In Hongarije heb je voor veel dingen een lakcimkartya nodig. Een lakcimkartya is een pasje waarop je naam en adres staat, een registratiebewijs.
Wij besloten zo'n ding ook maar eens aan te vragen. Omdat we van iedereen horrorverhalen horen over de lange wachttijden en tegenstrijdige beweringen over de benodigde papieren die je moet tonen, ging ik speuren op internet en rondvragen aan bekenden die al in het bezit zijn van het felbegeerde kaartje. Beter teveel formulieren bij ons dan eentje te weinig, dacht ik zo.
Eerst moesten we kopieën hebben van onze paspoorten, ons Nederlandse verzekeringsbewijs, het aankoopbewijs van ons Hongaarse huis en van de afschriften van de laatste drie maanden van onze bankrekeningen. Ze willen namelijk zeker weten dat je een inkomen hebt.
De weg naar het lakcimkartya is een weg vol hindernissen, waarvan nummer één: de printer! En dan met name de iedere keer terugkomende ruzie met dat ding. Hij doet namelijk NOOIT wat wij willen en gaat geheel zijn eigen gang. Ik zocht op internet mijn afschriften op, druk op 'afdrukken' en dan wachten we gespannen af of ie er zin in heeft. Want onze printer is een heel eigenwijs exemplaar, de ene keer doet ie het wel, de andere keer gewoon niet. Jan heeft er al een keertje een schop tegen gegeven, dus het klepje wat de uitgeprinte papieren opvangt is eraf gebroken, zodat we nu alles op moeten vangen. En een andere keer kon ik nog net voorkomen dat ie m door het raam gooide.
Meestal blijf ik wijselijk uit de buurt als er iets geprint moet worden, maar deze keer kon ik er niet onderuit en vol verwachting staan we samen naar de printer te kijken....niks.....
Ik zie dat we nogmaals moeten bevestigen dat we echt iets af willen drukken. Oké, hij zijn zin, ik druk nogmaals op 'afdrukken'.
Dan kun je kiezen of je het in kleur of zwart wilt. Ik kies voor zwart en dan gaat ie eerst drie blanke vellen papier eruit gooien, die door de kamer vliegen vanwege het ontbreken van het opvangklepje en vervolgens print ie alles in kleur uit. Heerlijk zo'n printer met eigen inbreng.
De volgende voorbereidende stap is de aanschaf van twee postzegels van 1000 forint.
Ik had in mijn beste Hongaars voorbereid en dus togen we naar het postkantoor.
Twee loketten met achter ieder loket een dame en voor ieder loket een rij.
Welk loket we moeten hebben is niet duidelijk, er staan veel woorden boven ieder loket, maar het woord postzegel in het Hongaars, zie ik daar niet bij staan. We besluiten ieder in een een rij te gaan staan. Mijn rij is het snelste en zoals in de lijn der verwachtingen ligt, ben ik bij het verkeerde loket. De hoop dat zo'n mevrouw gewoon even een postzegeltje verkoopt, terwijl dat niet in haar takenpakket zit had ik toch al niet, ik weet inmiddels dat Hongaren beleefd en behulpzaam zijn, maar alles moet volgens de regeltjes. Het andere loket is voor postzegels en deze niet, dus ik ga weer bij Jan in de andere rij staan.
Na een kwartiertje zijn we aan de beurt. Ik vraag om twee postzegels van 1000 en aan het gezicht van de mevrouw te zien is zij wel chef-postzegels, maar niet van postzegels van 1000 forint. De grote kluis wordt geopend en er komt een grote bak uit met heel veel plastic insteekhoezen, waar postzegeltjes inzitten. Er zit van alles in, maar geen postzegels van 1000. Hulptroepen worden ingeroepen en ja, er komt een andere mevrouw aandraven met een velletje van 10 postzegels van 1000. Even wordt er overlegd en met godsgratie krijgt de postzegelchef de helft van het velletje, wel vijf stuks waarvan er twee voor mij zijn. Ik betaal 2000 forint en we zijn al twee stappen dichter bij het lakcimkartya.....wordt vervolgd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten