Op het vliegveld kan ik me altijd weer verbazen over al die mensen die kennelijk ergens heen moeten en het krioelt door elkaar. Altijd prettig als ik weer door de controle ben, het heeft toch iets spannends, ook al weet ik van mezelf dat ik geen drugskoerier ben, je hebt altijd het idee dat ze díe mogelijkheid niet uitsluiten.
Na de vlucht ga ik met een shuttle busje naar station eindhoven, daar aangekomen moet ik mijn ov kaart opladen. Ook hier wemelt het van de mensen, allemaal met haast en niemand let op want allemaal hebben ze oortjes in en/of een telefoon in hun hand die hun volledige aandacht opeist. Verwonderd bekijk ik het geheel. Dat is toch wel anders dan bij ons op het platteland. Ik loop stoer naar een automaat waar je je ov kaart kunt opladen. Tegelijk zie ik dat mijn trein zo vertrekt. Toch wat onzeker ( waar moet mijn pinpas in en waar de ov kaart?) besluit ik voor de veiligheid te gaan en in een informatiekantoortje mijn kaart op te laden. Dat kan gelukkig en ik stap in mijn trein, nog een keertje overstappen en ik ben op het station van mijn logeeradres.
Ik pak mijn mobiel, modelletje van dertien jaar oud waar je nog heel oldfashioned alleen maar mee kunt bellen, om erachter te komen dat mijn Hongaarse prépaid kaartje het niet in het buitenland doet.
Daar sta ik dan, in het donker, in de kou en mijn zoon die me op zou komen halen, zit te wachten op mijn telefoontje.....ik durf ook niet met de bus te gaan, want stel dat hij besluit om alvast naar het station te gaan......dan lopen we elkaar mis. En dan....komt na drie kwartier wachten mijn redder in nood: mijn broer, eigenlijk min of meer toevallig en dan heeft hij gelukkig wèl zo’n mooie telefoon en dan is het leed snel geleden.
Ondertussen komt de regen met bakken de lucht uit en ik weet het weer:ik ben weer in Nederland......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten