En nog een keer

Het is nog geen vier maanden nadat mijn moeder is overleden. 

Ik weet al dat mijn vader niet helemaal lekker is, huisarts was geweest, maar kon niks alarmerends vinden.

Hij is depressief, geeft aan dat hij er klaar mee is, ziet het leven niet meer zitten.

Smorgens heb ik contact met mijn broer, hij woont vlakbij en gaat iedere dag naar mijn vader, doet boodschappen, kookt voor hem en houdt hem gezelschap.

‘ Heeft ie al gebeld dat hij wakker is?’, vraag ik hem.

‘Nee, hij slaapt nog’.

Het is 8 uur geweest. Ik krijg er pijn in mijn buik van. Mijn vader slaapt nooit zo lang.

‘ Ga erheen’, zeg ik. 

Als mijn broer voor zijn deur staat is het rolluik nog dicht.

‘Hij slaapt’,zegt hij. Maar hij weet ook wel beter natuurlijk. Ik begrijp heus wel dat hij niet naar binnen durft, maar ik dring toch aan. En ja, hij is overleden, ligt in bed.

Binnen vier maanden na het overlijden van mijn moeder is nu ook mijn vader er niet meer. En dat is een raar idee.

Ik ben heel blij dat ik net nog een weekje bij hem geweest ben, we hebben het nog zo gezellig gehad, achteraf goud waard natuurlijk.

Weer vlieg ik binnen twee weken weer naar Nederland, maar toch anders. Vorige keer was ik verdrietig voor mijn vader, nu denk ik: het is goed zo. Hij wou niet meer. Hij miste haar zo.64 jaar samen geweest.

Weer regelen we de uitvaart, we maken er grapjes over.

‘ We worden er al handig in’.

Mijn ouders hadden een huurwoning, die moet leeg.

Eigenlijk geen tijd om te rouwen, maar opruimen, inpakken, ontelbare ritjes naar de kringloopwinkel en naar de stort.

Alles opzeggen, wroeten in de persoonlijke eigendommen van mijn ouders, het is raar om het nachtkastje van je moeder leeg te maken en alles te doorzoeken, haar agenda door te spitten op zoek naar inlogcodes en wachtwoorden.

Het huis wordt leger en leger. En dan sturen de kinderen me naar huis.

‘ Ga maar mam, wij regelen het verder’.

Ik ga. Ook al omdat ik over een paar weken alweer een nieuwe vlucht heb geboekt, omdat mijn zoon gaat trouwen.

Voel me wederom schuldig. En verdrietig. En moe.

Dag pa.

Ik ga jullie allebei vreselijk missen. Maar het is goed zo en ik hoop dat jullie weer samen zijn…..ergens…