onthaasten

Onthaasten......

Toen we hier kwamen wonen zagen we al vrij snel dat er in ons dorpje een stationnetje was. Dat was vooral grappig en nooit van mijn leven had ik kunnen bedenken dat ik er zoveel gebruik van zou gaan maken.

Het stelt echt geen bal voor hoor, er rijdt een boemeltje heen en weer naar de stad en maar een paar keer per dag, dus je moet vooral goed opletten dat je m niet mist want dan heb je een probleem.

Afgelopen zomer hebben we een maand zonder auto moeten doen en aangezien we hier 45 km van de serieuze winkels zitten, was dat best een probleem, het was nog niet zo erg geweest als we van tevoren geweten hadden dat het een maand zou duren, want dan hadden we gewoon riant boodschappen ingeslagen, maar zoals we eigenlijk hadden kunnen verwachten werden we steeds door de garage aan het lijntje gehouden met ‘ binnen een paar dagen is ie klaar’ en daarna iedere dag ‘holnap’ wat betekent dat ie morgen klaar is.

We hebben dus veel boodschappen gedaan met het treintje en een tas op wieletjes en veel geduld.

Voor de lol met het treintje gaan is dus leuker, want dan ga ik lekker met een vriendin en dan kunnen we heerlijk aan de wijn op een terrasje want hey, we hoeven niet terug te rijden.

Onderweg liggen we dubbel als we langs een stationnetje komen waar ze met twee man sterk, compleet met een spiegelei en een fluit, de boel staan te ‘regelen’ en er valt niks te regelen want voor die zes keer per dag dat er een trein langskomt met anderhalve man en een paardenkop erin, je kunt echt bijna je ogen niet geloven als je het ziet gebeuren. En dan nog de spoorwegovergangen met spoorbomen die handmatig ( ja ècht waar) door de conducteur worden open en dicht gedraaid, het voelt als een flinke stap terug in de tijd. 

Het boemeltje is wel aan vernieuwing toe, want iedere keer zijn we weer opgelucht als we de eindstreep gehaald hebben, het afgelopen jaar heb ik al drie keer meegemaakt dat er iets mis ging. Éen keer werden we gesleept, terug naar het station en één keer per bus verder vervoerd.

En vorige maand waren we ingestapt en vervolgens na ruim een uur te wachten zonder ook maar een centimeter verplaatst te zijn, kregen we de mededeling dat het nog minstens twee uur zou duren voordat de trein kon vertrekken om een voor mij nog steeds onbekende reden.

Toen zijn we maar uitgestapt en terug naar huis gegaan.

Gisteren ging ik met mijn vriendinnetje lekker een dagje boemelen, terrasje, pizzaatje, winkeltje, heerlijke dag gehad en zomaar zonder gebreken heen en weer. Alles op zijn elfendertigst en wat voelt dat toch op zo’n dag heerlijk relaxed, zo’n stapje terug in de tijd. En dat is dan toch wel het heerlijke van hier wonen, je moet alleen geen haast hebben.....