Oma’s snoepschaaltje

 Als klein meisje kwam ik vaak bij mijn oma. Sterker nog, ik ben in haar huis geboren, mijn eerste levensjaar woonde ik met mijn ouders bij oma en opa in. Daar weet ik niks meer van, maar we verhuisden een straat verderop, dus ik kwam er dagelijks over de vloer. De kleuterschool, zo heette dat toen nog, was bij haar aan de overkant, dus ook vanuit de klas kon ik zo bij hen naar binnen kijken.

En zoals een echte oma had ook mijn oma altijd snoepjes. Snoepjes in een omaschaaltje met bloemetjes. Ik was dol op dat schaaltje.

Toen mijn oma overleden was, verhuisde het schaaltje naar mijn moeder. Weer snoepjes erin, nu voor mijn kinderen. Meer voor de show, want mijn moeder had een hele lade met snoep, maar toch pronkte het schaaltje in de vitrinekast.

En toen overleden mijn ouders en ging ik door het huis. De meeste spullen gingen weg, ik kon immer weinig meenemen, maar toen ik het schaaltje zag kwamen alle herinneringen aan mijn oma en mijn kindertijd weer terug.

Ik liet het in een doos naar huis sturen, in de hoop dat het schaaltje de 1400 kilometer zou overleven.

En nu staat ie bij mij. Met snoepjes. Voor mijn kleinkinderen.

De flessenbon

Bij jullie was het al langer in gebruik, het retour brengen van blikjes, flesjes en glas. Wij lopen altijd een beetje achter, maar vorig jaar was het dan toch zover,ook hier werd het geïntroduceerd.

In het begin zat er nog geen statiegeld op de blikjes en flesjes, dus konden we er nog onderuit.

Even voor de duidelijkheid, blikjes,flesjes en andere verpakkingsmaterialen worden hier altijd al aan huis opgehaald, we hebben daar een  afschuwelijk lelijke grote  gele container voor. Dus wij hielden dat nog even aan.

Maar daarna ontkwamen ook wij er niet meer aan, met frisse tegenzin zamelden we de blikjes, plastic limonadeflessen en glazen flessen in. Heel lastig, want in de gele bak ging de hele flikkersebende  fijngestampt en plat erin, nu moet alles heel voorzichtig in een kratje gezet worden, want anders doet de scan het niet.

Mopperdemopper natuurlijk, want we wonen 45 km van de winkels af en wij gaan maar één keer in de veertien dagen naar de stad, dus we hebben een behoorlijke vracht leeg spul.

De eerste keer….vergeten mee te nemen. Elkaar de schuld gevend mopperden we ons door de winkels. Wat een gezeik.

De keer erna ( met de dubbele hoeveelheid uiteraard) liep de automaat vast.

Alarmbellen af. Mannetje erbij. 

En door…..

We zitten in de auto, op weg naar huis. Ik doe mijn hand in mijn zak. Flessenbonnetje!

Vergeten in te leveren. Zucht.

Lang verhaal kort….na nogmaals vergeten bonnetje, een keer verloren bonnetje, een keer in de automaat laten zitten is het vorige week voor het eerst gelukt: zonder dat het alarm afging, het bonnetje uit de automaat gehaald èn ingeleverd bij het afrekenen. Ha! We leren het heus wel.

Rollercooster

Beetje cliché klinkt dat, maar wel wat het was. 2024.

Het gevoel dat je in één jaar tien jaar ouder geworden bent.

Het heeft er flink ingehakt, de ziekte van mijn moeder, haar overlijden. Je vader die alleen achterblijft, ook ziek en invalide. 

Het was de hel. Dan is de afstand ineens wel een probleem.

Binnen vier maanden na mijn moeder, overleed ook mijn vader.

En ik had het er zó zwaar mee, dat had ik nooit gedacht.

Heen en weer geslingerd tussen schuldgevoelens ( ik had toch vaker moeten gaan), verdriet, maar ook opluchting dat verder lijden bespaard is gebleven.

Het huis moest in korte tijd leeg. Mixed emotions, wanneer je door de persoonlijke spullen van je ouders gaat. Het voelt zo raar. Ook weggooien van spullen die zij de moeite van bewaren vonden. Maar ook daar ontkom je niet aan.

Gelukkig ook de leuke dingen van het leven.

Een zoon die in mei getrouwd is, een zwangerschap bij de andere zoon met verwachting januari 2025, maar dan toch nog net voor dat afschuwelijke jaar om is op de valreep al een wolk van een kleindochter op tweede kerstdag. Een kerstkindje.

