De laatste avond
De laatste avond als vrijgezel hebben we als gezin doorgebracht met onze gom.
En in stijl. Naar zo’n ‘All you can eat’ restaurant gingen we even traditioneel met allevier de jongens laten zien dat deze formule aan ons goed besteedt is.
Dat is iets waar wij namelijk goed in zijn, eten! En niet alleen veel, maar ook snel! Ik denk altijd dat dat komt omdat als je bij ons thuis vroeger niet snel was, dan had je niks. Wanneer ik met vriendinnen uit eten ben, let ik er altijd op dat ik langzamer eet en dan nog steeds ben ik veel sneller klaar dan mijn tafelgenoten. Maar op een avond met onze jongens hoef ik daar niet op te letten, die kunnen er namelijk ook wat van. Borden vol worden er aangesleept en we eten tot de toegestane twee uur vreten tot precies op de minuut om zijn en in de laatste seconde proppen we nog een chocoladeslagroomsoesje tussen onze kiezen. Heerlijk, zuchten we allemaal. Ik geef toe, het is weinig romantisch en ook niet echt chique, maar heerlijk voldaan verlaten we de vreetschuur.
We lopen naar het huis van Danny, onze oudste zoon, waar Jan en ik en ook de gom gaan slapen. Dave en Jeroen sluipen weg, die hebben de opdracht gekregen het huis van het bruidspaar stiekem te versieren met ballonnen en slingers.
Gezellig met zijn viertjes kletsen we nog even na, maar jan en ik haken al snel af, we zijn die ochtend om half 2 vertrokken uit Hongarije en zijn gesloopt. En morgen is een belangrijke dag, de bruiloft waar we met zijn allen anderhalf jaar naar uitgekeken hebben.
Ik ben om 6 uur op, ik hoorde Nick, de gom, al rommelen beneden.
We kruipen gezellig samen op de bank, de tv aan, beetje kletsen.
‘Net als vroeger mam’, zei Nick en mijn gedachten gaan terug.
Allebei ochtendmensen, met zijn tweetjes kletsen en tv kijken in de vroege ochtenduurtjes als de rest nog op bed lag, voordat de gekte van de dag begon met werk en school.
Het voelt echt als het afsluiten van een tijdperk, wat belachelijk is als je bedenkt dat wij al zo lang in het buitenland wonen en de kinderen al jaren zelfstandig wonen. En toch voelt het anders. Nick gaat trouwen met Lizzy en een beter en mooier stel kun je je niet voorstellen. Het voelt dus heel goed en tegelijk ook een beetje raar.
Maar veel tijd om erover te denken hebben we niet, want om kwart over acht staat de fotograaf al op de stoep.
Ik ruim vlug alle rommel op, dekbed, kussen, hier een broek en daar een paar schoenen die her en der liggen en gooi het hele zooitje bovenaan de trap.
Beetje raar als straks op de foto’s van de bruidegom die zich opmaakt voor de grote dag op de achtergrond de onderbroeken en sokken van iedereen rondslingeren.
Inmiddels zijn Danny en Jan ook ontwaakt en met slaperige hoofden wordt de fotograaf binnen gelaten.
‘Hmmm, beetje donker hier beneden, laten we boven foto’s maken’, zegt ie dan tot mijn grote schrik. Want daar is het een enorme bende. Dus toch maar beneden dan.
Het gaat nu echt beginnen.....Nick moet zich aankleden en ondertussen loopt de fotograaf om hem heen te knippen en te flitsen. Ondertussen geeft hij aanwijzingen. Nick doet braaf alles wat ie zegt.
En dan moet ik ineens de manchetknopen vastmaken. De wat? Ik weet niet eens hoe dat moet.....
‘Geeft niks, het is maar voor de foto’.
Ook Danny moet helpen met de kraag en ik voel de lachkriebels opkomen want Danny wil echt nooit op een foto en nu moet ie met zijn slaperige hoofd zijn kleine broertje helpen aankleden....ik vind het een prachtig plaatje.
De fotograaf gaat weer weg en Nick kleedt zich weer uit😂
We drinken koffie en eten een broodje en dan is het tijd om de bruid op te gaan halen.....
Wordt vervolgd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten