Oost-Indisch

 In het kader van gezond leven, zeker nu in coronatijd, besloten we maar eens een wandeling in te plannen.

We waren al streng toegesproken door zoonlief. Iedere dag vitamine D tabletje nemen, veel groente en fruit eten en bewegen.

Dus heel braaf luisteren wij naar het goede advies van degene die ik vroeger vertelde dat hij éérst zijn groente op moest eten voordat hij een toetje kreeg.

We wonen natuurlijk heerlijk hier en als je van wandelen houdt kun je je uitleven want de omgeving is prachtig en het bos grenst aan onze achtertuin.

Vijf honden aan de lijn uitlaten is sowieso geen doen, maar als je hier door een straat gaat lopen, gaat er een golf van blaffende honden door het dorp. Achter ieder hek zit gemiddeld één hond en ik kan jullie verzekeren, dat is geen feestje om langs te lopen.

Dus achteruit gaan is ideaal, ze hoeven niet aan de riem en je loopt zo het bos in en al loop je een uur, je komt nooit iemand tegen.

Maar achter onze tuin had in het voorjaar een boer besloten daar zijn koeien te laten grazen. Uiteraard zijn goed recht, maar daardoor konden wij helaas niet meer onze tuin uit. Er stond namelijk schrikdraad rondom. Het was wel een geweldig uitzicht voor ons, die koeien in onze achtertuin.

De honden moesten het dus doen met ons eigen terrein en dat is met 8000 m2 geen reden tot paniek.

Maar tot mijn vreugde waren de koeien alweer een tijdje ergens anders geparkeerd en gisteren besloten we erop uit te gaan en eens te kijken of het schrikdraad er nog was.

Dolblij renden de honden voor ons uit en ik bedacht al dat we zo vanzelf er waarschijnlijk wel achter zouden komen of er nog stroom op stond, want het hek was er nog. 

Op internet had ik gelezen dat je met een grasspriet kon testen of er stroom op staat en dus ging ik dat even testen. Niks!

Wat een feest! De Vizsla’s met hun lange poten waren in drie stappen weg, voor de teckels ging er een nieuwe wereld open, die waren nog nooit zo ver van huis geweest.

Uitgelaten renden ze alle kanten op en waar de Vizsla’s keurig iedere keer kwamen als we riepen, hadden de teckels iets van Oost- Indische bananenbomen in hun oren.

Het was een hele klus om de hele boel bij elkaar te houden.

Maar na anderhalf uur kwamen we weer thuis, gelukkig helemaal compleet met teckels en al en zowel wij als de honden vinden het voor herhaling vatbaar.