Hokus pokus

Het is rustig op mijn blog, dat komt omdat het klusseizoen is aangebroken. 



Langzaamaan met het lengen van de dagen, worden we actiever, na onze winterslaap. Het is heerlijk weer en dus tijd om met de tuin te beginnen en met de klussen. Er ligt alweer een hele lijst en we zijn begonnen met het schilderwerk, want dat is natuurlijk het prettigste in het zonnetje. Bovendien droogt de verf lekker snel, zodat je snel weer verder kunt. Vorig jaar hebben we al de blauwe kozijnen vervangen door groen aan de voorkant van het huis. Nu is de achterzijde aan de beurt.

In de veronderstelling dat we de groene verf in huis hadden, waren we enthousiast begonnen gisteren, om er ineens achter te komen dat dat toch niet het geval was. Verdorie! Je hebt hier nou eenmaal niet even een Gamma of zo om de hoek zitten, dus dat was een ritje naar de grote stad, kost je zo een paar uur, meteen maar een paar boodschappen mee, je kent het wel. We waren erg ongeduldig, normaal hebben we alle tijd, maar nu wilden we snel weer naar huis om verder te gaan.

Staat er natuurlijk altijd een slome bij de de kassa, de kassarol is dan op en iemand staat een heel privé verhaal op te hangen aan de kassiere.

Voor ons is een omaatje die nauwelijks kan lopen of bewegen en gelukkig heeft ze maar drie boodschapjes. Als ze af moet rekenen blijkt ze te weinig geld bij zich te hebben. Ze mompelt wat en dan begint ze ineens haar jurk omhoog te sjorren. Verbijsterd kijken wij naar de striptease, ook de kassiere is in verwarring.

En dan begrijpen we ineens waarom oma midden in de Lidl zich uit aan het kleden is, een enorme portefeuille tovert ze voor dag uit haar lange onderbroek.

Ik durf Janos niet aan te kijken, want de lachkriebels komen omhoog en ik wil het mensje niet uit staan lachen natuurlijk.

Als we buiten komen schieten we in de lach.

Nou ja, het was wel een veilige plek om je portemonnee te bewaren, want daar komt ècht níemand, grinniken we.

Op naar huis, waar de deuren en ramen wachten op hun nieuwe kleurtje.