woensdag 20 februari 2013

Jachthond

De schapen mochten voor straf niet wandelen maandag, we waren er wel eventjes helemaal klaar mee.
We besloten met de honden eropuit te gaan en terwijl we onze vaste ronde liepen, kwamen we op het idee om eens de andere kant op te gaan, onbekend, nieuw terrein: het bos.
Ik durf daar in mijn eentje nooit naartoe, ben altijd bang dat er gejaagd wordt en ook, ik geef het eerlijk toe, bang dat ik verdwaal. Ik heb namelijk  het richtingsgevoel van een dooie mol, zoals Jan het zo fijntjes kan omschrijven. Maar samen met Jan wilde ik het wel proberen.

We togen dus hogerop, het was een hele klim en de honden vonden het geweldig, dus daar loop je dan van te genieten.
Ik testte mijn hondenfluitje af en toe en Pepsi kwam als een speer terug als ik floot, dat viel niet tegen, die oefeningen hadden nut gehad, dacht ik bij mezelf.
De teckels bleven aardig in de buurt, die hebben natuurlijk van die korte pootjes, dus die gaan niet zo hard.

Op een gegeven moment een geritsel en wham, vlakbij ons, op een paar meter afstand, schiet er vanuit de bosjes een hert langs ons heen. En natuurlijk, Pepsi erachteraan, tja, je bent een jachthond of je bent het niet.
Mijn maag draaide om, het ging zo snel, ik bedacht meteen dat Pepsi makkelijk kon verdwalen en de weg niet meer terug kon vinden misschien, we waren hier nog nooit geweest en ik had spíjt, spíjt van onze wandeling.....het huilen stond me nader dan het lachen.

Maar zowaar, ik floot, en ja...daar kwam ze aan racen, hoe was het mogelijk, ik was gewoon verbaasd dat ze terug kwam, wat is het toch een lieverd! Maar ze was helemaal dol en schoot alle kanten op, ik had (lekker slim) geen riemen bij me dus iedere keer floot ik en kwam ze terug en zo zijn we hortend en stotend weer op 'veilig' terrein gekomen, er viel een last van me af.

Onnodig om te zeggen dat dit niet voor herhaling vatbaar was, hoe leuk ze het ook vonden.

maandag 18 februari 2013

Van spreekwoorden en gezegden

Iedere dag gaat Jan lopen met de schapen. Dat is omdat wij nog steeds geen gras hebben, vanwege de droge zomer. Buiten ons hek staat gelukkig wel gras en Beppie en Willie, onze eerste schaapjes, lopen altijd keurig mee. Toen kwamen de 5 kleine schaapjes erbij en daarna Bram, onze ram.
Ook de ganzen vonden het gezellig en één ouwe soepkip sloot de rij. Zo gaan we dagelijks, compleet met ook nog 4 honden in een stoet aan de wandel.

Maar het gras raakt steeds meer op, we kunnen de groene sprieten wel de grond uitkijken, maar zo werkt het niet natuurlijk.
We moesten steeds verder van huis om nog wat sappig groen gras te kunnen verorberen, immers, buurmans gras is altijd groener.
Vanochtend ging jan vast vooruit, ik zou iets later komen, dus zo gezegd zo gedaan, om half 1 toog ik richting jan en de schapenstapel. Ik zag ze al nergens lopen, dus ik liep de kant op waar ik ze hoopte te vinden en ja, een heel eind van huis af liep de hele bende.
Na een half uurtje, vonden we dat we maar eens richting huis moesten, maar daar dachten de schapen anders over.
Ze dreven steeds verder weg en erger, richting de huizen (lees tuinen) van onze buren.
Beppie en Willie waren makkelijk mee te krijgen, dus ik besloot hen eerst maar even naar huis te lopen, dat scheelde er twee.
Toen ik weer terug kwam was Jan wanhopig bezig om de rest op te drijven in de goede richting,maar helaas, het werkte niet zo.

Ik kan er een lang verhaal van maken en als er mensen zijn die ons bezig gezien hebben, zullen die zeker een komische middag gehad hebben, want wat we allemaal niet geprobeerd hebben...met een blik voer rammelen...ze keken niet eens op....toen we eindelijk Dirk, het kleine rammetje te pakken hadden, hoopten we dat, als we hem meesleepten, de rest zou volgen. Je weet wel van 'als er één schaap over de dam is....'....echt niet! Wie dat spreekwoord heeft uitgevonden weet ik niet, maar die heeft zeker weten geen verstand van schapen. Dirk liet zich meteen voor dood neervallen, ik schrok ervan in de eerste instantie, maar hij bleek zich gewoon aan te stellen, want zodra we hem loslieten, rende hij weg.
Gelukkig konden we Bram zover krijgen, met een touw om zijn poot, dat hij meeliep met ons, dus die hadden we op een gegeven moment weer terug.
We zijn dus verschillende keren heen en weer gelopen, het was een behoorlijke afstand en op sommige plaatsen zak je tot je enkels in de blubber, vanwege de nattigheid in combinatie met klei, dus het was een zware tocht.
Nadat we alles geprobeerd hadden om de kleine schaapjes te vangen, ( lief roepen, lokken met voer, vloeken en schelden, iets roepen wat te maken had met schapen-pörkölt.....) hebben we het helaas op moeten geven, ze zijn watervlug en schieten iedere keer een andere richting op.
Doodmoe zijn we naar huis gegaan, het was inmiddels kwart over vijf.
De enige hoop die ik nog had was, dat ze tegen de schemering huiswaarts zouden keren, hoewel ik er weinig vertrouwen in had.
Net toen we elkaar zaten te vertellen dat 3 schapen ook leuk is en dat we er echt alles aan gedaan hadden en dat ze waarschijnlijk een bloedige dood zouden sterven, omdat een vos ze vannacht zou pakken ('vossen hebben ook baby's en die moeten ook eten', zei jan om me te troosten en 'mamavos kan dan mooi van de wol een jasje breien voor de baby-vosjes'), hoorden we buiten een hard geblaat van Beppie en Willie. We besloten te gaan kijken en jawel hoor...héél in de verte, achter elkaar in optocht, kwamen onze 5 verloren gewaande schapen aanlopen, alsof er niks aan de hand was.
Voordat het donker was, hadden we onze schaapjes op het droge....zucht.....

Vanochtend werd ik wakker met pijnlijke nek en schouders, armen alsof ik intensief gefitnessd had en benen alsof ik de marathon gelopen had. 'Oh ja', wist ik meteen, 'wij hebben schapen'......Stomme beesten, want vanaf nu gaan ze op een hooi-dieet, wandelen is er niet meer bij en het wachten is tot het gras groen genoeg is. Spreekwoord: 'dom schaap' is wèl van een schapen-kenner......

maandag 11 februari 2013

Aan de wandel

Iedere dag gaat Jan trouw met de schaapjes lopen, zodat ze aan hun grasbehoefte kunnen voldoen. Af en toe gaan de ganzen ook mee en ik weet zeker dat die Hongaren zich afvragen of we wel helemaal lekker zijn, als ze ons zien gaan.







de ganzen gaan ook mee

lekker badderen

ja, dat ligt hier ook overal, botten enzo van eh....geen idee......maar de honden zijn er dol op

de ouwe soepkip komt ook even kijken

het was wel een hele wandeling, dit gaat makkelijker....


weer naar huis

het is een hele optocht







donderdag 7 februari 2013

Dat lust ik niet

Ik lust alles. Helaas, zeg ik erbij, want dat betekent dat ik moeilijk 'nee' kan zeggen tegen lekkere hapjes. En dus ook dat de kilo's eraan vliegen hier. Want hier is het nog erger dan in Nederland, iedereen is hier de hele dag bezig met een paar dingen in de winter en dat is:

  •  heb ik genoeg hout voor de winter?
  • lukt het me om mijn kachel brandende te houden?
  • heb ik genoeg boodschappen in huis voor als we insneeuwen?
  • wat eten we vandaag?
En omdat je hier veel tijd hebt, kun je ook lang doen over het koken.
Ik begin vaak 's morgens al. Lekker iets in elkaar flansen en dan op de kachel verder laten pruttelen. Daardoor heb je de hele dag honger, want de geuren komen je tegemoet zodra je binnenkomt.
Er is hier weinig aanbod in groenten, zoals wij die in Nederland kennen. Maar ineens kwam Jan op het lumineuze idee hutspot te maken van 'gewoon wortelen en uien'......waarom was ík daar niet op gekomen??? Hutspot zit voor mijn idee inmiddels in een zakje, geraspte wortelen en uien samen, hutspot dus.
Dus het winkeltje aan de overkant had wortelen en ik ging aan het schrapen, wassen, raspen en snijden. En ja hoor, pannetje hutspot en pruttelen maar op de kachel, heerlijk.
We hadden een culinaire opvlieger gisteren, dus besloten we eens zo'n lekker Italiaans brood te maken, wat Jacqeline laatst voor ons gebakken had en waar ik heeerlijk van gegeten had. Even zoeken op internet en ja hoor, receptje, beetje eigen draai aan gegeven en voila: focaccia.

Ik wil altijd alles lusten, dus ik baalde altijd dat het enige wat ik niet lust olijven waren. En op focaccia van Jacqueline zaten olijven. En lèkker dat ik ze vond, tot mijn eigen stomme verbazing. Ik had ze heus al vaak geproefd, maar er was er nooit eentje bij die ik lekker vond. Zo zie je maar weer, een mens kan veranderen. Dus we hebben de helft met olijven en mozzarella gemaakt en de andere helft met gehakt en mozzarella voor Jan. En ik kan het zeer aanbevelen. Voor het recept, klik je hier

.