donderdag 10 december 2015

Plattelandsvrouwen op reis (deel 2)



Mijn persoonlijke OV-kaart was jarig, vijf jaar oud en als nieuw natuurlijk, want in Hongarije kan ik die niet gebruiken en in Nederland kom ik maar zelden. Een jubileum, dus een feestje zou je denken. Maar nee, integendeel, ik kreeg een brief dat de kaart aan vervanging toe was. Niet omdat ie versleten of kapot was, nee, gewoon over datum. Kosten voor mij: 7,50 voor een nieuwe. Het zal allemaal wel aan mij liggen, maar begrijpen doe ik het niet, behalve dat ik wel begrijp dat dit een leuk financieel voordeeltje voor de NS is. Omdat ik niet van plan was daar in te trappen, toog ik nu ik toch in Nederland was, met mijn OV naar het info loket op het station. Ik wilde het tegoed van mijn persoonlijke OV over laten zetten op  de anonieme OV die we ook hebben, veel makkelijker want die kunnen we allebei gebruiken. De meneer achter de balie tikt op de computer. 'Er staat nog 8 euro op mevrouw'.
'Mooi, dan wil ik die op deze kaart overzetten'.
'Haha, nee mevrouwtje, zo simpel gaat dat niet. Hier heeft u een formulier, dat moet u invullen en opsturen'.
Ik kijk ongelovig naar het formulier, een A4tje wat aan twee kanten geheel ingevuld moet worden. Belachelijk, toen ik de kaart vijf jaar geleden aan ging schaffen, was dat zo gepiept via internet, maar het ongedaan maken kan niet online.
Mopperend vertrek ik met het formulier. Stom gedoe.
Na het bezoek aan onze families, vliegen we terug naar Budapest en om het spannend te maken gaan we nu eens terug met de trein ipv met de bus. Nieuwe uitdaging voor de plattelandsvrouwen. We stappen in de taxi, vertellen dat we naar het treinstation moeten en de man, die meteen zegt dat hij helaas geen Engels spreekt, vertelt in rap Hongaars dat er twee routes zijn, welke de dames wilden? 'Nou, de snelle maar', zegt Jacqueline in haar onschuld, 'want we moeten de trein van 11.30 halen'. 
En dan gebeurt het....de chauffeur trapt op het gaspedaal en als een raket vliegen we over de snelweg, van links naar rechts, over doorgetrokken strepen, rechts inhalend, niks is hem teveel. Mijn hart zit in mijn keel. In de stad halen we adem, hier moet ie wel rustiger rijden met al die auto's en de max snelheid van vijftig km per uur. Denken we.....ben je mal, met een snelheid van 80 waar je maar 50 mag en kan, sjeest ie tussen de auto's door, we hebben het gevoel of we in een race-computerspelletje zitten, ik voel mezelf groen wegtrekken en als we toch wel wat angstige geluiden maken, keert ie zich om en zegt: ja, jullie moeten toch de trein van 11.30 halen?
Ja, maar wel in levende staat graag.
Na deze dodemansrit komen we op het station, helemaal op tijd dankzij de snelle taxichauffeur, we kopen een kaartje aan het loket en wat een verademing: een gewoon, ouderwets papieren kaartje. Helemaal blij werden we ervan. De mevrouw wijst ons waar we in moeten stappen, we lopen naar de trein, twee conducteurs pakken onze rugzakken aan en helpen ons in de trein.
We ploffen neer, gewoon plek zat, heel relaxed.
De conducteur komt de kaartjes controleren en met een pen zet hij een ouderwetse krul op ons papieren kaartje. Heerlijk! Geen zenuwen: 'hebben we wel goed ingecheckt en denk eraan dat we straks niet vergeten uit te checken....'
 
Als we bijna op het punt zijn dat we uit moeten stappen, komt de conducteur tegenover ons zitten. 
' ik zeg wel wanneer jullie eruit moeten',zegt hij. 
Hij helpt ons weer met de tassen, we bedanken hem voor zijn vriendelijkheid en hulp en we voelen ons helemaal gelukkig, weer met onze voeten op de Hongaarse kleibodem, waar ze misschien vergeleken bij Nederland behoorlijk achterlopen, maar waar mensen nog tijd hebben voor elkaar en behulpzaam zijn.....waar we horen.....

1 opmerking:

  1. Wat schrijf je weer leuk en wat kan ik je je verademing goed voorstellen na zo'n enorme reis achter de rug te hebben, eindelijk gewone menselijke vriendelijkheid. Home is where the heart is schreef ik van de week in een sinterklaasgedicht.... En zo is het! Zo weet je je thuis ook weer te waarderen!
    Groet Hannah

    BeantwoordenVerwijderen