Einde van een teckel-tijdperk

Alweer heel wat jaartjes geleden kreeg ik een Teckel. Amstel. Een blonde ruwharige teckel. En het leek een soort verslaving. 

Al binnen een paar maanden kreeg hij een vriendinnetje, Fanta, een donkere ruwhaar. Een jaar later kwam Pinacolada, afgekort Pien, een rode langharige teckel. En nog eens een jaar later kwam Buckler, de zwarte korthaar. 

Set was compleet en ik was in de buurt het teckelvrouwtje. Als ik ze allevier tegelijk uitliet bij ons in het park, had ik altijd veel aanspraak, het viel op natuurlijk.

Heerlijke honden, ben dol op dat ras. Lekker karakter, tikje, nou ja zeg maar gewoon: verschrikkelijk eigenzinnig en zo klein als ze zijn, ze voelen zich formaat Rottweiler, want stoer zijn ze zeker ook.

Twee dagen voordat we naar Hongarije vertrokken voorgoed, moesten we Fanta in laten slapen. Het was geen sterke hond, ze was vaak ziek. Zeven jaar oud, het deed veel pijn, wat een verdriet was dat.

Amstel, Pina en Buckler gingen met ons mee.

Een paar jaar geleden lieten we Amstel opereren aan een goedaardige tumor, hij was twaalf en de operatie was een risico op die leeftijd, zo waarschuwde de dierenarts. Maar dezelfde nacht is hij dood gegaan en ik kan er nog steeds niet goed over praten, want dat is iets wat niemand mee zou moeten maken op zo’n manier met zoveel pijn, je voelt je machteloos als je hond in je armen sterft.

Voor ons ook een les. Een oudere hond, daar moet je niet meer mee sollen. Hoe mooi is het dat je een dier het lijden op oudere leeftijd kunt besparen. 

Toen Pina ziek werd, ook twaalf, waren we stellig. Ook al zeiden de assistentes in de kliniek dat we nog best even wat fotootjes konden maken en een echootje om eens te kijken of er nog iets aan gedaan kon worden, we hielden voet bij stuk. We hoefden alleen maar even aan het Amstel-drama te denken om onze poot stijf te houden, geen gesol.....

En gisteren was het zover. Het einde van het teckeltijdperk kwam in zicht.

Buckler, veertien jaar oud, kon afgelopen zaterdag ineens niet meer lopen, zijn achterkant leek wel verlamd. 

Al een paar keer eerder had hij een hernia en daar hebben we hem doorheen kunnen helpen, maar dit keer voelden we meteen dat het klaar was.

We hebben de dierenarts thuis laten komen, wat een aardige man.

Hij bekeek hem, zei dat er nog wel eventueel een injectie gegeven kon worden en dat het misschien kon helpen, maar daar hadden we geen zin meer in. En ik weet zeker, Buckler ook niet. Het beestje was op. Mooi leven gehad, hier in Hongarije. De dierenarts was heel begripvol. 

Het is afgelopen. De tranen, het kistje, we hebben de Viszla’s afscheid laten nemen van hem. Begraven in de tuin, naast Amstel.

Het is allemaal voorbij. Vanochtend de stilte, geen Buckler die hier naast me op de bank ligt. Die niet meer de eieren uit het kippenhok steelt. Einde van een teckeltijdperk. De zwaarste beslissing die je als hondeneigenaar moest nemen. Maar ook de mooiste. Mooi dat het kan.

Dag lieve Buckler, we gaan je missen.......