Onthaasten

Onthaasten....

Het was weer eens tijd om te treinen. Dit keer niet met de plattelandsvrouwenvereniging, maar met mijn mannetje.

Er moesten boodschappen gedaan worden en dus ging de tas op wielen ook mee.

Ik heb altijd een beetje een ‘schoolreisjesgevoel’ als ik in het boemeltje stap. Het geeft ook een enorme rust om op deze manier boodschappen te doen.

Het treintje was een beetje te vroeg, dus we moesten nog een sprintje trekken, want we zagen m in de verte al aankomen en ook al was ie te vroeg en weet ik dat hij wacht tot het tijd is om te vertrekken, je moet er niet aan denken dat je m mist, want de volgende gaat pas drie uur later. 

Dus buiten adem (we hebben de conditie van een dooie mol) ploffen we neer en natuurlijk wacht het de machinist braaf tot het tijd is.

Ik trek mijn jas uit, want in Hongarije staat zonder uitzondering, waar je ook binnenkomt, de kachel op levensgevaarlijk. Minimaal 26 graden is het in ieder bedrijf,huis of winkel. Dus ook in de trein. Hongaren hebben het altijd koud.

Ineens schiet een vrouw die voor mij in de trein zit overeind. 

Haar hond zit op het perronnetje. Ze roept tegen de machinist dat hij even moet wachten want ze moet de hond naar huis brengen.

Met haar hondje onder haar arm rent ze weg en geduldig wacht iedereen tot ze terug is. Het duurt niet lang en ik bedenk dat het ondenkbaar is dat je in Nederland vraagt of de trein even kan wachten. Maar hier kan dat gewoon, net als dat de buschauffeur je gewoon voor de deur van je huis afzet, in plaats van bij de halte verderop.

Het treintje komt in beweging, het piept en het kraakt aan alle kanten maar we gaan. We genieten van de herten onderweg die overal,lopen en de fazanten. De uitgestrekte glooiende gebieden en ik voel me zo blij. Blij dat ik in zo’n mooi land kan en mag wonen.

De conducteur komt binnen, ‘goedemorgen’, groet hij en Janos pakt zijn portemonnee en legt gepast geld op het tafeltje. 

Maar de conducteur heeft bekenden in de trein zitten en gaat er gezellig bij zitten. We hoeven niet te betalen. Ook ondenkbaar in Nederland.

We stappen uit in de stad op het grote station. We gaan eerst even een warme chocolademelk met slagroom drinken en daarna doen we de boodschappen.

De tas met wielen is echt heel handig en gepakt en bezakt lopen we terug richting station. We gaan in een restaurant een zogenaamd ‘ napi menu’ eten.

Ieder restaurant in de stad heeft tussen half 12 en half 2 een dagmenu voor tussen de drie en de 5 euro.

Je kunt dan kiezen uit drie soorten soep en drie verschillende hoofdgerechten.

We kiezen voor de kippensoep vooraf en dan de varkensvlees in knoflook, gegrilde aardappelen en de paprika in het zuur.

Het was echt heerlijk en dat voor 4 euro pp.

Op de één of andere manier smaakt het dan nóg lekkerder.

We lopen weer richting de trein en boemelen weer naar huis.

Oke, je moet geduld hebben want je bent gewoon de hele dag onder de pannen. Het gaat allemaal langzaam aan en je moet wel opletten dat je op tijd bent, want de treinen gaan hier niet om de tien minuten, zoals in Nederland.

Maar als je je er aan kunt overgeven en kunt genieten van al het moois om je heen dan is het leven toch één groot feest!