Hongaren hebben een heel merkwaardige manier om hun gemeentelijke belastingen te innen.
Het is een heel spektakel.
Met twee man/vrouw sterk, komen ze aan de deur. Ze hebben een enorme stapel enveloppes en daar wordt dan de enveloppe tussenuit gepikt die voor jou is. Een formulier moet getekend worden zodat ze kunnen zien dat je het aangenomen hebt.
Dat gebeuren is tweemaal per jaar.
In maart en september.
Maar iedere keer als ik dan de enveloppes binnen openmaakte, zaten er een stapel papieren in (want papierbesparing vanwege milieu is hier nog ver te zoeken) met allemaal nullen erop.
Dus in maart maakte ik meteen de enveloppe open en weer allemaal nullen. Ik rende achter de dames aan om te vragen wat nou de bedoeling was.
Ik hoefde niks te betalen, was het antwoord.
Waarom ik dan deze rekening ontving, dat wisten ze ook niet, zij moesten ze gewoon uitdelen en dat was het.
Ook de rekeningen van mijn buren hadden allemaal nullen, dus ook zij hoefden niets te betalen.
Werkverschaffing?
In september hadden we weer de bekende stapel papieren ontvangen.
Deze keer stonden er hele verhalen op en allemaal bedragen en plusjes en minnetjes, ook met de vertaalmachine kwamen we er niet uit.
Een paar honderd euro moesten we wel betalen was ons vermoeden, na vier jaar niets betaald te hebben. De ingesloten blanco betaalkaarten lagen ons aan te staren op de tafel.
Ik heb er een hekel aan als ik nog dingen moet betalen, wil er altijd zo snel mogelijk vanaf maar we werden er niet wijs uit.
Hongaren blinken uit in van geen probleem een probleem maken, weten we inmiddels wel, dus gewoon eenvoudig een acceptgiro met het bedrag wat we moeten betalen was voor ons voldoende geweest.
We besloten naar het grote gemeentehuis te gaan, een paar dorpen verderop.
Niks nummertje trekken en balies, zoals bij ons in Nederland, maar gewoon een tafel met drie dames eraan gezeten, we werden meteen geholpen.
Enorme papierstapels, want ik heb het vermoeden dat de computer nog niet erg zijn weg gevonden heeft hier.
Nu dachten wij aanvankelijk dat ons Hongaars gewoon tekort schoot en dat we daardoor door de bomen het bos niet meer zagen. Maar niets bleek minder waar. Een gezucht en gesteun en hoofdschudden van de medewerkster maakte ons duidelijk dat het daar niet aan had gelegen.
Na allerlei aanpassingen in de administratie en een heleboel rekenwerk, moesten we een paar tientjes betalen. Zo’n beetje het bedrag wat je in Nederland in twee maanden betaald, nu voor vier jaar.
Helemaal happy reden we terug naar huis, blij omdat de kosten meevielen en blij dat we dat gezeik weer opgelost hadden.
De papierstapels verdwenen in de daarvoor bestemde bak, gescheiden afval doen ze hier wel aan, dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten