Oma’s snoepschaaltje

 Als klein meisje kwam ik vaak bij mijn oma. Sterker nog, ik ben in haar huis geboren, mijn eerste levensjaar woonde ik met mijn ouders bij oma en opa in. Daar weet ik niks meer van, maar we verhuisden een straat verderop, dus ik kwam er dagelijks over de vloer. De kleuterschool, zo heette dat toen nog, was bij haar aan de overkant, dus ook vanuit de klas kon ik zo bij hen naar binnen kijken.

En zoals een echte oma had ook mijn oma altijd snoepjes. Snoepjes in een omaschaaltje met bloemetjes. Ik was dol op dat schaaltje.

Toen mijn oma overleden was, verhuisde het schaaltje naar mijn moeder. Weer snoepjes erin, nu voor mijn kinderen. Meer voor de show, want mijn moeder had een hele lade met snoep, maar toch pronkte het schaaltje in de vitrinekast.

En toen overleden mijn ouders en ging ik door het huis. De meeste spullen gingen weg, ik kon immer weinig meenemen, maar toen ik het schaaltje zag kwamen alle herinneringen aan mijn oma en mijn kindertijd weer terug.

Ik liet het in een doos naar huis sturen, in de hoop dat het schaaltje de 1400 kilometer zou overleven.

En nu staat ie bij mij. Met snoepjes. Voor mijn kleinkinderen.

De flessenbon

Bij jullie was het al langer in gebruik, het retour brengen van blikjes, flesjes en glas. Wij lopen altijd een beetje achter, maar vorig jaar was het dan toch zover,ook hier werd het geïntroduceerd.

In het begin zat er nog geen statiegeld op de blikjes en flesjes, dus konden we er nog onderuit.

Even voor de duidelijkheid, blikjes,flesjes en andere verpakkingsmaterialen worden hier altijd al aan huis opgehaald, we hebben daar een  afschuwelijk lelijke grote  gele container voor. Dus wij hielden dat nog even aan.

Maar daarna ontkwamen ook wij er niet meer aan, met frisse tegenzin zamelden we de blikjes, plastic limonadeflessen en glazen flessen in. Heel lastig, want in de gele bak ging de hele flikkersebende  fijngestampt en plat erin, nu moet alles heel voorzichtig in een kratje gezet worden, want anders doet de scan het niet.

Mopperdemopper natuurlijk, want we wonen 45 km van de winkels af en wij gaan maar één keer in de veertien dagen naar de stad, dus we hebben een behoorlijke vracht leeg spul.

De eerste keer….vergeten mee te nemen. Elkaar de schuld gevend mopperden we ons door de winkels. Wat een gezeik.

De keer erna ( met de dubbele hoeveelheid uiteraard) liep de automaat vast.

Alarmbellen af. Mannetje erbij. 

En door…..

We zitten in de auto, op weg naar huis. Ik doe mijn hand in mijn zak. Flessenbonnetje!

Vergeten in te leveren. Zucht.

Lang verhaal kort….na nogmaals vergeten bonnetje, een keer verloren bonnetje, een keer in de automaat laten zitten is het vorige week voor het eerst gelukt: zonder dat het alarm afging, het bonnetje uit de automaat gehaald èn ingeleverd bij het afrekenen. Ha! We leren het heus wel.