Kun je grotere tegenstellingen in één jaar tijd ervaren?

Dus toch nog snotterend, maar vooral blij en gelukkig het jaar afgesloten en op naar  2025.

Ik wens voor ieder een gelukkig, maar vooral gezondheid in het nieuwe jaar.

Kippenbunker, kip ik heb je

 

Trouwe bloglezers hier kunnen het zich vast nog wel herinneren. De eerste jaren in ons geliefde Hongarije, leefden we samen met een heleboel dieren.

Ons uitgaanspunt was: ze moeten in principe los kunnen lopen, ruimte genoeg immers en ook functioneel.

We brachten onze teckels uit Nederland mee, die hadden we alvast. Twee ganzen kwamen erbij, voor de bewaking en de eieren. Kippen volgden, voor het vlees en de eieren.

Oh ja, de schapen. Voor de wol en het vlees. Varkens. Voor het vlees uiteraard. Ook nog eenden voor het kerstdiner, als je toch eend wil eten, dan maar eenden die een leuk leven gehad hebben.

Alle dieren liepen vrij. De ganzen en de eenden mochten ook af en toe in het zwembad zwemmen. Ook de teckels liepen ertussendoor, geen enkel probleem.

In het houden van varkens had ik me een ietsiepietsie vergist. In mijn idyllisch plaatje in mijn boerinnenhoofd zag ik ze gezellig rondlopen in de tuin. Dat hebben we een paar keer geprobeerd, maar varkens zijn niet te houden. Die lopen echt gewoon in één rechte lijn af op een muurtje en lopen gewoon door. Door de muur heen. Bakstenen wippen ze uit de voer of het veertjes zijn.

Dus die moesten toch in de stal blijven en een betonnen vloer moest de bakstenen vloer vervangen. Ze hadden nog steeds wel veel ruimte, maar dat was nooit mijn bedoeling.

uiteindelijk werden ze geslacht.

De schapen hebben we gedeeltelijk geslacht en een paar terug in de schaapskudde in het dorp gebracht.

De eenden werden kerstdiner en de ganzen werden vermoord op een nacht, waarschijnlijk door een marter.

De veestapel dunde uit, kippen en honden bleven over.

De kippen liepen heerlijk rond in de tuin, maar steeds vaker liep ik dode kippen te ruimen na een bezoek van vos of roofvogel. En daar werd ik heel verdrietig van. Dus kippen ook weg.

Nu, jaren kater waren we er weer aan toe. Naast honden ook kippen. Maar nu anders. We kregen een mooie ren van kennissen, die helemaal afgesloten kon worden door middel van gaas. Ook bovenop.

Tien meter lang dus prima voor een paar kippen.

We puzzelden de ren in elkaar, rondom gaas erop en kochten drie hennen en een haantje. Genieten. Alleen ernaar kijken naar het scharrelen gaf al zoveel genot, wat een rust.

Tot we ineens opschrokken door een heftig kippenalarm.

We renden naar buiten en tot mijn ontzetting was mijn teckel Zoë een hennetje aan het vermoorden. Hoe ze het voor elkaar had gekregen, geen idee, maar ze had gewoon het gaas losgetrokken.

Gelukkig maar één kip.

We hebben toen besloten volière gaas er extra omheen te bevestigen.

Het is een soort van kippenbunker geworden nu.

Maar nog steeds acceptabel in mijn plaatje. Een veilige plek voor mijn kipjes.

Its a girl, ma….

 Lieve ma en pa,

Het begint allemaal een beetje te landen, jullie zijn alweer een tijdje uit mijn leven. Maar nog echt niet uit mijn gedachten.

Hoewel ik weet dat jullie geen leuk leven meer hadden, blijft het toch moeilijker dan ik dacht.

Het zijn ook vaak kleine momentjes. Dan denk ik: dat zouden jullie mooi gevonden hebben.

Maar ook grotere dingen. Dave en Suus die getrouwd zijn. Bijna had je dat meegemaakt pa. Je verheugde je er al op. En mijn aankomende kleindochter die bij Nick en Lizzy verwacht wordt. Eindelijk een meisje in de familie, wat zou vooral  jij dat leuk gevonden hebben ma.

Je zou helemaal los gegaan zijn in het roze en de strikjes, als je dat had gekund nog.

Helaas, helaas, het mocht niet zo zijn.

En het vliegt me nog vaak aan, soms op de raarste momenten. Ook snachts in mijn dromen.

