Het zware leven van een Hongaarse loketmedewerker

Na ruim een week in de lappenmand, voelden we ons goed genoeg om weer even eruit te gaan.



 We besloten met de trein naar de stad te gaan om even een nieuwe voorraad vitamines in te slaan. Dus tas op wielen mee en lopend naar het stationnetje.

In de trein kopen we dan een kaartje. De eerste keer, een jaar of zes geleden toen ik met het treintje ging, konden we nog een retourtje in de trein kopen, maar later kon dat niet meer, vraag me niet waarom. Als we dan dus uitstappen in Kaposvar, gaan we altijd eerst een kaartje kopen aan het loket voor de terugreis. 

De laatste keer dat ik dat deed, was ik met dinnetje, zij kocht een kaartje voor de terugweg en had wat strubbelingen aan het loket over het tijdstip van de terugreis. Verder niet veel aandacht aan besteed, maar deze keer troffen we een overijverige loketmedewerker, wat een vrij vervelende man is, ik had m al eens eerder meegemaakt, een irritante Hongaar die steeds zucht en steunt en antwoord geeft in iets wat op Duits moet lijken, wat mij mateloos irriteert want ik kan dit prima in het Hongaars af en ik ben uiteindelijk geen Duitser. Bovendien is zijn Duits ook bijzonder onder de maat, ik ben normaal gesproken de laatste die daar iets van zal zeggen, maar geloof me, een Hongaar die heel trots drie woorden Duits eruit weet te persen, daar heb je helemaal niks aan.

Dus...wij wilden een kaartje voor de terugweg. 

‘Hoe laat willen jullie terug?’, vraagt de irritante loketmedewerker.

‘Lin’, hoorde ik mannetje wanhopig roepen. ‘Hij vraagt wanneer we terug gaan....’ ik ga er ook bij staan.

Geen idee...we halen onze schouders op. Wij gaan gezellig ergens eten ook, we hebben de tijd aan onszelf, dus.....

‘Ik moet weten hoe laat jullie terug willen’, hield de Hongaar vol, half in Duits en Hongaars.

Geen idee....houden wij ook vol. Ik voel een lachkriebel opkomen. Het is toch bizar....moet ie soms ook nog weten wat we gaan doen?

De man legt zijn hoofd in totale wanhoop in zijn handen en schud heen en weer. Hongaren hebben gevoel voor drama.

Omdat de rij achter ons steeds langer wordt, besluiten we om maar gewoon een kaartje te kopen als we terug gaan en lacherig gaan we op stap. 

We blijken toch nog niet zo fit te zijn als voor de griep, slechte conditie, moe, hoofdpijn begint weer op te spelen. 

We ploffen in een restaurantje neer om ons voor vijf euro pp vol te proppen en gaan dus eerder dan gepland richting station. 

Ik ga dan kaartjes kopen. En ja, de tijd staat er nu op gedrukt, dat was voorheen nooit.

‘Mogen we mee terug?’, vraagt Janos als ik met de kaartjes aan kom lopen.

Met godsgratie ja......

Rare Hongaren.......