mijn oma

Er loopt hier in het dorp een oud Hongaars vrouwtje rond. Als ik haar langs zie krummelen moet ik altijd aan mijn oma denken.

Mijn omaatje, die zolang ik me kan herinneren een extreem gerimpeld gezichtje had. Volgens mij heb ik nog nooit een foto van haar gezien zonder de rimpels. Het hoorde gewoon bij haar. Het was tenslotte mijn óma!

Haar ogen vijf keer vergroot door de glazen van haar bril. Een klein, iel vrouwtje en altijd liep ze een beetje krommig, ze had een soort bochel.

Ik heb goeie herinneringen aan haar.

‘Ga je mee in de achtbaan oma?’, vroeg ik als we met de familie naar ponypark Slagharen waren.  Want ieder jaar gingen we een dagje uit met de kleinkinderen, vier stuks. Soms gingen er nog een zus of een dochter van haar mee. Het was altijd gezellig. 

Tuurlijk’, zei oma en liet zich in de achtbaan omhoog, omlaag en ondersteboven heen en weer gooien.

Om me later, toen ik zelf kinderen had te bekennen dat ze toen de bekende zeven kleuren produceerde maar zich niet wou laten kennen. 

Of de keer dat ik de verantwoording kreeg als oudste kleindochter over de enorme tas met belegde broodjes voor de hele familie en die in de trein liet staan.

‘Geeft niks kind, we kopen wel een frietje daar’, zei oma, maar als ik er nu over nadenk weet ik zeker dat ze wel kon janken op dat moment.

Aan mijn opa had ze ook haar handen vol. Een man die helemaal in zijn eigen wereldje leefde. Het woord ‘autisme’ viel in die tijd nog niet, maar ik weet nu wel zeker dat mijn opa een autist was.

En onhándig! Zo draaide hij een keertje een nieuw lampje op de galerij erin en half Amersfoort zat zonder stroom. 

Of hij stond voor een stoplicht te wachten en vergat op het knopje te drukken, zodat er een hele rij mensen braaf achter hem stonden te wachten, ervanuitgaande dat hij dat wèl gedaan had uiteraard. En de rij groeide en groeide, tot iemand het doorhad en alsnog op het knopje drukte.

Of de keer dat hij de hondenriem aan de kapstok hing met de hond er nog aan....

Of op visite ging bij een deftige oude tante, na een uitgebreide wandeling met de hond, die hij eerst even liet zwemmen in een moddersloot en dan zelf met een lading poep onder zijn profielzolen met hond en al het mooie,keurige huis binnenwalste..... mijn oma, ze had heel wat met hem te stellen.

Zij en opa horen bij mijn herinneringen aan die goede oude tijd.

En nee, alles was vroeger niet beter, natuurlijk niet.

Maar wel lekker rustig, zonder telefoon waardoor je altijd bereikbaar bent.

In een tijd dat ik amper wist wat een racist was en me er zeker geen één voelde en we nog gewoon sinterklaas vierden mét zwarte pieten.

Bordspelletjes deden samen, in plaats van candy crush.

Samen bloemen plukten in een wei in plaats van online een boeket te sturen.

De kinderen nog gewoon door hun ouders van school gehaald werden in plaats van in een elektrische bakfiets, om dan vervolgens naar de naschoolse opvang gebracht te worden.

Waar in de gangkast bij oma een enorme schaal met snoep stond, waar we uit mochten pakken wat we wilden en zoveel als we wilden. Suiker was nog toegestaan in die tijd.

Iedere zaterdag gingen we naar haar toe, het was gezellig, mijn neefje en nichtje waren er ook, we speelden verstoppertje en schooltje, computers waren er nog niet.

Ook toen ik zelf kinderen had bleef ik zaterdags naar haar toe gaan.

Toen ze er niet meer was waren de eerste zaterdagen daarna heel vreemd en leeg.

En ik denk wel eens.....wat zou oma in shock zijn als ze even terug kon zijn en kon zien hoe de wereld langzaam veranderde.....