Het troost me dat ik weet dat jullie, behalve de laatste jaren, een fantastisch leven hadden. En dat jullie vertrokken zijn in de gedachten dat het met ons allemaal heel goed gaat.

En wij…..wij moeten verder met ons leven, André en ik.

En dat doen we ook. Jullie kunnen met een gerust hart uitrusten.

Dikke kus uit Hongarije. 

En dat is tweeeeee……

 

 Had ik een paar jaar geleden nog het idee dat ik nooit oma zou worden, inmiddels zijn we grootouders van Luukje.

Twee van mijn drie mannen gaven aan geen interesse te hebben om vader te worden, ‘geen zin in’ en ‘ geen wereld om een kind op te zetten’, vond ik allemaal goede redenen. Nummer drie was druk met werk en studie, verbouwinkje hier en daar, nog een grote reis maken, maar eindelijk was het zover dan toch.

En het is echt heel leuk om oma te zijn. 

Luukje is nu ruim anderhalf en is een heerlijk jongetje.

En een paar weken geleden kwam dan toch het grote nieuws: hij krijgt een broertje of zusje.

Begin volgend jaar. En nu is het spannend natuurlijk, want uiteraard is gezondheid het allerbelangrijkst, maar we zijn allemaal alweer druk in de weer met voorspellingen: een broertje of een zusje? De vorige keer was iedereen het er wel over eens: een jongetje is het leukste. En de wens kwam uit. Maar deze keer zijn de meningen verdeeld. Dus we moeten nog een paar weken geduld hebben. Roze of blauwe muisjes? 

Poppen of auto’s? Een strik of een pet?

Spannend……

Nachtmerrie

Voor degenen die mijn blog al lang volgen is het geen nieuws, ik ben een zeurpiet als het op tijd aan komt. Ik houd niet van mensen die zich niet aan afspraken houden en kom zelf ook in principe altijd op tijd. Er zijn natuurlijk altijd gevallen van overmacht te bedenken.

Zo ga ik graag als ik het vliegtuig moet halen, met zeeën van tijd in het vooruitzicht de deur uit. ‘Autist’, noemt Janos me dan liefkozend…. Hij is zo’n type die krap op tijd weggat, zodat je niet zo lang hoeft te wachten op het vliegveld. Maar ik niet.

Want mijn grootste nachtmerrie is het missen van mijn vlucht.

Maar soms loop je tegen dingen aan.

Zoals jaren geleden ik de bus nam, gelukkig ruim op tijd, maar toch aan de kant van de weg kwam te staan vanwege pech. Jaja, ook een bus kan pech krijgen.

Gelukkig was er binnen een uur een vervangende bus en was ik ruim op tijd op het vliegveld. Dit was in Hongarije.

Maar nóg zenuwachtiger ben ik als ik in Nederland ben en naar huis wil. Het idee alleen al dat ik langer moet blijven, ik raak alleen bij de gedachte al in de stres.

Mijn broer ging deze keer met me mee naar Hongarije en een vriend van hem zou ons naar Eindhoven brengen. We hadden de ochtendvlucht en die is helaas niet haalbaar met de trein. Onder licht protest toen hij hoorde dat hij daarvoor om vijf uur smorgens bij mij moest zijn. Ik durfde niet te zeggen dat ik het liefste om 3 uur wou vertrekken.

Op ongeveer een half uur vanaf Eindhoven gebeurde het, er kwam een enorme hoeveelheid rook onder de auto uit. Auto naar de kant en ik voelde een hevige buikpijn opkomen. En dat was niet omdat ik het zo zielig vond voor de vriend van mijn broer, dat zijn auto kapot was, ik geef het eerlijk toe.

Terwijl mijn broer de ANWB belde, probeerde ik een taxi te bellen. Tot mijn stomme verbazing, was dat nog niet zo eenvoudig, op zondagochtend om half 7 langs de snelweg.

De meesten namen niet eens op.

Tot ik er eentje had gevonden. Maar nee, die had geen chauffeur in mijn buurt. De moed zakte me in mijn schoenen.

 De ANWB was er sneller bij. De auto moest weggesleep worden. 

Waar we heen moesten? ‘Naar het vliegveld….’

‘Stap maar in’, zei de man en ik kon hem wel zoenen.

Er was eigenlijk maar plek voor één persoon, ik kon achterin de bus tussen het gereedschap op een kist zitten, maar man was was ík blij zeg. 

