Het is alweer een tijdje geleden dat ik een jonge, hippe moeder was. Op mijn twintigste zwanger van de eerste en op mijn zesentwintigste nummer drie geworpen. Ons gezin was compleet.
Het heeft veel voordelen om zo jong te beginnen aan kinderen. Ik ging met ze in alle enge achtbanen en vond het oprecht leuk. We speelden samen de eerste computerspelletjes, renden, fietsten, klommen en klauterden, ik had veel energie. Als ik als begin twintiger met mijn oudste zoontje ergens kwam, werd vaak gedacht dat ik zijn zus was.
Als ik moeders zie die wat later begonnen zijn en met hun vijftigste in de pubers zitten, denk ik vaak: pfff, blij dat ik dat allemaal gehad heb. Moet er niet meer aan denken, ouderavonden, pubergedrag, ze midden in de nacht ophalen van klasseavonden en feestjes......
Je bemoeien met huiswerk, opleiding, stageplaatsen......ik voel aan alles dat ik niet meer de jonge hippe moeder ben van bijna dertig jaar geleden.
Achtbanen...ik schijt in mijn broek als ik het op tv zie, vreselijk, voor geen prijs ga ik er nu nog in. Rennen doe ik ook niet meer, op een fiets heb ik al zeker vier jaar niet meer gezeten en van computers weet ik helemaal niks meer. Hielpen wij ze vroeger als er iets was op de pc waar ze niet uit kwamen, voor de simpelste dingen moet ik het nu aan mijn jongens vragen. En als ze het hebben over appen, geen idee wat het is, wij wonen in een gebied waar je geen mobiel bereik hebt dus zijn van dat soort dingen al helemaal niet meer op de hoogte. Ik word oud en ben al helemaal niet meer hip.
Sinds we in Hongarije wonen gaat het grootste gedeelte van ons contact met de kinderen via skype. Laatst belde mijn middelste zoon. Of ik even een pdfje op kon sturen zodat hij het uit kon printen. Mijn hersens kraakten, was al blij dat ik tenminste ongeveer wist wat een pdfje is, ik probeerde van alles en dacht het gevonden te hebben. Ik druk op 'verzenden', helemaal blij dat ik eruit was.
Maar nee, volgens mijn middelste zit ik er helemaal naast. 'Sjongejonge, dat is gewoon een linkje, daar kan ik toch niks mee', hoor ik hem sputteren aan de andere kant van de skypeverbinding en dan komt het, het ergste wat je als moeder van je zoon te horen kunt krijgen: 'Màm, je lijkt ópa wel!'......en dat was in dit geval geen compliment.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten