ikea

Ikea

We komen er niet zo vaak, helaas. Het grote geel-blauwe doolhof dat de naam  Ikea draagt. Ik kan er uren in ronddwalen, heerlijk. Maar mijn mannetje denkt er heeeeeel anders over, net als waarschijnlijk de meeste mannen. Ik zie tenminste veel mannen rondlopen met zo’n typisch: ‘ ik moet van mijn vrouw mee vandaag’- gezicht.

Hier in Hongarije hebben we ook Ikea. We hebben er zelfs drie! Helaas wonen ze alledrie in Budapest en woont ons huis er tweeënhalf uur rijden vandaan. Dus voordat ik mannetje zo gek krijg dat we daar eens heenrijden......zo goed als uitgesloten.

Maar toen ik uit Nederland terug kwam en landde in Budapest, kwamen we er (bijna) langs, dus mooie gelegenheid om eens de strijd aan te gaan met alle leuke, handige hebbedingetjes die je, eenmaal thuisgekomen, úren kosten om het in dezelfde staat te krijgen als het voorbeeld in de winkel. Zelfs een pan moet je nog zelf in elkaar zetten. Maar, eerlijk is eerlijk, hoe vaker je dat gedaan hebt, hoe sneller en makkelijker dat gaat. En...het is een hele goeie relatietest. Als je zonder ruzie samen een kastje van Ikea in elkaar kunt zetten, is de eerste hobbel overwonnen.

Onze woonkamer was wel toe aan een opfrisbeurt. Drie jaar geleden zijn we in dit huis getrokken na alles bewoonbaar gemaakt te hebben. Met als voornemen stap voor stap alles uiteindelijk te maken zoals we het graag wilden. De woonkamer was nu aan de beurt.

We shopten dus voor een nieuw bankstel.

Met een man erbij is het heel anders shoppen, want ik rende achter hem aan terwijl hij met grote stappen gericht naar de bankstellen-afdeling beende.

Al snel hadden we een bankstel uitgekozen en nu was het de kunst om hem in het goede model én de goede stof én de goede kleur op het goede adres te laten bezorgen op een moment dat we dachten klaar te zijn met het stuken, witten en schilderen van de woonkamer. Dit alles in het Hongaars natuurlijk, we kunnen ons altijd prima redden, maar om nou te zeggen dat we het vloeiend spreken....nou nee dus. Het is dus altijd weer een verrassing of we begrepen worden en of wij alles goed begrepen hebben.

Het duurde even voordat we geholpen werden, Hongaren zijn niet de vlotsten, er straalt altijd een enorme traagheid vanaf dat gepaard gaat met veel gezucht, gesteun en rollen met de ogen, maar uiteindelijk hadden we iemand gevonden die tijd en zin had om de bestelling op te nemen.

Helaas was er één onderdeel, de poef,  niet op voorraad en dat konden we ophalen in een afhaalpunt wat enige kilometers van deze Ikea verwijderd was want de poef paste in de auto, de rest helaas niet.

Bovendien wilden we nog armleuning-tafeltjes hebben, eerst het hele magazijn afgezocht maar niet te vinden. Even nagevraagd, ze waren op de andere afdeling te verkrijgen. Wij weer de hele gang terug naar de bovenste afdeling. En iedereen die bij Ikea geweest is weet, dat je dan weer de heeeeeele winkel door moet sjouwen. Je kunt proberen om sluiproutes te vinden, maar dat resulteert negen van de tien keer in nóg een kilometer extra lopen.

Geeft niks, we waren doodmoe, maar je moet er iets voor over hebben natuurlijk.

Op de bovenverdieping aangekomen en de hele afdeling af te zoeken, hoorden we van de Ikea medewerker dat helaas de armleuningtafeltjes toch waren uitverkocht. Misschien in het andere filiaal?

Om die info te verkrijgen moesten we weer naar de beneden-afdeling, uiteraard.

Weer lopen, weer wachten.....maar goed nieuws, tien kilometer verderop in de andere Ikea waren ze op voorraad. Hoi!!

Wij naar de kassa en toen, hup in de auto naar de opslag, om de poef te halen en daarna naar de andere Ikea.

En daar begon de lange reis weer van voren af aan. De hele Ikea doorgesjokt, van boven naar beneden en andersom gestuurd om uiteindelijk te horen te krijgen dat ze toch ook niet op voorraad waren....maar, de juffrouw vertelde met een stralend gezicht dat de armleuningtafeltjes maandag weer binnenkwamen.

Ik hoefde alleen maar even naar het gezicht van mijn mannetje te kijken om te weten dat er niet nóg een ritje Ikea inzat voorlopig.....

We sjokten weer naar de uitgang, doodmoe en een grote blaar op mijn teen rijker.

De dagen erna hebben we doorgebracht met stuken, witten en schilderen en daar was dan precies op de afgesproken dag.....De Bank!

Het was de blaar dubbel en dwars waard. En....we overleven wel zonder armleuning-tafeltjes....