We kwamen op tijd aan en ik nam me meteen voor……voor mij geen vroege vluchten meer, gewoon in de middag en dan kan ik lekker met de trein gaan en zes uur op het vliegveld wachten. Lekker in mijn eentje op mijn eigen autistische manier.

Hongaars gestuntel

 Eén van mijn goede voornemens dit jaar was mijn Hongaars bij te spijkeren. Ik kan me prima redden met mijn steenkolenhongaars, maar omdat ik het te weinig gebruik, zakt het toch wat weg. Dus maar weer de moed bij elkaar geschraapt en nieuwe poging gewaagd. 

Samen met K, ga ik ertegenaan. Zucht……

Iets leuks

 

Na alle ellende, hadden we gelukkig ook nog iets leuks in het verschiet.

Een bruiloft.

Mijn middelste zoon had zijn vriendin, waarmee hij al jaren samenwoont, ten huwelijk gevraagd.

En nu was de grote dag aangebroken.

Heerlijk genoten van Dave en Suzanne ❤️

Lieve pa ( speech)

 Lieve pa,

Wie had dat nou gedacht, dat we hier binnen vier maanden alweer zouden staan.

Ik kan het nog steeds niet geloven.

Allerlei gedachten gaan door me heen.

Als ik denk aan mijn jeugd, de vader die je was, herinner ik me vooral de uitjes. Want daar was je wel van.

SMorgens om vier uur uit je bed gehaald worden. ‘Kom, we gaan naar het bos, hertjes kijken’. Zo spannend was dat.

Of kastanjes zoeken, beukenootjes rapen, bosbessen plukken. Naar het strand, gewoon fietsen of wandelen, maar altijd onderweg. Toen ik wat groter werd, samen naar de stad of met zijn tweetjes naar de bioscoop. Ik heb een heerlijke kindertijd gehad.

Toen ik zelf kinderen kreeg, ging je datzelfde met hen doen. Lekker overal naartoe, het was genieten.

Zo fijn dat je zo vroeg kon stoppen met werken. Want daardoor heb je samen met ma ook nog veel kunnen genieten van het leven.

Lekker op reis, maar ook gewoon op de fiets, even een ijsje eten samen erop uit.

Tot jullie beiden begonnen te sukkelen met de gezondheid.

En dan vooral de keer dat ik savonds gebeld werd dat ik afscheid moest nemen van jou met videobellen, want de artsen hadden de familie bij elkaar geroepen en je zou de volgende dag niet halen.

Dat was geloof ik het moeilijkste wat ik in mijn leven gedaan heb. Dat beeld van jou in dat ziekenhuisbed, je was onverstaanbaar bijna. 

‘Ik kom er meteen aan’, zei ik.

Ik verwachtte helemaal niet je nog levend te zien, maar je knokte je door die nacht heen en toen ik de volgende avond aan je bed zat, begon je weer op te knappen. Tot de stomme verbazing ook van de artsen. Een wonder, zeiden ze.

Wat was ik trots op je, toen je na je tweede amputatie in een rolstoel voor ma zorgde. Ik stond perplex. Maar wat fijn dat je dat nog hebt kunnen doen.

En toen was ma er niet meer en viel je in een gat.

We belden regelmatig en onze band werd sterker. Want voorheen belde ik met ma en hoorde ik jou op de achtergrond commentaar geven. Maar nu praatten we samen. 

Gelukkig was ik een paar weken geleden nog bij je. Het was gezellig samen.

Maar vorige week toen ik je belde, zei je al dat je je niet goed voelde. ‘Ik ben zooo moe’.

Op de één of andere manier had ik het niet zien aankomen. Die ouwe taaie komt er wel weer bovenop, dacht ik.

Maar je was moegestreden en op.

Het leven was niet leuk meer. De lust om ervoor te knokken was verdwenen. 

Zo blij dat een verder lijden je bespaard is gebleven. Maar trots op je dat je je er zo goed doorheen hebt geslagen.

Ook trots op André, die zo ontzettend goed voor je gezorgd heeft. Meerdere malen zei pa tegen mij dat hij daar zo blij mee was. En ik ook. Ik ben daar heel dankbaar voor.

Ook trots op mijn zonen en schoondochters. Jullie waren er altijd als we jullie nodig hadden. Dat was voor mij een hele fijne gedachte.

Het voelt raar om geen ouders meer te hebben vooral dat het allemaal in vier maanden is gegaan.

Maar ik vind het een mooie gedachte, dat jullie nu weer samen zijn. Daar houden we ons aan vast.

Dag pa. Bedankt voor alles.