Het is koud in Hongarije, het is echt een strenge winter. Niet alleen onze ervaring maar ook volgens de Hongaren. En Hongaren houden niet van kou. Ze lopen in september, terwijl wij nog in tshirts en korte broeken lopen, al met drie laagjes aan en de sjaals en mutsen worden weer uit de mottenballen gehaald.
Dus ze klagen steen en been. Behalve het lichamelijke ongemak, hebben ze ook allemaal een chronisch tekort aan houtjes. Want Hongaren zijn echte last-minute-mensen. Wij zijn Nederlanders, dus overal op voorbereid. Wij hebben het hout voor volgend jaar al klaarliggen en in de zomer worden de houtjes voor het jaar erna alweer gehakt.
Maar met een winter als deze, met temperaturen van snachts -20 en overdag ook ruim onder nul, gaat het hard met je houtjes.
En hoewel Hongaarse winters wel vaker deze temperaturen kent, is het bijzondere deze keer dat het zo lang achter elkaar streng vriest.
En ik....ik vind het heerlijk. Als kluizenaar hou ik van de winter. Niet het geklep aan de deur van iedereen die langskomt om iets te vragen. Iedereen zit binnen. Ik ook. Genieten van het winterse plaatje als ik uit het raam kijk, lekker kaarsjes aan, kachel aan, beetje kokkerellen en lekker netflixen, eindelijk tijd om die serie te kijken die al zo lang wil zien, beetje prutsen met breinaalden en een bolletje wol, legpuzzels tevoorschijn gehaald.
Die laatste hebben we meegenomen toen we vijf jaar geleden voor onbepaalde tijd hierheen vertrokken, met het idee dat we in de winter ons wel zouden vervelen. Niks is minder waar, ik vond de legpuzzels ergens onderin een kast nog zo goed als nieuw, verpakt in het cellofaan, te wachten om in elkaar gelegd te worden.
Enthousiast nam ik ze mee naar binnen, gezellig toch?
Twee weken later liggen ze er nog steeds, weliswaar verplaatst naar binnen, maar nog steeds in het cellofaan.
Geen tijd hoor, ik ben druk met genieten....van de winter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten