Een heel pak met papieren hebben we bij ons en we gaan naar het opgegeven adres in Kaposvar, het is een plein op nummer 3. Het is even zoeken, maar met dank aan onze redder in nood, de Tom-Tom, komen we op dat plein aan. We parkeren de auto, ik gooi geld in de automaat voor anderhalf uur, das optimistisch ingeschat, want de verwachte wacht-tijd is tweeenhalf uur, maar ik bedenk dat ik tussendoor wel even bij ga gooien, indien nodig.Het is zoeken, want wat ons al eerder opgevallen is, is dat Hongaren niet scheutig zijn met huisnummers. Er ontbreken er altijd veel en het is altijd weer een puzzel welk huisnummer je bent. Maar een groot gebouw met op de deur een heleboel woorden, waaronder ook immigratie lijkt ons het gebouw waar we moeten zijn. Er staan mensen te dralen voor de deur, er hangt een papier op het raam en ik zie de datum van vandaag afgedrukt staan......gesloten, alleen vandaag is dat niet toevallig? Aan een mevrouw vragen we of dit het gebouw is dat we zoeken, ze knikt ja en legt uit dat het vandaag gesloten is. Heel lief, maar dat hadden we al begrepen. Gelukkig staat er een adres onder waar we wel terecht kunnen, maar liefst 25 kilometer verderop.....zucht. Op naar Nagybajom.
Ach, zo zie je nog eens wat van Hongarije, zeggen we tegen elkaar, we zijn nog vol goede moed.
In de hal zit een baliemiep en we vragen of we hier een lakcimkártya kunnen aanvragen. Ja, dat kan, we mogen plaatsnemen in de wachtkamer.
We hoeven maar heel even te wachten en dan komt er een meneer die ons gaat helpen. Hij bekijkt mijn pak printsels, maar nee, het blijkt toch niet hier te kunnen. Ik leg uit in mijn beste Hongaars dat we weten dat we in Kaposvár moeten zijn, maar dat dat kantoor gesloten is en op de deur stond dat we hierheen moesten. Hij wilde ons graag helpen, maar het kon gewoon niet, we moesten namelijk in Tab zijn, die plaats kennen we wel en dat is bij ons vandaan precies de heeeeele andere kant op, ook weer zo'n half uur vanaf ons huis.
We krijgen ons pak papieren weer terug, plus twee invulformulieren erbij en we moeten dus naar Tab. Ik geloof er niks van en we besluiten boodschappen te gaan doen en naar huis, de halve dag was inmiddels om en de score stond op twee postzegels en twee invulformulieren die we gescoord hadden.
Thuisgekomen op internet gekeken, maar ik kon niets vinden over een immigratiecentrum in Tab. Ik besluit eens informatie te gaan vragen op ons eigen gemeentehuis, daar zullen ze het toch wel weten?
Gelukkig tref ik daar onze burgemeester in hoogst eigen persoon, die me vriendelijk te woord staat. Nee hoor, ik moest niet in Tab zijn en trouwens ook niet in Kaposvár(????), maar Andocs. Das maar een kwartier bij ons vandaan.
Oke, we gaan morgen naar Andocs, zo besluiten we.
Wordt vervolgd......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten