Afscheid van mijn moeder
Ik lig te slapen als om 21.30 uur mijn telefoon gaat. Ik zie dat het mijn broer is die belt en ik ben meteen klaarwakker. Ook al voordat hij iets gezegd heeft weet ik het…mijn moeder is overleden.
Het zat eraan te komen. Longfibrose, COPD én gordelroos in haar hoofd, al jaren. Ze zat op de bank met een slang aan haar neus en kon niets meer. ‘Ik zit gewoon te wachten tot ik dood ga’, zei ze. Zo was het. Mensonterend.
Mijn vader verzorgde haar, inmiddels 81 , rolstoelafhankelijk.
Mijn broer sprong zoveel mogelijk bij.
Ik zweefde tussen schuldgevoel ( ik zou daar moeten zijn) en opluchting ( gelukkig ben ik hier, dan hoef ik het niet aan te zien).
Want dat was het ergste, om het aan te zien.
Leuk als je oud wordt, maar alleen als je nog kwaliteit van leven hebt en dat hadden ze allebei niet meer. En tóch is er, blijkbaar, altijd nog wel iets om voor te leven, naar uit te kijken.
De geboorte van het eerste achterkleinkind bijvoorbeeld.
Maar ook kleine dingen, een bezoek van mij.
In het vliegtuig, op weg naar nederland huil ik.
Niet zozeer om mijn moeder, zij is uit haar lijden verlost. Maar om mijn vader, die dit mee moet maken.
Ik slaap in haar bed, ondersteun mijn vader, mijn broer. We regelen de uitvaart. We halen herinneringen op.
Ik voel de band met mijn vader sterker worden, dat is vreemd.
Ook als ik weer thuis ben, bel ik veel vaker en nu met hem. Eerst eigenlijk vooral met mijn moeder, mijn vader op de achtergrond aanwezig.
Dag lieve ma.
Ik ga je missen.
Om vijf uur smorgens, omdat we allebei ochtendmensen waren, urenlang bellen.
Het kan niet meer.
Dat is voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten