Bijna dertien jaar geleden kregen we je als puppy, een kruising jack-russel/teckel. Je was een lieve, vrolijke, sterke hond. Groot was de schrik toen ik zeven jaar geleden ineens een tumor op je lip ontdekte. Meteen naar de dierenarts, het was gelukkig goedaardig en het advies was om het te laten zitten, omdat een operatie veel stress zou geven.
Vorig jaar werd hij ineens iets groter, maar toch stopte het en bleef het daarna rustig. Twee weken geleden begon het ineens erg hard te groeien en toen wisten we al dat het mis was, het irriteerde en je begon het open te krabben. Inmiddels waren er twee bijgekomen. Naar de dierenarts, hier in Hongarije, het was een kleine ingreep. Toen de dierenarts hoorde dat je al zo oud was, schrok hij zichtbaar. Dan was het wel een behoorlijk risico.....toch gunde ik je de kans, je was nog steeds zo sterk en fit. Eigenlijk tegen alles in wat ik altijd gezegd heb: met een oudere hond moet je niet sollen, geen operaties als ze op leeftijd zijn. Had ik maar naar mezelf geluisterd, want het ging helemaal mis. Vannacht heb je het niet gehaald, ik heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik je niet meteen rustig heb laten inslapen. Maar het is nu goed zo, vandaag hebben we een mooi grafje voor je gemaakt in de tuin waar je nog gelukkig een aantal geweldige jaren hebt gehad. Dag lieve Amstel, we hebben van je genoten die dertien jaar. Xxx
Onze blonde Amstel:
Als puppy, wat waren we nog jong ;-) :
Gelukkig heeft opa, je grote vriend, je pas nog geknuffeld:
Dag lieve Amstel:
