Alarm!

Alarm!

Ik bel regelmatig mijn moeder in Nederland via skype. Zij en mijn vader zijn beiden gevloerd door buikgriep en gelukkig ben ik voor dát virus veilig hier. ‘Het heerst’, vertelt mijn moeder me en ik ben blij dat het hier in Hongarije nog niet toegeslagen heeft. 

Ik herinner me de keer dat ik nèt mamma van drie jongetjes was, de jongste echt nog een baby en we allevijf buikgriep hadden, plus de hond! Dat is echt een ware nachtmerrie, kan ik je vertellen. Want in plaats van als een zieke prinses met een kopje thee en een geraspt appeltje in mijn schone bed met een schone nachtjapon aan lig uit te zieken, stond ik de kots en de schijt van de rest van het gezin op te ruimen en de enorme stapels was weg te draaien in een vieze stinkende nachtpon vol snottebellen van de zieke stumpertjes om me heen die er uiteindelijk ook niks aan konden doen. 

Maar dapper sloeg ik me erdoorheen, het lot van een huismoeder van drie kleintjes gelaten accepterend. Soms was ik stiekem een beetje jaloers op de moeders die ook ziek waren, maar een baan hadden en zich ziek konden melden en gewoon het kind naar de oppas konden brengen en hup, lekker onder de wol. Ideaal, hoef je alleen je eigen kots op te ruimen.

Hoogtepunt ( of dieptepunt, net hoe je het wilt zien) van ons gezinsdrama was toen één van de kinderen vanuit het bovenste bed van het stapelbed, zo naar beneden midden in de legobak kotste. Dat wel eens schoongemaakt? Is geen feestje, kan ik jullie verklappen. Ik geloof dat ik toen wel een paar tranen gelaten heb.

Gelukkig knapte ik na een paar dagen een beetje op en uiteindelijk is het helemaal goedgekomen. Maar dit wens ik niemand toe dus moeders in Nederland....Alarm! ..hou het buikgriepvirus buiten de deur!