Tante Bep.

Ik heb goede herinneringen aan haar, mijn tante Bep, de zus van mijn moeder.
Ze had een huisje op een eiland in Nederhorst den berg, ome Henk (haar man) en Ome Jan (die bij hen inwoonde zolang als ik me kan herinneren en ook een soort van oom voor mij werd) hebben het huisje helemaal samen gebouwd. Het was hun lust en hun leven en in de zomer waren ze daar van mei tot en met september.
Als kind ging ik er dolgraag logeren, ze leerden me vissen en varen met een kano en ik had het er erg naar mijn zin.

De laatste jaren ging het niet zo goed meer met tante Bep, ome Henk was overleden en daar had ze een zware klap van gekregen.
Ik behandelde haar voetjes in mijn praktijk, wat overigens een drama was, want ze kon al heel moeilijk lopen en had erg veel pijn.
Maar ze zeurde nooit en ze luisterde vol belangstelling naar mijn verhalen over ons Hongaarse huis. Ze vond het geweldig allemaal en het deed haar erg denken aan de tijd dat zij zelf met hun huisje bezig waren.

Ook ons beestenboeltje vond ze leuk, mijn moeder printte de foto's op mijn weblog voor haar uit. Tante Bep was nog van het soort dat niet zo handig met een computer is.

Als ik een fotoalbum in elkaar geknutseld had, ging ik even langs haar huis, om de foto's te laten zien.
Dat vond ze echt heel leuk, dat kon ik wel merken.

Maar ze ging steeds harder achteruit en belandde keer op keer in het ziekenhuis.

Toen we in januari vertrokken wist ik eigenlijk wel dat ik haar niet meer terug zou zien. De gevreesde ziekte vrat haar op.

Vandaag wordt ze begraven. Heel sober en  zonder fratsen, zoals ze dat zelf wilde.

Gisteren zaten we in de tuin, de lammetjes om ons heen, ze hadden nog steeds geen namen.

Bep en Wil

'Ik noem het ene lammetje Bep, naar tante Bep', zei ik tegen Jan. 'Dan noemen we de andere Wil, naar je moeder, want het zijn zusjes', bedacht Jan.

Dus in gedachten ben ik vandaag bij haar, tante Bep en natuurlijk ook bij mijn familie die afscheid van haar gaat nemen.
En als onze lammetjes, Bep en Wil door de tuin rennen, dan zal ik zeker vaak nog aan haar denken.
Dag tante Bep. En de groetjes aan ome Henk.

Pinceház

De mannen werken hard, even tot nu toe:

Als er één schaap over de dam is......

Deze blog had helaas ook de naam;
'Naar de Hongaarse tandarts deel 3', kunnen heten.

Leuke meiden

We hebben onze veestapel uitgebreid met twee leuke meiden.
Gisteravond mochten we ze ophalen.

Hongaarse tandarts, deel 2.

Gisteren schreef ik al over onze ervaring aan de tandarts. Ik kreeg veel berichtjes en mailtjes van bezorgde Hongaarse Nederlanders, die ons erop wezen dat er heus goede, moderne tandartsen zijn in Hongarije.
Maar...dat wist ik heus wel. Ik had zelfs een kant en klaar adres, maar ik heb een beetje een eigenwijs mannetje en die wilde het dichter bij huis zoeken.

Hongaarse tandarts

Jan had al een tijdje af en toe last van zijn kies, maar omdat hij er nu wat meer last van kreeg, besloot hij maar eens een tandarts op te zoeken.
Nu lijkt dat misschien heel lastig, in een ander land, maar hier in Hongarije zijn de tandartsen erg aanwezig. Als je over de grens komt, zie je al borden staan met: 'tandarts' en dan gewoon in het Nederlands. Veel Nederlandse en Duitse tandartsen hebben hier een praktijk en veel Nederlanders komen hierheen voor de aanschaf van bijvoorbeeld een kroon, want dat is hier zo ontzettend veel goedkoper dan in Nederland, dat dat zeer de moeite waard is.

Verder met klussen

Er wordt hier nog steeds hard gewerkt aan het herstel van het pinceház.
De buitenkant is op één zijkant na, helemaal gestuukt.

Ganzenleven.....

De kleine nieuwe ganzenbaby's, raken al aardig ingeburgerd. 

Baby's

Vorig jaar hebben we, zoals jullie weten, twee ganzen gekregen. Gijs en Katrien. Krisztián had ze voor ons besteld en ze werden bij hem afgeleverd, toen wij nog in Nederland waren. Toen we in ons huisje kwamen, waren de ganzen dus al wat ouder. Nu wilden we er weer graag twee bij,want we hadden begrepen dat het drie jaar zou duren voor Gijs en Katrien voor nakomelingen zouden zorgen. Dus weer twee gansjes besteld.

Even een berichtje tussendoor....

Weer even tijd voor een nieuw bericht.
Er wordt hard gewerkt aan ons laatste project, een logeerhuisje.
Het pinceház wordt mooi!!! Krisztián is aan de buitenkant bezig en Peter, aan de binnenkant.

Zwarte dag.

Anderhalve week geleden merkten we enige commotie in de straat op. Marika, onze overbuurvrouw liep snikkend, door de straat. Oh jee, vast iets met omaatje van de overkant, dachten we.

Kip of poes?

Misschien hebben we toch geen katten nodig, om de muizen te vangen....

Tuin

We zijn druk met alles en niks. Het was erg warm van de week en eigenlijk ook veel te warm om iets te doen. Gewoon op een stoel in de schaduw met een koud drankje en niet bewegen. En dat begin mei!!!

Niet voor de poes...of wel?

Ik wil heel graag een kat, eigenlijk vind ik dat op iedere boerderij een kat hoort te lopen, toch?
Nou is Jan niet echt een kattenliefhebber, dus dat was nog een struikelblok.
Maar ik kreeg hulp uit een onverwachte hoek, heel veel hoekjes en gaatjes, letterlijk, want...we kregen bezoek van muizen. Die vind ik op zich helemaal niet eng, maar je schrikt je echt te pletter als je de stal inloopt en ze schieten langs je heen. Bovendien...ze vreten echt álles kapot. Dus druk in de weer zijnde met muizengif, gaten dichtmetselen, alles afsluiten opperde Krisztián dat we eens moesten denken aan een poes. Met enthousiaste bijval van mij natuurlijk. Hem kwam het ook wel goed uit, want toevallig had zijn poezebeest een dikke buik.
Dus Jan is overstag: ik mag twee katten uitzoeken bij Krisztián, als het dan in ieder geval maar katers zijn, zodat we geen 20 katten hebben over een jaar. Deal!