Ik heb drie zonen en de jongste was en bleef toch altijd mijn 'baby'.
Het was altijd een knuffelkind met een zacht karakter.
Motorisch was ie niet zo handig, hoewel hij wel net als zijn broertjes, voor de eerste verjaardag kon lopen, maar daar was ook alles mee gezegd want wat betreft de rest van de ontwikkeling schoot het niet erg op. Hij was altijd erg houterig, zat ook nog heel erg lang op eigen verzoek in de buggy, leerde maar steeds niet zelf te fietsen en ook de zwemlessen duurden eeuwig.
Groot was ons aller verbazing ook, toen hij aangaf naar een nieuw soort onderwijs te willen, Havo in combinatie met 'Scholen in de kunst', helemaal in de kinderschoenen en er was een speciale selectiedag waarvoor hij wonder boven wonder slaagde.
Het avontuur begon, zowel voor de leerlingen als de docenten, het was een experiment. Havo met aanvullend kunstvakken, veel toneel, dans en zang.
Het was een hele leuke tijd, we moesten de ene dag komen opdraven op een theatervoorstelling, dan weer naar een uitvoering van de band waarin hij zat. Hij kreeg gitaarles en dat pakte leuk uit, later leerde hij zichzelf piano spelen en een tijdje wilde hij ook acteur worden en we schreven hem in bij een castingbureau.
Het was een leuke, spannende tijd, af en toe een auditie en één keer kwam het bijna tot een hoofdrol in een kinderspeelfilm, van de 800 jongetjes van zijn leeftijd schopte hij het toch maar tot de laatste tien.
En ik weet nog dat ik met mijn moeder in Theater de Flint in Amersfoort ging kijken naar een musical waarin hij speelde. Hij danste de sterren van de hemel en met ooen mond keken we elkaar aan. Was dat nou onze harkerige baby? Het was een feestje om naar te kijken.
Verder dan een figurantenrol in een Albert Heijn commercial is het nooit gekomen.
Toch kwam hij goed terecht en heeft hij nu een hele leuke baan in de ICT, helemaal niks te maken met theater dus.
Maar het belangrijkste was toch het moment dat er een meisje in zijn leven kwam en hij de stap nam om samen te gaan wonen.
En een paar maanden geleden belde hij.
'Mam, ik ga vragen of ze met me wil trouwen. In Parijs.'
Ik werd er emotioneel van. Zo romantisch. Zo lief. Het is zo'n leuk setje, die twee, voor elkaar gemaakt gewoon.
En vorige week was het zover. En ze zei: 'JA'!
Ook baby's worden groot ;-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten