Hongarijeavontuur deel 1

Mensen vragen wel eens: hoe zijn jullie in Hongarije terecht gekomen?

Dan zou ik willen dat ik een romantisch verhaal kon ophangen over vroegere vakanties in een tentje met Jan of van Hongaarse voorouders of zoiets. Maar niks van dit alles. Het echte verhaal is dat we een keertje op tv zagen dat de huizen in Hongarije zo ontzettend goedkoop waren, gewoon heel Nederlands dus, het mocht niks kosten.

Eigenlijk waren we ook gewoon heel nieuwsgierig en droomden we van een vakantiehuis met ruimte waar we leuke vakanties zouden kunnen houden en waar onze honden mee naartoe konden. Voor de kinderen hoefden we het niet te doen, die hadden daar al helemaal geen behoefte meer aan.

We struinden het internet af en tot onze verbazing bleek het waar te zijn, voor een paarduizend euro had je al een huisje. Nou ja, huisje, een paar muren met ramen en deuren, als je geluk had, want veel meer was het niet.

We wilden wel eens gaan kijken daar in dat land van de paprika's, pálinka en goulash.

Het land met de lange warme zomers en de korte koude winters.

We vonden een huis wat ons  wel wat leek en we stapten in de auto en gingen op pad.

Zodra we in Hongarije waren, voelde ik me een soort van thuis. Het klinkt misschien onwaarschijnlijk en ik kan het ook niet onderbouwen. Maar ik had meteen iets met de dorpen waar we doorheen reden, de kerkjes, de heerlijke geur van houtgestookte kachels. Jan helemaal niet. Die vond het een armoedige zooi.

We hadden een afspraak gemaakt met degene die de sleutels had om het huis te bekijken. 

De vrouw reed met ons mee naar het huis wat misschien ons huis zou worden.

Een afgelegen straatje reden we in en we stopten bij een soort bouwval. De vraagprijs was niet veel, maar wel teveel voor dit hoopje stenen. Zwaar teleurgesteld reden we weer terug en we besloten in Siofok een hotel te nemen en morgen verder te kijken.

We reden naar Siofok, in de zomer een bruisende stad met veel toerisme, aan het bekende balatonmeer.

Maar nu was het november en totaal uitgestorven. Het leek helemaal niet op de foto's en filmpjes die ik op internet gezien had van deze stad.

Ook een hotelkamer boeken was onmogelijk. We konden wel een heel hotel kopen trouwens, want aan bijna iedere hotelmuur hing een bordje 'eladó': te koop.

'Ik ben het zat, ik ga naar huis', zei Jan.

En bijna eindigde hier ons Hongarije avontuur voortijdig.....

Wordt vervolgd.....