Hip

Hip

Ik was nog steeds in het bezit van een mobieltje van twaalf jaar oud, zoeentje waarmee je alleen kon bellen, op zich niet zo vreemd want daar was het mobieltje uiteindelijk van oorsprong voor bedoeld. Maar ook deze had het begeven, we waren dus telefonisch helemaal niet meer bereikbaar, want ook een vaste lijn hadden we niet meer. Maak je geen zorgen, we hebben wel internet he, dus hiep hiep hoera voor messenger en skype.

Maar ja, nu reisden we naar Nederland voor het huwelijk van onze jongste en toen bleek dat toch best wel onhandig.

Dus knopen zijn er om doorgehakt te worden en we kochten beiden een smartphone en een mooi, handig hoesje erbij.

Dus helemaal hip en blij dat we er ook eindelijk bij hoorden waren we aan het klungelen met onze telefoons. Want daar moesten we eerst een cursus voor doen, om daar een beetje handiger in te worden. Ik wist bijvoorbeeld helemaal niet wat whatsapp nou eigenlijk was.

Het zijn geniale dingen, je staat toch iedere keer weer versteld van alle mogelijkheden.

Daar kom ik ook achter als middenin de nacht mijn telefoon gaat. Ik schrik me een hoedje en vooral van de mannenstem die me verteld dat er een onbekende beller aan de lijn is. Het duurt even voordat ik van de schrik bekomen ben en me realiseer dat er niemand in de kamer is, maar dat die stem uit mijn telefoon komt. Welke idioot belt nou om elf uur savonds? Waarschijnlijk iemand die degene wil bellen die mijn telefoonnummer voor mij had, bedenk ik.

Ik neem dus niet op en ga weer slapen. Als ik om vier uur wakker ben en opsta ( ochtendmens) bel ik m even terug. Daar was ie vast heel blij mee.

Ik zocht een vriendin op, het was een eindje fietsen dus toen ik tot de ontdekking kwam dat ik mijn telefoon vergeten was ( nog niet helemaal aan gewend), terug om hem op te halen.

Onderweg keek ik mijn ogen uit, ik fietste door straatjes waar ik ooit gewoond had maar een tijd niet geweest was en raakte totaal gedesoriënteerd, wat wordt er enorm veel gebouwd en hele fietspaden waren verdwenen, ik kwam dus na tien kilometer omgefietst te hebben buiten adem bij mijn vriendin aan, mopperend over de omleidingen onderweg en verdwenen routes.

‘Waarom heb je dan niet je navigatie op je telefoon aangezet?’, vroeg ze verwonderd.

Potverdorie, nooit aan gedacht, zit dat ook op zo’n ding? Wat een sufferd! 

Ik zei maar niet dat ik voor het eerst een smartphone had, want in Nederland vinden ze toch allemaal dat ik onder een steen leef, wat ook wel gewoon waar is natuurlijk. Maar ik voel me helemaal hip dus zeg niks.

Als ik wegfiets nadat we gezellig de hele ochtend volgekakeld hebben, zegt ze verbaast: goh, heb jij nog steeds een gewone fiets?

Mijn hippe gevoel is in één klap weg. ik moet dus ook net als half Nederland een e-bike hebben?

Maar ben er wel blij mee hoor, met mijn smartphone.