Hij stond er al te pronken toen wij tien jaar geleden het huis kochten. De oude walnotenboom.
Ik hou van die mooie, grote,oude bomen. Statig kijkt hij over ons erf, het lijkt bijna of hij een soort opa is, toezicht houdend over de jonge, nieuwe boompjes die wij geplant hebben. Ook een mooie stek van de boom hebben we in zijn buurt gezet en die groeit goed.
Drie jaar geleden gaf hij bijna geen noten meer, dat was niet erg, want iedereen heeft wel eens een minder productief jaar en bovendien hebben we meerdere notenbomen staan, dus noten genoeg.
Maar twee jaar geleden zat hij ook ineens heel slecht in het blad. De mooiigheid was er duidelijk wel af. Ik kreeg medelijden met de boom. Hij zag er ongelukkig uit.
Vorig jaar besloten we dat hij weg moest. Euthanasie eigenlijk. Een verder lijden moest hem bespaard blijven.
Probleem was alleen dat we het zelf niet aandurfden. Hij leunde een beetje in de richting van het schuurtje van onze Hongaarse buren en stel je voor dat hij daar op zou vallen.....
De houtboer van het dorp durfde het aan, hij zou m voor ons omhalen.
Gisteren was het zover. Het was een heel spektakel. En toen hij omging zagen we hoe beroerd hij eraan toe was.
Dag mooie notenboom....je kindje groeit verderop en ik hoop dat hij net zo mooi en statig wordt als jij was
Geen opmerkingen:
Een reactie posten