dat de burgemeester van mijn dorp me wel kan vertellen waar ik zo'n registratiekaartje kan halen?
We moeten echt in Kaposvar zijn, ook niet in Tab, zegt de mevrouw en ik geloof haar. Tenslotte heeft iedereen die we kennen die zo'n ding heeft, het ding in Kaposvar gehaald. 
We zijn weer terug bij af en we besluiten toch maar naar Kaposvar te rijden, al is dat weer de geheel andere kant op. De dag is toch al naar zijn klootje.
We rijden weer naar dezelfde plek waar we gisteren voor het uitgestorven gebouw stonden wat toen gesloten was en deze keer was dat niet zo, dat was duidelijk want er stonden minimaal tachtig mensen te wachten, binnen en buiten. De moed zakt ons in de schoenen. Ik ga naar de info-balie, waar een info-balie miep ons te woord staat. Ja, hier kan ik het kaartje halen en ik moet een nummertje uit de automaat halen. Om half elf trek ik een nummertje en om half één zijn we eindelijk aan de beurt.
We lopen naar het loket, ik leg mijn pak papieren op de balie en dan gebeurt er iets waardoor de tranen me in mijn ogen schieten......'nee mevrouw en meneer, dat kan hier niet'........hij wil vriendelijk uitleggen waarom niet, maar ik ben zo boos dat ik opsta en in het Nederlands begin te vloeken......en dat ik er helemaal klaar mee ben en dat ik ook niet ergens anders heen wil meer. En waarom die muts aan de balie zegt dat ik hier zo'n kaartje kan halen als dat niet kan.....hoe moeilijk kan dat zijn?
Maar gelukkig ben je dan met zijn tweeën en is Jan dan degene die die man beleefd aanhoort. De man is ook weer heel behulpzaam en ik snap natuurlijk ook wel dat híj er helemaal niks aan kan doen. Hij maakt een uitgebreide tekening hoe we moeten lopen en loopt helemaal met ons mee om aan te wijzen waar we zijn moeten. We waren gewoon in het geheel verkeerde gebouw. We voelen ons enorme sufferds. We moeten om de hoek zijn en dan zijn we eindelijk in het goede gebouw. Weer wachten......dan zijn we aan de beurt, we moeten een formulier invullen, een heel ander formulier dan we in Nagybajom meegekregen hadden, dus waar we niks aan hadden en we mogen plaatsnemen in de wachtruimte om het in te vullen.
We worstelen met het formulier, je wilt ook niks verkeers invullen natuurlijk en ineens horen we achter ons....'kan ik jullie helpen?' Een Nederlander die Hongaars spreekt en het formulier al thuis heeft ingevuld, we leggen het ernaast en dat maakt het een stuk gemakkelijker.
We raken aan de praat en tot mijn grote opluchting heeft hij vorige week óók twee uur in dat andere gebouw zitten wachten, hetzelfde verhaal dus. Waar ik uit opmaak dat we misschien niet heel slim zijn, maar toch ook weer niet zo stom als we dachten. Dat maakt weer een hoop goed.
We leveren de papieren in en we horen dat we over een uur terug mogen komen om het registratiekaartje op te halen, het lakcimkartya wordt over twee weken thuisgestuurd.
Natuurlijk, we wachten nog wel een uur, maakt allemaal niks meer uit. We gaan even ergens wat eten en na een ruim uur gaan we terug. Nog eens drie kwartier wachten, nóg een handtekening, nog dertig stempels en ja hoor, daar is ie dan, het registratiekaartje. We gaan weer naar huis en om half vijf rijden we weer ons erf op.
Twee dagen over gedaan om zo'n kaartje te bemachtigen, niet normaal gewoon.
Voor de Nederlanders die geïnteresseerd zijn, hier het goede adres:

7400 Kaposvar, Szechenyi ter 3 

Openingstijden: ( deze worden herhaaldelijk gewijzigd)

Monday 08.30-11.00
Tuesday 13.00-17.00
Wednesday Closed
Thursday 13.00-16.00
Friday 08.30-12.00

En wat hebben we geleerd?
Vertrouw niet blind op de Tom-tom, op baliemiepen , op voorbijgangers en burgemeesters die het allemaal zeggen te weten.
Oh ja en ook dat het een lange weg is naar het lakcimkartya......
EINDE! 

dinsdag 25 augustus 2015

De lange weg naar een lakcímkártya (deel 2)

Een heel pak met papieren hebben we bij ons en we gaan naar het opgegeven adres in Kaposvar, het is een plein op nummer 3. Het is even zoeken, maar met dank aan onze redder in nood, de Tom-Tom, komen we op dat plein aan. We parkeren de auto, ik gooi geld in de automaat voor anderhalf uur, das optimistisch ingeschat, want de verwachte wacht-tijd is tweeenhalf uur, maar ik bedenk dat ik tussendoor wel even bij ga gooien, indien nodig.Het is zoeken, want wat ons al eerder opgevallen is, is dat Hongaren niet scheutig zijn met huisnummers. Er ontbreken er altijd veel en het is altijd weer een puzzel welk huisnummer je bent. Maar een groot gebouw met op de deur een heleboel woorden, waaronder ook immigratie lijkt ons het gebouw waar we moeten zijn. Er staan mensen te dralen voor de deur, er hangt een papier op het raam en ik zie de datum van vandaag afgedrukt staan......gesloten, alleen vandaag is dat niet toevallig? Aan een mevrouw vragen we of dit het gebouw is dat we zoeken, ze knikt ja en legt uit dat het vandaag gesloten is. Heel lief, maar dat hadden we al begrepen. Gelukkig staat er een adres onder waar we wel terecht kunnen, maar liefst 25 kilometer verderop.....zucht. Op naar Nagybajom.
Ach, zo zie je nog eens wat van Hongarije, zeggen we tegen elkaar, we zijn nog vol goede moed.
In de hal zit een baliemiep en we vragen of we hier een lakcimkártya kunnen aanvragen. Ja, dat kan, we mogen plaatsnemen in de wachtkamer.
We hoeven maar heel even te wachten en dan komt er een meneer die ons gaat helpen. Hij bekijkt mijn pak printsels, maar nee, het blijkt toch niet hier te kunnen. Ik leg uit in mijn beste Hongaars dat we weten dat we in Kaposvár moeten zijn, maar dat dat kantoor gesloten is en op de deur stond dat we hierheen moesten. Hij wilde ons graag helpen, maar het kon gewoon niet, we moesten namelijk in Tab zijn, die plaats kennen we wel en dat is bij ons vandaan precies de heeeeele andere kant op, ook weer zo'n half uur vanaf ons huis. 
We krijgen ons pak papieren weer terug, plus twee invulformulieren erbij en we moeten dus naar Tab. Ik geloof er niks van en we besluiten boodschappen te gaan doen en naar huis, de halve dag was inmiddels om en de score stond op twee postzegels en twee invulformulieren die we gescoord hadden.
Thuisgekomen op internet gekeken, maar ik kon niets vinden over een immigratiecentrum in Tab. Ik besluit eens informatie te gaan vragen op ons eigen gemeentehuis, daar zullen ze het toch wel weten?
Gelukkig tref ik daar onze burgemeester in hoogst eigen persoon, die me vriendelijk te woord staat. Nee hoor, ik moest niet in Tab zijn en trouwens ook niet in Kaposvár(????), maar Andocs. Das maar een kwartier bij ons vandaan.
Oke, we gaan morgen naar Andocs, zo besluiten we.
Wordt vervolgd......



maandag 24 augustus 2015

De lange weg naar een lakcímkártya ( deel 1)

In Hongarije heb je voor veel dingen een lakcimkartya nodig. Een lakcimkartya is een pasje waarop je naam en adres staat, een registratiebewijs.
Wij besloten zo'n ding ook maar eens aan te vragen. Omdat we van iedereen horrorverhalen horen over de lange wachttijden en tegenstrijdige beweringen over de benodigde papieren die je moet tonen, ging ik speuren op internet en rondvragen aan bekenden die al in het bezit zijn van het felbegeerde kaartje. Beter teveel formulieren bij ons dan eentje te weinig, dacht ik zo.

Eerst moesten we kopieën hebben van onze paspoorten, ons Nederlandse verzekeringsbewijs, het aankoopbewijs van ons Hongaarse huis en van de afschriften van de laatste drie maanden van onze bankrekeningen. Ze willen namelijk zeker weten dat je een inkomen hebt.

De weg naar het lakcimkartya is een weg vol hindernissen, waarvan nummer één: de printer! En dan met name de iedere keer terugkomende ruzie met dat ding. Hij doet namelijk NOOIT wat wij willen en gaat geheel zijn eigen gang. Ik zocht op internet mijn afschriften op, druk op 'afdrukken' en dan wachten we gespannen af of ie er zin in heeft. Want onze printer is een heel eigenwijs exemplaar, de ene keer doet ie het wel, de andere keer gewoon niet. Jan heeft er al een keertje een schop tegen gegeven, dus het klepje wat de uitgeprinte papieren opvangt is eraf gebroken, zodat we nu alles op moeten vangen. En een andere keer kon ik nog net voorkomen dat ie m door het raam gooide. 
Meestal blijf ik wijselijk uit de buurt als er iets geprint moet worden, maar deze keer kon ik er niet onderuit en vol verwachting staan we samen naar de printer te kijken....niks.....
Ik zie dat we nogmaals moeten bevestigen dat we echt iets af willen drukken. Oké, hij zijn zin, ik druk nogmaals op 'afdrukken'.
Dan kun je kiezen of je het in kleur of zwart wilt. Ik kies voor zwart en dan gaat ie eerst drie blanke vellen papier eruit gooien, die door de kamer vliegen vanwege het ontbreken van het opvangklepje en vervolgens print ie alles in kleur uit. Heerlijk zo'n printer met eigen inbreng.

De volgende voorbereidende stap is de aanschaf van twee postzegels van 1000 forint.
Ik had in mijn beste Hongaars voorbereid en dus togen we naar het postkantoor.
Twee loketten met achter ieder loket een dame en voor ieder loket een rij.
Welk loket we moeten hebben is niet duidelijk, er staan veel woorden boven ieder loket, maar het woord postzegel in het Hongaars, zie ik daar niet bij staan. We besluiten ieder in een een rij te gaan staan. Mijn rij is het snelste en zoals in de lijn der verwachtingen ligt, ben ik bij het verkeerde loket. De hoop dat zo'n mevrouw gewoon even een postzegeltje verkoopt, terwijl dat niet in haar takenpakket zit had ik toch al niet, ik weet inmiddels dat Hongaren beleefd en behulpzaam zijn, maar alles moet volgens de regeltjes. Het andere loket is voor postzegels en deze niet, dus ik ga weer bij Jan in de andere rij staan.
 Na een kwartiertje zijn we aan de beurt. Ik vraag om twee postzegels van 1000 en aan het gezicht van de mevrouw te zien is zij wel chef-postzegels, maar niet van postzegels van 1000 forint. De grote kluis wordt geopend en er komt een grote bak uit met heel veel plastic insteekhoezen, waar postzegeltjes inzitten. Er zit van alles in, maar geen postzegels van 1000. Hulptroepen worden ingeroepen en ja, er komt een andere mevrouw aandraven met een velletje van 10 postzegels van 1000. Even wordt er overlegd en met godsgratie krijgt de postzegelchef de helft van het velletje, wel vijf stuks waarvan er twee voor mij zijn. Ik betaal 2000 forint en we zijn al twee stappen dichter bij het lakcimkartya.....wordt vervolgd....