Sommige honden kies je bewust uit. Andere rollen per toeval je leven binnen. Baco hoorde duidelijk bij die laatste categorie en achteraf was dat toeval misschien wel het mooiste cadeau dat we ooit kregen.
Hij kwam bij ons via de buren, die een nestje Vizsla’s hadden. Niet zomaar een nestje: maar liefst tien pups. Wij boden aan om te helpen ze in Nederland te verkopen. Jan moest toch die kant op, dus dat leek een mooie oplossing.
Er kwamen drie serieuze reacties. Daarom kochten we drie pups van vijf weken oud, met het plan om ze bij ons verder op te laten groeien tussen de andere dieren. Ze werden toch al niet meer door de moeder gevoed, dus dat voelde als een logische stap.
Maar het liep anders.
Daags voor vertrek naar Nederland brak één van de pups zijn pootje. Baco. De nieuwe eigenaar had geen interesse meer. En zo bleef hij bij ons. Zonder twijfel, zonder discussie. Gewoon… bij ons.
Achteraf gezien was dat de beste beslissing ooit.
Baco groeide uit tot mijn grote vriend. Trouw, gevoelig en altijd in de buurt. Hij hoorde erbij, vanaf het eerste moment.
Al twee jaar geleden ging het langzaam slechter met hem. Lopen werd steeds moeilijker, opstaan werd een probleem. We zagen hem vechten, stap voor stap, op zijn eigen manier. Tot de dag kwam dat het helemaal niet meer ging.
De dierenarts kwam langs en er werd nog geprobeerd met medicijnen. We hoopten op verbetering, op meer tijd samen. Maar het mocht niet zo zijn. Uiteindelijk moesten we het moeilijkste besluit nemen: Baco laten inslapen.
Het is nu bijna een jaar geleden. Eerder kon ik er niet toe komen om hierover te schrijven. Het was simpelweg te moeilijk.
Het huis is stiller zonder hem. En toch is hij overal. In herinneringen, in kleine gewoontes, in momenten waarop het voelt alsof hij er nog steeds een beetje bij is.
Dat toeval jou bij ons bracht, heeft ons zoveel gegeven.
Je was en blijft mijn grote vriend. 🐾
Dag lieve, lieve Baco. We hebben van je genoten. Dikke kus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten