Die moest ook onder het mes, omdat we geen trek hebben in een ongelukje met Zoë, die binnen afzienbare tijd een ‘grote meid’ zal worden.
Baco was geholpen door onze dorpsdierenarts, gewoon op de keukentafel.
Deze keer besloten we naar de kliniek in de stad te gaan.
Was toch een tikje anders. En niet persé beter.
Voordelen: je kunt gewoon een afspraak maken en ze zijn altijd op tijd daar. De dorpsdierenarts zegt’ ik kom woensdag’,om je vervolgens de hele dag te laten wachten en pas om 5 uur te komen.
Hygiene was ik ook niet kapot van.
De volgende dag zou hij langs komen om te kijken of alles goed ging, maar we hebben m nooit meer gezien.
Op zijn Hongaars dus.
Maar voordeel van de dorpsdierenarts was wel dat Baco geen centje pijn heeft gehad.
Guus is echt serieus geopereerd. Compleet met infuus en heftige narcose.
Jankend en met zijn tong uit zijn mond heeft ie de hele terugweg kwijlend op mijn schoot gezeten.
Het was een heel naar gezicht en ik had het erg met hem te doen.
Gelukkig ging het vannacht goed en vanochtend moesten we de infuusnaald uit zijn poot halen.
Nog een martelgang. Dat vond ik wel een heel groot, zwaarwegend nadeel.
Maar nu loopt ie vrolijk weer rond te stappen, volgens mij is hij het alweer vergeten.
Maar als iemand twijfelt over welke methode te kiezen bij castratie reu: ga voor de dorpsdierenarts. Neem maar voor lief dat je zit te wachten of hij wel komt en zo ja, hoe laat...
Veel minder belastend voor de hond. Al is het uiteraard geen feestje, maar wel nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten