Over eierstokken en baarmoeders

De knoop was doorgehakt, Pepsi wordt geen mama, we hebben onze gedachten er wel over laten gaan, hoe leuk zo'n nestje met schattige puppies, we hebben van Pina al een keer een nestje gehad, dus we weten hoe geweldig het is om mee te mogen maken. Maar ook hoe vreselijk druk je ermee bent en vooral...de bevalling van je hond, afgrijselijk. Bovendien...waar moet je met de pups naartoe? Zo'n Vizsla kan er zomaar 15 krijgen en er lopen hier al veel honden langs de straat. En dan hebben we het nog maar alleen over als alles goed gaat, want aan complicaties bij een eventuele worp moet je ook niet denken. Nee, we waren eruit, geen nestje. Dus dan maar steriliseren, of eigenlijk heet het castreren,ook bij een teefje.

Omdat de kosten hier aanzienlijk lager zijn dan in Nederland, besloten we Pina ook maar gelijk te laten helpen. Heerlijk idee, nooit geen loopse hond meer in huis. Omdat Jacqueline haar Vizsla ook wilde laten helpen, dachten we handig te zijn en een afspraak te maken voor drie honden tegelijk, zodat we de wachttijd van drie uur, zo werd ons medegedeeld door de dierenarts,  gezellig samen konden jammeren over hoe zielig en hoe sneu onze meiden waren, onder het nuttigen van een  bak koffie op een terras en de boodschappen in te slaan. Gedeelde smart is halve smart, toch? Met al dagen van tevoren pijn in onze buiken, gingen we voordat we ze zouden afleveren nog even wandelen. Hondjes lekker gewassen en Pien haar lange lokken geborsteld, ze moesten toch een beetje fraai naar de dokter. Bij de eerste de beste verse hoop, besloot Pien eens even lekker te gaan liggen rollen door de stront. Fijn! 

Jacqueline wist waar het was, dus we staan voor de deur van de kliniek. Ik zie meteen al een geschreven briefje tussen de dertig andere aanplakbiljetten hangen (daar zijn ze hier gek op, alle deuren van winkels hangen altijd vol met nieuwe èn oude mededelingen) waar de datum van onze afspraak op stond geschreven en waar we uit opmaakten dat de kliniek enige uren gesloten was. Verdorie! Echt weer wat voor die Hongaren, die zijn zo makkelijk! Wij bellen en kloppen,maar nee hoor, niks. ' Veel artsen zitten hier hè?',verbaasden we ons nog, kijkend naar al die namen op de deur.  En ook een uroloog??! En  dat er dan niet ééntje even aanwezig blijft hè?..... Net toen we maar dachten het thuisfront te gaan inschakelen per telefoon, kwam Jacqueline erachter dat een paar deuren verder de dierenkliniek was. Verkeerde deur dus, helemaal in de slappe lach van de zenuwen gingen we naar binnen. Ons voorstellend dat we de gewone kliniek binnen hadden kunnen lopen met drie honden......

We waren meteen aan de beurt, helaas hadden we het allemaal verkeerd begrepen, niks terrasje pakken en winkelen terwijl de dames onder het mes gingen, ze waren om beurten aan de beurt en we moesten gewoon wachten! Wat wel prettig was, was dat we bij de honden mochten blijven tot ze sliepen,dat vond ik een hele geruststelling. Om beurten gingen de meiden naar binnen en om beurten kwamen ze zielig  en baarmoeder- en eierstokkenloos weer naar buiten. We richtten de wachtkamer in met dekentjes,want in de auto was het veel te warm, dus we hebben de dag grotendeels op de grond zittend in de wachtkamer, met een glas water doorgebracht. Niet het terras wat we in gedachten hadden, geen boodschappen, maar met drie zielige hoopjes weer naar huis. Vermoeiende dag voor ons, indrukwekkende dag voor de meisjes. Het zit erop, gelukkig. 

Pepsi helemaal out....

 Lizzy begint al bij te komen

  

Moeilijk om zo'n lap binnen te houden....

We hebben van de wachtkamer, op eigen initiatief, maar een uitslaapkamer gecreeerd.