Hongaars haantje

Doortje en ik, we gaan regelmatig met het treintje naar de grote stad.



 Giechelig, alsof we op schoolreisje gaan, vertrekken we al vroeg naar ons stationnetje. Station is echt téveel eer, het stelt niks voor, je kunt er ook geen kaartje kopen, dat koop je in de trein. 

Een aantal jaren geleden kocht je dan een retourtje, wat vrij logisch is want de stad is leuk, maar wij willen daar verder nog niet dood gevonden worden, dus uiteraard willen wij ook weer terug naar ons dorpje.

Maar ineens kon dat niet meer en konden we alleen maar een enkeltje kopen, op het station in de stad moesten we dan een enkeltje weer kopen aan het loket voor de terugweg.

Een tijdje geleden werden we ineens gesommeerd de tijd dat we terug wilden gaan, te vermelden. Ik heb er al eerder een blogje over geschreven, het is echt belachelijk, want hoe weten wij nou wanneer we weer terug gaan? 

Dus al kwebbelend lopen we naar het loket, maar de mevrouw achter het loket geeft ons gewoon een ticket, vraagt helemaal niet hoe laat we terug willen. Mooi, denk ik, het was ook een belachelijke regel, alweer afgeschaft dus.....

Doortje en ik laten een spoor van vernielingen achter in de stad, onze mannetjes kunnen thuis ons pin-gedrag volgen op internet en we hebben een heerlijke dag.

Om kwart voor drie zitten we weer in de trein en daar komt de conducteur.

Een beetje een hanig mannetje. 

Daar had hij ons mooi te pakken, we waren TE LAAT! We werden bestraffend toegesproken.

Ik verstond hem heus wel, maar in dit soort gevalletjes is het slimmer om te doen alsof je geen woord Hongaars verstaat, dus wij heel onnozel maar steeds in het Nederlands praten, schouders ophalen, de man kreeg een steeds roder hoofd van pissigheid. Vooral toen ik vroeg of hij dan misschien Engels sprak. Nee dus. Duits is ook goed, zeiden wij, maar nee, het was dan wel een stoer, hanig mannetje, maar weer niet zo stoer dat hij een paar woorden Engels sprak. Niet dat het ons veel hielp, hij werd alleen maar bozer. Een Engels sprekende meneer schoot ons te hulp, alleen begreep hij ook het probleem niet. Een meisje dat engels sprak, kwam er toen ook bij. 

Ik vertelde haar dat ik het snapte, maar dat we gewoon netjes betaald hadden en dat ons niet verteld of gevraagd was hoe laat we terug gingen, we kregen gewoon een ticket. 

Het is natuurlijk heel erg flauw, we hadden de bon nog waarop stond dat we betaald hadden, dus het was niet zo dat we zwart aan het rijden waren of zo. 

We konden op ons kop gaan staan, maar we moesten betalen. En wel drie euro! Voor ons samen. Jullie snappen wel dat het ons dus niet om het bedrag ging, maar om het principe.

De hanige conducteur stond nog een beetje te dralen, maar wij bleven wachten op een bon, die hij met tegenzin uitdraaide. Waarschijnlijk had hij het liever zonder bonnetje gedaan. Ik vroeg hem ook nog zijn naam, maar dat wilde hij niet zeggen. De held! 

En de 20 forint wisselgeld heb ik op het plankje laten liggen. Kan hij mooi een ijsje van kopen......