Ik zie op tv hoe kinderen druk zijn met surprises maken. Ik vond sinterklaas in Nederland altijd echt een geweldig feest. Als kind, maar natuurlijk ook als moeder.
En toen de kinderen iets groter waren kon ik het ook niet laten om ze een beetje te plagen met een gedicht of cadeautje. ‘Dat hoort bij sinterklaas, worden ze hard van’, zei ik dan als mijn mannetje vond dat ik wel erg hardvochtig was.
Vooral de oudste was vaak de klos.
We deden bijvoorbeeld altijd veel kaartspelletjes, samen met oma en opa en dan was met kleine kinderen het Ezelen favoriet. En hij verloor altijd en hij kon niet zo heel erg goed tegen zijn verlies en dat is zacht uitgedrukt.
Dus ( hij was toen een jaar of 7) we kregen allemaal onze voorletter met sinterklaas, om de pakjesavond mee te beginnen.
Zijn voornaam begint met een D maar hij pakte tot zijn verwondering de E uit.
‘Goh, wat gek......sinterklaas heeft zich zeker vergist’, begon ik, maar middelste (toen een jaar of 4)had ’m meteen door....’dat is de E van ezel’, riep hij en dat triomfantelijke gezicht erbij was echt goud waard. En de reactie van het ‘slachoffer’....de letter vloog van woede door de kamer. We kunnen er nog steeds van genieten, want het staat op videoband.
Maar wat haatte ik die surprises, die op school gemaakt moesten worden toen mijn spruiten wat groter waren. Ik zag ertegenop als een berg. Zelf hielden ze helemaal niet van knutselen, dus ik was altijd aan de beurt.
En dan die vreselijk knutselmoeders van hun klasgenootjes die met de mooiste surprises op school kwamen, ik voelde me altijd een ongelooflijke hark als ik weer met een slome surprise aankwam.
Tot ik zo slim was om van de oudste de surprises te bewaren en die dan zo het jaar daarna van zolder kon pakken voor de volgende pakjesdag op school.
Dat scheelde een heleboel gedoe.
Maar dan die leuke spanning als sinterklaas op school kwam en het een hele kunst was om, met drie scholen naast elkaar, ervoor te zorgen dat er geen drie sinterklazen tegelijk elkaar passeerden.
Hier in Hongarije vieren ze het ook, het heet Mikulás en hij heeft geen pieten maar een duiveltje.
Verder lijkt het erg op ons sinterklaasfeest, maar niet zo groots met cadeautjes, meer met chocolade poppen.
Dat gestress met die surprises mis ik helemaal niet, maar de lol van leuke gedichten en lieve cadeautjes en blije gezichtjes, dat dan weer wel.
Het is een mooie traditie, ons sinterklaasfeest. Voor iedereen die het gaat vieren: heel veel plezier!
De Hongaarse vorm:
Wij vieren Sinterklaas nog met vier kleinkinderen waarvan er drie nog in geloven, heerlijk.
BeantwoordenVerwijderen